อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 25 ธ.ค. 55
“พวกถูกสั่งพักงาน..ไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่”“พวกเราวางแผนล่อจับตัวคนขโมยศาสตราวุธ”
แพรไพลินหันกลับไปชี้ตัวขมังเวทย์ แต่ร่างของขมังเวทย์หายไปแล้ว แสงกล้าตกใจจะวิ่งตามออกไปจากห้อง
“หยุดนะ ! ฉันสั่งแล้วใช่มั้ย อย่าทำอะไรนอกเหนือคำสั่งฉัน”
“พวกเราใช้สิทธิ์ของพลเมืองในการทำความดี”
แสงกล้าจะวิ่งออกไปตามจับตัวขมังเวทย์ รวิกระชากปืนออกมาขู่แสงกล้า
“ฉันไม่สนใจว่าจะทำอะไร แต่ถ้าขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชาเข้ามาในเขตหวงห้ามก็เท่ากับเป็นอาชญากร !”
พ.ต.ต. หญิง รวิ อิงคพัฒน์จ่อปืน จ้องหน้านิ่งไปที่ทุกคน
มุมหนึ่งของอาคาร ขมังเวทย์ในอาการสาหัสออกจากตัวตึกมีรอยหยดเลือดไหลเป็นทาง
ในเวลาต่อมา เจ้าหน้าที่เข้ามาเคลียร์พื้นที่ เคลื่อนย้ายภาพต่าง ๆ ออกไปเก็บไว้ยังอีกที่หนึ่งโดยมีกองกำลังอารักขาอย่างดี ด้านข้าง น้ำใสกำลังรายงานข่าวสด
“เมื่อบ่ายวันนี้ คนร้ายบุกเข้ามาขโมยภาพวาดอนันตคทาซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งในเทวาศาตราวุธทั้งสี่ เจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งต่อสู้ป้องกันภาพนั้น แต่ระหว่างการต่อสู้ ภาพวาดนั้นถูกแรงระเบิดเสียหาย ในเรื่องนี้ คุณเจนภพ ผู้เชี่ยวชาญโบราณวัตถุจะมีคำตอบให้เรา"
น้ำใสเดินเข้าไปถามเจนภพซึ่งยืนคุมการขนส่งภาพวาดที่เหลือไปเก็บไว้
“ในข่าวร้ายก็ย่อมมีข่าวดี เราค้นพบว่าภาพวาดที่เราคิดว่าเป็นภาพอนันตคทา ความจริงแล้วไม่ใช่ครับ”
"หมายความว่ายังไงคะ"
“จากหลักฐานเบื้องต้นที่เราพบในเศษภาพวาด เป็นสีน้ำมันคนละยุคสมัยกับภาพวาดอนันตคทา ซึ่งทำให้เรามั่นใจว่าภาพนั้นไม่ใช่อนันตคทาที่แท้จริง”
“คุณเจนภพพอจะมีข้อมูลเพิ่มเติมรึยังว่าภาพอนันตคทาของแท้อยู่ที่ไหน”
“คงต้องใช้เวลาศึกษาอีกระยะหนึ่ง หากมีอะไรเพิ่มเติม ผมจะแจ้งให้ทราบครับ”
เจนภพเดินแยกออกไปควบคุมการขนส่งภาพทั้งหมดขึ้นรถ
น้ำใสรายงานข่าวต่อเนื่อง
“ถือว่าเป็นข่าวดีที่คนร้ายไม่สามารถขโมยภาพวาดไปได้ เราก็ได้แต่หวังว่า อีกไม่นานเจ้าหน้าที่จะสามารถติดตามจับตัวคนร้ายมาลงโทษได้”
น้ำใสรายงานเสร็จ หันไปสั่งทีมงาน
"พี่เข้าไปเก็บภาพด้านในด้วย"
น้ำใสส่งไมโครโฟนให้ทีมงาน แต่เมื่อหันไปมุมหนึ่ง เห็นรวิและเจ้าหน้าที่ควบคุมตัวแสงกล้า,แพรไพลินและสมิงขึ้นรถไป น้ำใสมองด้วยความเป็นห่วง
วินคุมตัวแสงกล้ากับพวกเข้ามาในห้องสอบสวน แสงกล้าเดินโวยตรงเข้ามาหารวิ
“พวกเราไม่ใช่โจร!”
