@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์[2] วันที่ 19 ธ.ค. 55

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์[2] วันที่ 19 ธ.ค. 55

ดร. เมฆา ฐานรัฐประคองเดินนภาเข้ามา แล้วมองศพของกู้กองครามกับทอรุ้งอย่างนึกไม่ถึง
“คราม...ทอรุ้ง” นภาเสียงสั่นเครือ
นภา ฐานรัฐรวบรวมสติก่อนเดินมาที่เตียง ดร. เมฆามายืนมองภาพของทั้งคู่
ทางด้านหลังดาบแหบกับจ่าหวานตาแดงกล่ำเดินตามเข้ามามอง ทั้งคู่พุ่งไปที่ข้างเตียง
“ผู้กอง...ทำไมทิ้งพวกเราไป” ดาบแหบว่า
“อย่าล้อเล่นนะผู้กอง อย่าล้อพวกผมเล่น” จ่าหวานบอก

ดาบแหบกับจ่าหวานสะอื้น นภาแตะมือที่ร่างเย็นชืดของทอรุ้งแล้วพูดขึ้น
“ทำไมต้องเป็นเค้าสองคน คู่รักที่กำลังจะมีอนาคต มีความสุข ทำไมต้องเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือคนอื่นมาตลอด”
นภา ฐานรัฐน้ำตาหยดลงด้วยความเสียใจ



“เราจะลากตัวคนที่ฆ่าครามกับทอรุ้งมาให้ได้ กฎหมายจะไม่ปล่อยให้คนชั่วอยู่เหนือความดี” เมฆาบอก
“แล้วเราเอาชีวิตของครามกับทอรุ้งคืนมาได้มั้ย”
นภาสะอื้น
“มันคุ้มกันมั้ยกับคนดีสองคน แลกกับชีวิตไอ้สารเลวพวกนั้น คนดีสองคนที่เค้าควรจะมีความสุข ดูแลกันไปจนแก่เฒ่า ไม่ใช่ตายในสภาพนี้”
นภาปล่อยโฮ ดร.เมฆาดึงภรรยามากอด
“เชื่อผมนะนภา ครามกับทอรุ้งจะไม่สละชีวิตอย่างไร้ค่า”
ทางเดินในเนติเทคฯ ดร. เมฆา ฐานรัฐหันมามอง พ.ต.ต. หญิง รวิ อิงคพัฒน์อย่างนึกไม่ถึง
“แน่ใจผลพิสูจน์แล้วเหรอ ผบ.รวิ ไปตรวจสอบมาใหม่” เมฆาว่า
“ดอกเตอร์แพรไพลินตรวจสอบหลายครั้งแล้วค่ะท่าน ผลเลือดและดีเอ็นเอ ยืนยันเหมือนเดิมทุกครั้ง”
“ไม่มีวันที่ครามจะทำสิ่งที่คุณบอกผม”
“ท่านนายกฯครับ”
ดร. เมฆาหันมามอง คมศร สุริยนมองผบ. รวิแล้วตัดสินใจพูดขึ้นเอง
“ดอกเตอร์แพรไพลินได้ภาพวงจรปิดห้องนิรภัยมาแล้วครับ เรียนเชิญท่านนายกฯ กับคุณนภาที่ห้องประชุม"

ร.ต.ต. แสงกล้า และ พญ. แพรไพลินยืนอยู่หน้าจอ LED ขนาดใหญ่หลายจอ จ่าหวานดาบแหบ อยู่อีกด้าน รวิ คมศร วิน กุ๊บกิ๊บยืนอยู่ห่างมา เมฆา กับนภาเดินเข้ามาในห้องประชุม
เจ้าหน้าที่เปิดภาพจากกล้องวงจรปิด ขึ้นบนทุกจอ ภาพจากวงจรปิดในหลายมุมเริ่มตั้งแต่ผู้กองครามเข้ามาในห้อง แตะมือสแกนให้เลเซอร์หายไป จากนั้นเดินมากดรหัสตู้กระจกนิรภัย ครามกำลังจะหยิบเพชรยอดสังข์ ทอรุ้งก้าวเข้ามา
ทุกคนมองภาพในกล้องวงจรปิดอย่างอึ้ง ๆ แทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ผู้กองครามทำลงไป
ทอรุ้งยืนเผชิญหน้ากับคราม …