“เลิกใส่ร้าย กลั่นแกล้งพวกเราซะที” แพรไพลินว่า
“ใครกลั่นแกล้ง สำนักงานสืบฯ ทำตามหลักฐาน พวกนายลักลอบเข้าไปในห้องจัดแสดงหวังจะขโมยภาพ แต่พอโดนจับได้ก็อ้างว่าผู้ร้ายหนีไป” วินบอก
“เราไม่จนตรอกถึงกับขโมยภาพวาดไปขายกินหรอก” แสงกล้าว่า
“แต่ก็คุ้มนะหมวด ขายได้หลายล้าน” สมิงว่า
แสงกล้ามองดุมาที่สมิงที่ยังพูดตลกไม่รู้จังหวะ สมิงเงียบทันที
"ไม่คิดขโมยภาพไปขายกิน แต่เหตุจูงใจเกิดจากการถูกสั่งพักงาน ต้องการหักหน้าฉัน ทำให้ฉันถูกตรวจสอบเพราะบกพร่องต่อหน้าที่” รวิว่า
“จิตใจสกปรก คิดได้แต่เรื่องสกปรก ต่อให้เกลียดชังแค่ไหน เราไม่มีทางใช้แผนสกปรกอย่างนั้นแน่”
“เธอกำลังก้าวร้าวผู้บังคับบัญชา ฉันจะสั่งสอบสวนทางวินัยขั้นร้ายแรง!”
คมศร สุริยนเข้ามาในห้องสอบสวน
“ไม่ต้องตั้งกรรมการสอบให้เสียเวลาหรอก”
“คมศร คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายการทำงานของสำนักงานสืบสวนพิเศษ”
“ไม่ได้ก้าวก่าย แต่ผมเป็นหัวหน้าชุดปฎิบัติการครั้งนี้”
แสงกล้า แพรไพลินและสมิงแปลกใจที่คมศรออกตัวมาช่วยเหลือ
“ผมเป็นคนสั่งให้ทั้งสามคนไปป้องกันภาพวาด”
“ไม่ใช่หน้าที่ คุณไม่มีอำนาจ”
“เหลิงอำนาจจนลืมไปแล้วเหรอว่า ผมเป็นเลขาท่านนายกฯ”
“คุณต่างหากที่ยังหลงในหัวโขน ดอกเตอร์เมฆายังนอนเป็นเจ้าชายนินทราในโรงพยาบาล จะสั่งการอะไรได้”
“ก่อนถูกลอบทำร้าย ดอกเตอร์เมฆามีคำสั่งเป็นลายลักษณ์อักษร แต่งตั้งทีมรักษาเทวาศาสตราวุธ เพราะมันเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของประเทศ"
คมศรยื่นเอกสารคำสั่งของดอกเตอร์เมฆาให้รวิอ่าน
"ทั้งสามคนนี้คือ ทีมงานภายใต้การบังคับบัญชาของผม"
จ่าสมิงหันไปยิ้มแล้วตะเบ๊ะให้คมศร
“สมิงรายงานตัวครับผม”
รวิไม่พอใจที่คมศรเข้ามาปกป้องช่วยเหลือพวกแพรไพลิน
“ผบ.รวิ คงต้องปล่อยตัวเจ้าหน้าที่พิเศษของท่านนายกฯ”
รวิไม่มีทางเลือก หันไปมองเจ้าหน้าที่ เข้ามาไขกุญแจมือให้ทั้งสามคน
“ต่อไปนี้ผมจะไม่ทนฟังคำสั่งงี่เง่าไร้สาระ น่ารำคาญ !”
แสงกล้าเดินออกไป สมิงเดินตามออกไป คมศรเดินออกไป...
แพรไพลินเดินเข้ามาหารวิ จ้องหน้าด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง!!