ผู้กองครามหันไปเห็นทอรุ้งก้าวเข้ามายืนในห้อง เขาตาแข็งกร้าว ชะงักไปทันทีเหมือนระลึกได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับทอรุ้ง
ผู้กองครามอาการเหมือนคนไม่มีสติ ปวดและกุมหัว
“ทอรุ้ง...โอ๊ย...ตามฉันมาได้ยังไง”
“ฉันรู้น่ะสิว่าในชีวิตคุณ... เรื่องสำคัญนอกจากฉันก็มีแค่งาน คุณมาที่นี่ทำไม”
ทอรุ้งจ้องหน้าผู้กองครามอย่างค้นหา
ครามหยิบปืน กำปืนมือสั่น ทอรุ้งมองอย่างตกใจ
“วางปืนลงก่อน”
ผู้กองครามเหมือนพยายามสู้กับตัวเองไม่ให้จ่อปืนไปที่ทอรุ้ง
“ไม่ ไม่ ผม...”
ทอรุ้งนิ่วหน้าไม่เข้าใจ หันไปมองมงกุฎเพชรที่วางอยู่เบื้องหลัง แล้วหันไปจ้องหน้าคราม
“คุณจะมาขโมยมงกุฏเพชรเหรอ”
ทอรุ้งเดินเข้าหา ครามจ้องมอง
“อย่าเข้ามานะทอรุ้ง...อย่าเข้ามา”
“คุณไม่ใช่คนเลว ฉันไม่ยอมให้คุณเป็นคนเลว”
ครามตัวสั่นกำลังต่อสู้กับบางอย่างที่เหนือการควบคุม
“คุณเป็นคนดี คราม..คุณเป็นคนดีของทุกคน เป็นตำรวจที่ดี เป็นคนรักที่ดี คุณสละความสุขของตัวเองพื่อความถูกต้องของสังคมมาตลอด”
มือของผู้กองครามที่ถือปืนตกลง เสียงครามสั่นเครือ
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณเป็นหรอกคราม”
“ทอรุ้ง”
“คราม... คุณเป็นอะไร”
“ออกไป ทอรุ้ง ออกไป...”
“ไม่...ฉันจะไม่ทิ้งคุณ”
“ผมบอกให้ออกไป อย่ามาขวางผม”
ผู้กองครามบอกด้วยแววตาแข็งกร้าว

ทุกคนมองภาพเหตุการณ์ในจออย่างตึงเครียด กดดัน นภาสงสัยกับท่าทีแปลกๆของคราม

ภายในห้องนิรภัย ทอรุ้งพยายามเตือนสติผู้กองคราม
“คุณจะยอมเสียเกียรติตำรวจ เสียศักดิ์ศรี เสียเพื่อน เสียคนที่นับถือคุณเพราะเพชรเม็ดเดียวรึไง”
ครามมีท่าทางสับสนกับตัวเอง ปวดหัวอย่างรุนแรง
“โอ๊ย... ผมเป็นอะไร ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ทอรุ้ง โอ๊ย”
ทอรุ้งเข้ามาแตะตัวคราม
“นี่ไม่ใช่ตัวคุณ คุณแค่สับสนไปเท่านั้น กลับกันเถอะ เรากลับไปที่โรงพยาบาล”
ผู้กองครามปัดทอรุ้งอย่างแรง
“นี่แหละตัวผม ! ออกไป อย่ามายุ่ง”
ทอรุ้งชะงักนิดหนึ่ง จ้องไปที่ใบหน้าของผู้กองคราม เห็นแววตาแข็งกร้าวไม่เหมือนครามคนเดิม
“คุณทำทุกอย่าง. พื่อความภูมิใจในอาชีพตำรวจ คุณเคยบอกฉันแบบนั้น”
ครามตะโกนกร้าว
“ผม...ผม.... ออกไปเถอะทอรุ้ง ผมจะทนไม่ได้แล้ว !”
“คราม... คุณมีความภูมิใจในตัวเอง มือคุณไม่เคยแปดเปื้อนความเลว ไม่เคยโกงภาษีชาวบ้าน ฉันคือคนที่ฉันภูมิใจที่สุดนะคะ”
ครามชะงักไปนิดหนึ่งเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง
“ส่งปืนมาให้ฉัน คราม”
“ไม่”
ครามเริ่มสติแตกควบคุมตัวเองไม่ได้ ทอรุ้งพยายามกล่อม
“โอเค คราม โอเค ฉันเข้าใจคุณแล้ว มาค่ะ..มา คุณจะเอาเพชรก็หยิบมาเลย แล้วเราจะค่อยกลับไปคิดกันต่อว่าจะทำยังไง”
ทอรุ้งเดินเข้าหาครามที่กำปืนแน่น
“ใจเย็น ๆ นะคราม ฉันอยู่ตรงนี้”
ทอรุ้งเดินมาใกล้ เอื้อมมือไปแตะมือครามที่ถือปืนเพื่อหวังจะดึงปืนออกมา
ทุกคนมองลุ้นภาพเหตุการณ์ในจอ

ทอรุ้งแตะมือผู้กองครามที่ถือปืน แต่จู่ๆ ครามก็แววตากระด้าง กำปืนไว้แน่น ทอรุ้งมองอย่างตกใจ
“คุณบ้าไปแล้ว”
ครามยกปืนเหยียดตรงแล้วยิงออกไป เปรี้ยง !
ทอรุ้งโดนยิงเข้าที่กลางลำตัว สะดุ้งเฮือกมองเลือดที่ทะลักออกมา

ทุกคนยืนหน้าถอดสี กับภาพครามยิงทอรุ้ง

ทอรุ้งทรุดฮวบลง ผู้กองครามตะลึงวิ่งมาประคอง ครามตัวสั่นไปทั้งตัว
“ทอรุ้ง ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
“ฉันไม่เคยโกรธคุณ”
“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล ผมจะให้หมอรักษาคุณ แล้วเราจะแต่งงานกัน”
ผู้กองครามพูดเพ้อ ขณะที่ทอรุ้งเลือดทะลักออกจากอก แววตาที่มองครามมีแต่น้ำตา
“คราม.. อย่าเป็นคนเลว คุณต้องเป็นตำรวจที่ดี เสียสละ เสียสละเพื่อทุกคน”
ทอรุ้งพยายามพูดเตือนสติ ก่อนจะค่อย ๆ หมดลมหายใจ ครามมองภาพทอรุ้งหลับตา คอพับตายอยู่ในอ้อมกอด
ครามเขย่าอย่างแรง
“ทอรุ้ง ทอรุ้ง ทอรุ้ง”
ครามตัวสั่นร้องไห้ กอดศพทอรุ้ง เลือดเลอะไปทั้งหน้า ทั้งตัว
“ทอรุ้ง... ทอรุ้ง”
ครามกอดศพทอรุ้ง น้ำตาไหลไม่หยุด ตาเคว้งคว้างอย่างคนผิดหวังรุนแรง
ครามมองไปเห็นกล้องวงจรปิด
“ผมรักคุณนะ ทอรุ้ง ผมรักคุณมากกว่าชีวิตผม”
ผู้กองครามยกปืนขึ้นเล็งไปที่กล้อง ก่อนจะยิงไปที่กล้องทุกตัว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง
ภาพของกล้องแต่ละตัวยังเห็นเพชรยอดสังข์ร่วมอยู่ด้วย ก่อนดับไปพร้อมๆกับที่ครามยิง จนกระทั่งเหลือเพียงกล้องตัวสุดท้ายเพียงตัวเดียวที่จับภาพครามไว้ได้

ทุกคนสีหน้าช็อก เครียด กดดัน เสียใจจนน้ำตาคลอเบ้า
กล้องตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่
“ทอรุ้ง ผมรักคุณ ยกโทษให้ผมด้วย ยกโทษให้ผู้ชายที่รักคุณที่สุดคนนี้ด้วย”
เสียงหอบหายใจของครามดังถี่ ปนเสียงสะอื้น
“ชีวิตผมอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีคุณ ทอรุ้ง”
ครามเงยหน้าขึ้นจ้องกล้องตัวสุดท้าย เหยียดแขนตรงจ่อปืนเข้าหากล้อง
เสียงปืนดัง... เปรี้ยง !
ทั้งห้องสะดุ้งสุดตัว ถัดมาอีกไม่นานจึงได้ยินเสียงปืนอีกนัดหนึ่ง...เปรี้ยง !
ทุกคนกลายเป็นผู้รับรู้ในเหตุการณ์ฆาตกรรมอันสลดใจที่สุด