"ครั้งต่อไปเธอไม่รอดง่าย ๆ แบบนี้แน่"
“อย่าเสียเวลากับพวกฉันเลย เอาเวลาไปศึกษาศีลธรรมและจริยธรรมในการทำงานดีกว่า ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
แพรไพลินเดินออกไป รวิตะโกนไล่หลัง
“อำนาจแค่นั้น คุ้มครองเธอไม่ได้ตลอดหรอกแพรไพลิน !”
แพรไพลินหันกลับมาตอบรวิ
“ความดีจะปกป้องคนทำดีไปตลอดชีวิต ส่วนความตายจะเป็นเงาตามตัวคนชั่ว ตลอดไป !”
แพรไพลินเดินออกไป รวิโกรธที่เล่นงานพวกแพรไพลินไม่ได้
ทุกคนเดินออกจากตัวตึกมายังทางเดินในสำนักงานสืบ แสงกล้าเข้าไปขอบคุณคมศร
“ขอบคุณมากที่ช่วยพวกเรา”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ พวกคุณยอมเสี่ยง เพื่อประเทศ”
“แหะ ๆ ผมขอแค่ห้าขั้นก็พอ” สมิงบอก
แสงกล้ามองตาดุสมิง สมิงหลบหน้าทันที
“โชคดีที่ ผบ.รวิ ไม่สงสัยเรื่องลายเซ็นท่านนายกฯ ไม่งั้นคงต้องลุ้นกันอีกว่า โปรแกรมเลียนแบบลายเซ็นของดอกเตอร์แพรไพลินจะทำได้เนียนเหมือนจริงมั้ย”
“คมศร ขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เป็นหน้าที่ของผม”
สมิงเข้ามาแหย่
“หวานเชียว เป็นหน้าที่ของคนรักเหรอ”
แสงกล้ามองตาดุอีกจนสมิงต้องถอยฉากหลบ
“อุ้ย ไม่พูดดีกว่า ไปนะ”
"จะไปไหน"
สมิงสีหน้าจริงจังขึ้นบอก
“ผมมีภารกิจสำคัญรออยู่”
"ภารกิจอะไรคะ"
“กำจัดพญามาร !”
สมิงสีหน้าจริงจังมากกว่าเดิมแล้วเดินออกไป ทั้งหมดมองตาม
แสงกล้าเดินออกมากับแพรไพลินและคมศร แสงกล้ามองหน้ากับคมศรเหมือนคู่อริที่ไม่ค่อยสบอารมณ์กันนักเรื่องการแย่งชิงคนรักกัน แพรไพลินท่าทางอึกอักวางตัวไม่ค่อยถูก
แสงกล้ากับคมศรพูดขึ้นพร้อมกัน
"เดี๋ยวผมไปส่ง"
ทั้งสองคนชะงักเมื่อพูดความต้องการพร้อม ๆ กัน แพรไพลินชะงัก
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเรียกแท็กซี่กลับเองได้"
ทั้งคู่พูดพร้อมกันอีก
"ผมเป็นห่วง"
ทั้งสองคนชะงักไปอีก
“ผมเอารถมา... ไปกับผมดีกว่า สบายกว่าแท็กซี่เยอะ”
คมศรมองแสงกล้าเหมือนกับกำลังจะบอกว่าแสงกล้าไม่มีรถ เพราะโดนจับกุมมาพร้อมแพรไพลิน
แสงกล้ามองคมศรกับแพรไพลินด้วยสีหน้าคิดมากถึงภาพเหตุการณ์ระหว่างแพรไพลินกับคมศรที่ตัวเองเคยพบมา
"มีอะไรผิดปกติ รีบโทรหาผมทันที" แสงกล้าบอก
"ขอบคุณค่ะ"
คมศรเข้ามายืนเคียงข้างแพรไพลิน
"หมวดไม่ต้องห่วงครับ...คืนนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนหมอเอง"
"เอ้อ.. ครับ"
แสงกล้ามองความสัมพันธ์ของทั้งสองคนด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ ไป รถของน้ำใสแล่นเข้ามาเทียบ กระจกอัตโนมัติเปิดออก
"แสงกล้า"
“มาทำไม”
“มีเรื่องจะสัมภาษณ์สด”
แสงกล้า มองหาแล้วถาม
“สัมภาษณ์ ทำไมไม่มีกล้อง”
"เอ้อ คือ" น้ำใสอึกอัก
แสงกล้ามองน้ำใสอย่างรู้ทันว่า เธอหาเรื่องมารับเขา เขาหันไปมองแพรไพลินกับคมศรอย่างสะท้อนใจและพยายามตัดใจ
แสงกล้า พูดกับคมศร
"ฝากด้วยนะครับ"
แสงกล้ากับแพรไพลิน
"แล้วเจอกันครับ"
แสงกล้าตัดสินใจเปิดประตูขึ้นรถน้ำใสไป คมศรกับแพรไพลินมองตาม
แพรไพลินมองแสงกล้ากับน้ำใสนิดหนึ่ง น้ำใสขับรถออกไป
คมศรกับแพรไพลิน
“คู่นี้น่ารักดีนะ ... ไปครับ”
แพรไพลินลังเล แต่คมศรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ให้ผมได้ทำหน้าที่เพื่อนบ้างเถอะดอกเตอร์ คิดให้น้อย ๆ หน่อยก็ได้”
แพรไพลินจำต้องยอมเดินตามคมศรออกไป
เวลากลางคืน วันเดียวกัน
ขมังเวทย์สะโหลสะเหลเข้ามาล้มคว่ำอยู่ที่กลางโถง บาดเจ็บจากระเบิด และเจ็บปวดจากเหล็กไหลที่โดนฝังอยู่ภายในหัวจนต้องเอามือกุมศีรษะร้องโหยหวน
“ โอ๊ย...”
จักร อมตฤทธาเดินเข้ามาเห็นอาการที่ขมังเวทย์นอนร้องอย่างทรมานกองอยู่ที่พื้นแล้วตกใจ
ภายในห้องสมิงบรรยากาศขรึมขลัง สมิงนอนหลับตานิ่ง บริกรรมคาถาอย่างเคร่งเครียดอยู่บนแท่นประจำตัวของตัวเอง
ขมังเวทย์กุมหัวอย่างเจ็บปวด หัวสมองกำลังถูกบีบอย่างรุนแรง ภายในหัว เหล็กไหลทมิฬที่สมิงฝังเข้าไปนั้นกำลังเปล่งประกายแสง ทำให้ขมังเวทย์เจ็บปวดอย่างรุนแรง
"อ๊าก"
จักรเดินเข้ามาถาม
"เกิดอะไรขึ้น"
ขมังเวทย์ถลาเข้ามากระชากคอเสื้อจักร
“เอาเลือดมาให้ข้า ข้าต้องการเลือด!”
"เลือด"
“เลือดเท่านั้นที่จะช่วยข้าได้ตอนนี้ เลือด !”
ขมังเวทย์ทรุดตัว จักรตกใจกลัวขมังเวทย์จะตาย
จักรเดินเข้ามาที่หน้าบ้าน ลูกน้องต่างกรูออกมาหาจักรเหมือนกำลังรอรับคำสั่ง ดาหลาเดินเข้ามาหาจักร
“ท่านมีอะไรใช้พวกมันคะ”
จักรมองไปเห็นลูกน้องยืนเรียงแถวพร้อมรับคำสั่ง
“ถึงเวลาที่พวกมันต้องรับใช้ท่านวิญญูแล้ว”
จักรพยักหน้ากับดาหลาอย่างรู้กัน ดาหลาพยักหน้าเข้าใจ
ดาหลากระชากปืนออกมา ยิงเปรี้ยง! กราดใส่ลูกน้องทั้งห้าคนล้มลง
“ท่านวิญญูได้เลือดจากขั้วหัวใจพวกมันแล้วค่ะ”
ดาหลาและจักร ท่าทางและสีหน้าจริงจัง
ขมังเวทย์ท่าทางเจ็บปวดอย่างรุนแรง เอามือกุมศีรษะนอนลอยกลางสระ จักรถือเหยือกใส่เลือดเดินตรงเข้า … เห็นแสงเทียนจุดไว้เรียงราย จักรเทเลือดลงสระน้ำ เลือดค่อย ๆ กระจายทั่วทั้งสระน้ำแล้วเคลื่อนตัวเข้าหาร่างของขมังเวทย์
จักรยืนมองด้วยความตกใจ
เลือดในสระน้ำซึมเข้าร่างกายของขมังเวทย์จนหมด สระว่ายน้ำที่แดงฉานเมื่อครู่กลับใสดังเดิม
ขมังเวทย์อาการจะดีขึ้น ความเจ็บปวดลดลง ลืมตาขึ้นด้วยแววตาแข็งกร้าว
"อาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ย"
"แค่ชั่วคราวเท่านั้น" ขมังเวทย์พูดเสียงแผ่ว
เลือดสีดำไหลซึมผ่านร่างกายขมังเวทย์ออกมา ทำให้สระน้ำกลายเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว ขมังเวทย์จากอาการดีขึ้นกลับทรุดลงไปอีกครั้ง หน้าตาซีดเซียวแล้วสลบลง... จักรมองด้วยความผิดหวังที่ขมังเวทย์อาการแย่เกินรักษา
สมิงลืมตาขึ้นด้วยแววตาจริงจัง
“ครั้งนี้แกรอดได้ชั่วคราวเท่านั้น รอวันพระหน้าก่อนเถอะ จัดหนัก !”