ดร. เมฆา ฐานรัฐนิ่งเหมือนกำลังเครียดอยู่ที่มุมหนึ่งในนิติเทคฯ พ.ต.ต. หญิง รวิเข้ามารายงาน
“ดิฉันต้องขอโทษที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ดิฉันไม่คิดว่าผู้กองครามจะทรยศต่อวิชาชีพฯ วางแผนขโมยเพชรยอดสังข์”
เมฆาหันมามองรวิด้วยความไม่พอใจ
“รวิ... คุณเป็นผู้บัญชาการสำนักงานสืบสวนพิเศษ แต่สรุปคดีแค่ตาเห็นมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ !”
“จากภาพวงจรปิด ท่านนายกฯก็เห็นชัด ๆ ว่า...”
“ผมเสียใจแทนผู้กองครามที่ผู้บังคับบัญชาไม่รู้จักลูกน้องของตัวเอง”
รวิเงียบไม่อยากโต้เถียงอีก เมฆาหันมาบอกรวิด้วยแววตาจริงจังและน้ำเสียงเข้ม
“หวังว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่ผมจะได้ยินคุณตำหนิผู้ใต้บังคับบัญชา”
ผู้กองครามและทอรุ้งเสียชีวิตเพื่อปกป้องเพชรยอดสังข์ ทั้งสองคนตายในหน้าที่
“ค่ะท่าน”
ดร. เมฆาเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ นภาเดินเข้ามาหาผบ.รวิ
“หลักฐานปรากฏชัดว่าผู้กองครามเป็นคนผิด บุกเข้าไปในห้องนิรภัย !”
“ครามผิดแค่ยิงทอรุ้ง เราไม่เห็นภาพเค้าขโมยเพชรออกมาซะด้วยซ้ำ เรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่คุณคิด ถ้านำอดีตของผู้กองครามมาใช้ในการวินิจฉัย คุณจะไม่มีวันสรุปผลอย่างนี้”
รวิจ้องนภาด้วยแววตาไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นแววตาที่จริงจังของนภาก็จำต้องหลบตา
“ดิฉันจะสืบหาความจริงให้เร็วที่สุดค่ะ”
นภา ฐานรัฐเดินออกไป รวิมองตามไม่พอใจที่ถูกนภาตำหนิ...

อีกมุมหนึ่งที่เนติเทคฯ พญ. แพรไพลิน นวิยากุลนิ่งคิดนิดหนึ่ง แล้วหันไปพูดกับร.ต.ต. แสงกล้า อภิไชยด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่น
“ผู้กองครามไม่ได้ฆ่าตัวตาย”
“คุณพูดอะไร ก็เห็นอยู่ว่าในห้องนั้นมีอยู่แค่สองคน”
“จากภาพวงจรปิด เราไม่เห็นผู้กองครามยิงตัวเอง ฉันมั่นใจว่าในคืนเกิดเหตุ นอกจากผู้กองครามกับคุณทอรุ้งแล้ว ในห้องนิรภัยมีคนอื่นอยู่ด้วย”
“ผู้กองถูกคนขโมยเพชรฆ่า”
“ฉันจะรวบรวมหลักฐานทั้งหมด นำมาวิเคราะห์อีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ผมจะช่วยสืบหาพยานบุคคลอีกแรงหนึ่ง เราจะร่วมมือกันค้นหาความจริงว่า ใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด”
ทั้งสองมุ่งมั่นที่จะสืบสวนหาความจริงในเรื่องนี้