จ่าสมิงแววตาเหี้ยมไม่ขี้เล่นเหมือนอย่างเคย
คมศรมาส่งแพรไพลิน ตั้งใจจะเดินเข้าไปในบ้านด้วย แต่แพรไพลินตัดบท
"ขอบใจนะ แล้วเจอกัน"
คมศรหันมายิ้มให้แพรไพลิน
"ไล่ผมอีกแล้ว"
“ไม่ได้ไล่ แค่อยากให้ไปพักผ่อน”
คมศรมองหน้าแพรไพลิน และหันไปคุยด้วยน้ำเสียงร่าเริงเหมือนบุคลิก แต่แววตาจริงจัง
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกพูดคำว่าแล้วเจอกัน”
"ทำไม"
คมศรยิ้ม ๆ บอก
“มันทำให้ผมชอบตีความเข้าข้างตัวเอง...ว่าหมายความว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน"
แพรไพลินยิ้มให้คมศร
“แล้วเจอกัน”
"พรุ่งนี้ผมมารับนะ"
“รับไปไหน”
“ทำงานจนลืม บอกไม่ได้ เซอร์ไพร้ส์ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
คมศรลาแพรไพลินแล้วเดินออกไป แพรไพลินแปลกใจว่าคมศรจะมารับไหน
บริเวณมุมหนึ่งใกล้ทาวน์โฮม รถคมศรวิ่งผ่านไป แสงกล้ายืนอยู่มุมหนึ่ง เขาแอบมาส่งแพรไพลิน
เมื่อเห็นแพรไพลินเดินเข้าบ้านก็อุ่นใจ ที่มุมใกล้ ๆ น้ำใสยืนพิงรถตัวเองรออยู่ หน้าตาบอกบุญไม่รับ แต่จำต้องพาแสงกล้ามาที่นี่
“ขอบใจมากนะน้ำใสที่อุตส่าห์พามาที่นี่”
“สำหรับบางคน ฉันไม่เคยขัดใจหรอก”
"อะไรนะ"
น้ำใสรีบกลบเกลื่อนและเปลี่ยนเรื่อง
“ปละ..เปล่า ฉันหิว ไปกินข้าวกัน”
น้ำใสลากแสงกล้าให้เข้าไปในรถ แล้วขับรถออกไป
น้ำใสกินอาหารที่ร้านข้างทางด้วยความเอร็ดอร่อย
"อดอยากมาจากไหน" แสงกล้าถาม
“ก็ทำข่าวที่ศูนย์ศิลปะทั้งวัน เออ.. มีความคืบหน้าอะไรอีกมั้ย”
"ใช้ฉันเป็นแหล่งข่าวอีกแล้ว"
"น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า แสงกล้าพึ่งน้ำใส"
แสงกล้ายิ้ม น้ำใสตักกินมูมมามจนอาหารติดคอ สำลักไอ ตาเหลือก...อั่ก ๆ
แสงกล้ารีบส่งน้ำให้ น้ำใสรับมาดื่ม
"ขอบใจมากนะ ไม่ได้นายชีวิตฉันต้องตายแน่...ฉันเป็นหนี้ชีวิตนาย นายต้องดูแลฉันตลอดชีวิตนะ”
แสงกล้าไม่พูด แต่ส่งสายตาเย็นชามาให้น้ำใส น้ำใสถึงกับเจื่อนไป น้ำใสเปลี่ยนเรื่องพูด
"เตรียมของขวัญรึยัง"
"ของขวัญอะไร"
“แน่ะ...ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กะจะเซอร์ไพร้ส์ล่ะสิ แหม ๆ น่ารักนะผู้ชายคนนี้”
น้ำใสก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป แสงกล้านิ่งคิด นึกไม่ออกว่าน้ำใสพูดถึงเรื่องของขวัญอะไร