ภายในห้องควบคุมโทรทัศน์วงจรปิด ร.ต.ต. แสงกล้าเพ่งมองยังภาพในกล้องวงจรปิดทั้งหมดภายในตึกนิรภัย แต่ไม่ปรากฎภาพผู้ต้องสงสัย
“ภาพในช่วงเวลาก่อนเกิดเหตุ และหลังเกิดเหตุถูกลบทิ้งไปแล้วครับ”
แสงกล้าคิดนิดหนึ่ง
“ถูกลบทิ้ง ใครรับผิดชอบควบคุมกล้องวงจรปิด”
“เจ้าหน้าที่สองคน ออกจากเวรกลับไปบ้านแล้วครับ”
แสงกล้าคิดจะไปสอบสวนเจ้าหน้าที่ที่ดูแลภาพจากกล้องวงจรปิด
ร.ต.ต.แสงกล้า อภิไชยกำลังเร่งฝีเท้าอยู่ในบริเวณทางเดินในตึกนิรภัยเพื่อไปหาเจ้าหน้าที่ที่ดูแลห้องควบคุมเมื่อคืนนี้
แสงกล้าเดินมาหยุดมองไปเบื้องหน้า เห็นจ่าสมิงยืนหันหลังกำลังแผ่เมตตา
“สมิง... ทำอะไร”
“แผ่เมตตาให้ผู้กองครามกับคุณทอรุ้ง”
“จ่ารู้เรื่องนี้”
“เป็นคู่หูหมวดคนเก่ง ก็ต้องหาข่าวให้ทันหมวดสิ”
“เมื่อคืนนี้รู้อะไร ถึงบอกให้ผมรีบมาช่วยผู้กองคราม”
สมิงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“หมวดจะรีบไปหาเจ้าหน้าที่ไม่ใช่เหรอ ผมพาไปเอง”
สมิงเดินนำออกไป แสงกล้าแปลกใจที่สมิงล่วงรู้ความคิดและเรื่องราวทั้งหมด

บ้านพักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เป็นเรือนแถวยาว ในเวลากลางวัน
จ่าสมิงเดินมาถึงหน้าห้องพัก จ่าสมิงผายมือเชื้อเชิญให้แสงกล้าเปิดประตู
“เปิดมือซ้ายทำลายล้างอัคคี เมฆาพยัพย์ดับแสงโลกีย์วินาศ”
แสงกล้าหงุดหงิดไม่เชื่อสมิง เปิดประตูด้วยมือขวาเข้าไป เจ้าหน้าที่คนที่หนึ่งพุ่งเข้าชนเต็มแรงจนแทบล้ม แสงกล้าตกใจคว้าปืนออกมา แต่สมิงห้ามไว้ ทั้งสองเพ่งมอง..
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งทำท่าเสือ มือเกร็งเป็นกรงเล็บเสือพร้อมตะปบ
“เค้าเป็นอะไร”
“เสือ…”
ตามร่างของเจ้าหน้าที่คนนั้น เป็นรอยสักเสือเต็มตัว
“ฉันมาดี อยากรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น นายเห็นอะไรบ้าง”
เจ้าหน้าที่คนนั้นพุ่งมาตะปบ แสงกล้าหลบแล้วต่อสู้เพื่อจับตัว แต่สู้แรงของเจ้าหน้าที่ไม่ได้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเหวี่ยงแสงกล้ากระเด็นออกไป แล้วจะพุ่งเข้าไปตะปบหน้าแสงกล้าแต่ต้องหยุดกึก !
จ่าสมิงบริกรรมคาถา ใช้นิ้วมือวาดเขียนลายอักขระบนแผ่นหลังเจ้าหน้าที่คนนั้นจนทรุดตัวลงนอนนิ่ง แสงกล้าขยับตัวหนีออกมา
สมิงกับแสงกล้า
“ป่วยการสอบ โดนซะขนาดนี้ ฟื้นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้”
สมิงเดินออกไป แสงกล้าแปลกใจและสงสัย

บริเวณทางเดินไปยังห้องพักอีกห้อง แสงกล้าเดินไล่ถามสมิง...
“เกิดอะไรขึ้น”
“พวกเล่นของ…โดนของเข้าตัว”
ทันใดนั้น เมียของเจ้าหน้าที่คนที่ 2 วิ่งเข้ามาหาสมิงและแสงกล้า
“ช่วยด้วย ช่วยผัวฉันด้วย”
แสงกล้าและสมิงตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