แสงกล้าขับรถมาส่งน้ำใสที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ แสงกล้าลงจากรถเปิดประตูให้น้ำใส
น้ำใสแปลกใจ
“อารมณ์ไหนเนี่ย เปิดประตูให้ด้วย”
“ถือว่าเป็นการขอบคุณที่อุตส่าห์ไปรับที่สำนักงานสืบฯ”
“ทำไมไม่ให้ไปส่งบ้าน” น้ำใสถาม
"บ้านฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง ให้ฉันขับมาส่งน่ะดีแล้ว เธอเป็นผู้หญิงขับรถกลับคนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ คงไม่เหมาะ"
“เป็นห่วงฉันด้วย ! แหม.. น่ารักง่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ..จุ๊บ ๆ”
แสงกล้าส่งกุญแจให้ น้ำใสยิ้มหวานแล้วเดินออกไป แสงกล้ามองตามน้ำใสแล้วยังคิดถึงเรื่องของขวัญ
"ของขวัญ ของขวัญอะไรของน้ำใส"
แสงกล้าคิดไม่ออกเดินขบปัญหานี้ไปเรื่อย ๆ
แสงกล้าเปิดประตูห้องเดินเข้ามา กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องของขวัญที่น้ำใสพูด
“ของขวัญ ของขวัญอะไร”
แสงกล้าหันรีหันขวาง มองไปเห็นนิตยสารเล่มหนึ่งในบ้านที่ซื้อมา หน้าปกเป็นแพรไพลินถ่ายให้สัมภาษณ์มีคำโปรย “ดอกเตอร์สาว นักสืบวิทยาศาสตร์ของเมืองไทย”
“ป้า ชีวิตผมหนีป้าไม่พ้นจริง ๆ”
แสงกล้าหยิบขึ้นมาพลิก ๆ เปิดดู แล้วชะงักไปนิด
“ป้าเกิด 21 กรกฎา เฮ้ย... วันที่ 21 !”
แสงกล้ายิ้มได้ คิดว่าน้ำใสเตือนเขาเรื่องวันเกิดของแพรไพลิน
คืนเดียวกัน รวิเข้ามาในบ้านจักร เห็นจักรเดินออกมา รวิเข้าไปถามอาการของขมังเวทย์
"ท่านเป็นยังไงบ้างคะ"
“ยังไม่ฟื้นเลย จวนจะเป็นซากเน่าอยู่แล้ว”
จักรเดินหัวเสียออกไป รวิคิดเป็นห่วงขมังเวทย์
อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 25 ธ.ค. 55
เหนือเมฆ2 : มือปราบจอมขมังเวทย์เหนือเมฆ2 บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : คฑาหัสถ์ บุษปะเกศ
เหนือเมฆ2 กำกับการแสดง : นนทรีย์ นิมิบุตร
เหนือเมฆ2 ผลิตโดย : บริษัท เมตตามหานิยม จำกัด โดยผู้จัด ฉัตรชัย เปล่งพานิช
เหนือเมฆ2 แนวละคร : ดราม่า แอ็คชั่น แฟนตาซี
เหนือเมฆ2 ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
เหนือเมฆ2 เริ่มออกอากาศตอนแรกวันอาทิตย์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2555
ที่มา manage