แสงกล้าและสมิงเดินเข้ามาในห้อง แต่ไม่เห็นใคร...
ทั้งสองแปลกใจ แต่แล้วเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นหนุมาน กระโดดลงจากขื่อ ถีบสมิงเข้าที่กลางหลังจนล้มลง
“โอย… เล่นซะจุกเลย”
“เป็นอะไรอีกล่ะ ไม่ได้สักอะไรเลย ทำไมถึงคลั่ง”
“ตัวนี้ไม่ได้เล่นของ แต่โดนของ !” สมิงบอก
เจ้าหน้าที่ทำท่าหนุมาน...เพ่งมองมาที่สมิงและแสงกล้า
“หนุมานชาญสมรพ่อเอ๊ย อันตัวกูนี้พระรามงามแท้ จงมาช่วยกูแก้กลเกมของพ่อมึงด้วยเถิด” จ่าสมิงว่า
“อย่ามัวเล่นน่าจ่า” แสงกล้าบอกสมิงแล้วหันไปถามเจ้าหน้าที่
“ฉันอยากรู้ว่าเมื่อคืนนี้นายเห็นอะไร”
เจ้าหน้าที่ไม่ตอบ กลับตีลังกาท่าหนุมานกระโดดถีบแสงกล้า แสงกล้าพยายามต่อสู้อยู่พักหนึ่ง แต่สู้ไม่ได้ สมิงเข้าไปหา
“จำพ่อรามไม่ได้เหรอลูกหนุมาน ช่วยพ่อด้วยเถิดลูก”
“กูไม่ใช่ลูกน้องมึง กูมีนายคนเดียว”
เจ้าหน้าที่จะพุ่งเข้ามาทำร้ายสมิง แต่สมิงหลบได้ แล้วคว้าเอากล้วยน้ำว้าซึ่งวางอยู่ในถาดบูชาพระ ขึ้นมาบริกรรม ขณะที่เจ้าหน้าที่จะเข้ามาทำร้ายอีก สมิงต่อสู้ไปพร้อม ๆกับบริกรรมคาถาสักหนึ่ง
“หิวก็กินซะ!”
เจ้าหน้าที่จะพุ่งจะทำร้ายสมิง สมิงปอกกล้วยเอากล้วยยัดปาก เจ้าหน้าที่ล้มหงายตึงในทันที เมียเจ้าหน้าที่วิ่งเข้าไปดูแล
“พี่...พี่เป็นอะไร”
“พาผัวเข้าวัดบ้าง... ชีวิตจะได้ดีขึ้น”
สมิงเดินออกไป แสงกล้าแปลกใจและเดินตามออกไป

แสงกล้าเดินเข้ามาขวางจ่าสมิงที่กำลังเดินนำหน้าลิ่ว ๆ
“จะรีบไปไหน ทำไมไม่รอให้เค้าฟื้นแล้วสอบสวนเรื่องเมื่อคืนนี้”
“บอกแล้วไงว่าเสียเวลาเปล่า เรามาช้าเกินไป พวกมันไม่เหลือความทรงจำอีกแล้ว”
“พวกเค้าโดนอะไร”
“ไสยดำ !”
ขมังเวทย์ถือเพชรยอดสังข์เดินไปยังแท่นกลางห้องโถงพิธีกรรม เพื่อประดับลงบนแก้วคริสตัลรูปหอยสังข์ที่วางอยู่ บังเกิดแสงเพชรสว่างวาบเข้าไปในตัวเรือนหอยคริสตัล แล้วส่องประกายแสงย้อนกลับมาที่ยอดสังข์
ประกายแสงเพชรวาบพุ่งพลังอันยิ่งใหญ่เข้าใส่ร่างขมังเวทย์
“ฮึ ๆ ๆ”

ท้องฟ้าภายนอก เกิดเมฆครึ้มดำลุกลามไปทั่ว ฟ้าแลบแปลบปลาบน่ากลัว ลมพายุพัดกระหน่ำทั่วทั้งเมือง ป้ายโฆษณาพังปลิวว่อน สัญญาณไฟจราจรสลับเขียวเหลืองแดงต่อเนื่อง รถยนต์เบรกไม่ทัน ขับพุ่งชนกลางสี่แยกไฟแดง เกิดความวุ่นวาย..

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์[2] วันที่ 19 ธ.ค. 55

เหนือเมฆ2 : มือปราบจอมขมังเวทย์
เหนือเมฆ2 บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : คฑาหัสถ์ บุษปะเกศ
เหนือเมฆ2 กำกับการแสดง : นนทรีย์ นิมิบุตร
เหนือเมฆ2 ผลิตโดย : บริษัท เมตตามหานิยม จำกัด โดยผู้จัด ฉัตรชัย เปล่งพานิช
เหนือเมฆ2 แนวละคร : ดราม่า แอ็คชั่น แฟนตาซี
เหนือเมฆ2 ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
เหนือเมฆ2 เริ่มออกอากาศตอนแรกวันอาทิตย์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2555
ที่มา manager