@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 27 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 27 ธ.ค 2555

“คุณจะยอมช่วยคุณลัลแล้วเหรอครับ”
“ตอนแรกว่าจะช่วย แต่ตอนนี้ไม่แล้ว”
พิมภาเดินกลับเข้าห้องไป พิมมาลากับภาณุวัฒน์ได้แต่มองลูกทั้งสองคนหน่ายๆ ฤชวีหันมามองทั้งคู่
“แปลกใจใช่มั๊ยที่พ่อกับแม่ไม่ห้าม”
“ครับ”
“เวลาพี่น้องทะเลาะกัน ต่างฝ่ายต่างก็เสียใจ ให้ตาภัทรกับยัยพิมเสียใจกันให้เต็มที่จะได้รู้ตัวว่ารักกันมากแค่ไหน”
“บ้านนี้สอนลูกโหดจังนะครับ”
ภาณุวัฒน์กับพิมมาลายิ้มพอใจไม่สะทกสะท้าน

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อซูซี่มาถึงบริษัท จุ๋มจิ๋มกับลิลลี่ถามซูซี่เรื่องที่ลัลนาต้องเอาฤชวีมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ได้
“ตกลงพี่พิมเขายอมให้สามีเขามาเป็นพรีเซ็นเตอร์มั๊ยเจ๊”



“ถ้าเป็นเธอ เธอจะยอมมั้ย”
“ไม่ยอม”
“ถามไม่คิด” จุ๋มจิ๋มต่อว่าลิลลี่ ซูซี่ถอนใจ
“เป็นอะไรเจ๊”
“ก็สงสารน้องลัลน่ะสิ แบบนี้ต้องโดนท่านประธานไล่ออกแน่”
“บ้าน่าเจ๊ ใครเขาจะไล่ลูกตัวเองออก”
“เธอไม่รู้อะไร น้องลัลน่ะเป็นลูกเมียน้อยจะไปมีสิทธิ์มีเสียงอะไร” ซูซี่ลืมตัวพูดออกมาเพราะสงสารลัลนา จุ๋มจิ๋มกับลิลลี่อึ้งมองหน้ากัน “พี่ไปดูน้องลัลก่อนนะ คุณสุเรียกเข้าไปพบแต่เช้าไม่รู้ออกมารึยัง”
ซูซี่รีบออกไป ลิลลี่กับจุ๋มจิ๋มทั้งอึ้งทั้งสงสารลัลนา
“แล้วถ้าพี่ลัลไม่อยู่แล้ว แล้วเราจะทำยังไง”
“เราก็แย่น่ะสิ”
แม่บ้านที่ทำความสะอาดแถวนั้นได้ยินจึงรีบออกไป

ขณะนั้นสุกัญญากำลังคุยเรื่องนี้อยู่กับลัลนา
“พี่อยากให้ลัลคิดถึงความเป็นมืออาชีพ แยกความรู้สึกกับงานออกจากกัน ลัลควรใช้โอกาสนี้พิสูจน์ตัวเอง”
“ไม่ว่าจะพิสูจน์กี่ครั้ง ลัลก็ไม่มีวันมีค่าในสายตาของพ่อ ไม่รู้ว่าลัลจะทนทำไปเพื่ออะไร”
“เพื่อตัวเอง” น้ำเสียงของสุกัญญาอบอุ่นจนลัลนารู้สึกได้ “ลัลต้องสร้างผลงานเพื่อที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง เพื่อสร้างอนาคตให้ตัวเอง ลัลจะมาจากไหนไม่สำคัญ ปัจจุบันและอนาคตต่างหากที่สำคัญ”
ลัลนารู้สึกซึ้งใจ
“คุณสุ คุณสุไม่ได้เกลียดลัลเหรอคะ”
“พี่ไม่เคยเกลียดน้องๆ ของพี่ หรือรักใครมากกว่าใครเลย” สุกัญญาบีบไหล่ลัลนาเบาๆ “พี่เชื่อว่าลัลสามารถเติบโตได้ แต่ลัลต้องรู้จักวางอัตตาไว้ที่บ้าน แต่ถ้าอยากจะย่ำอยู่กับที่ก็เอาแต่คิดน้อยใจ คิดถึงแต่เรื่องตัวเองต่อไป”
ลัลนาตั้งใจฟัง “ลัลไม่ใช่ตัวคนเดียว ลัลยังมีแม่อีกคนไม่ใช่เหรอ”
ลัลนานึกถึงแม่แล้วรู้สึกมีสติขึ้น
“ค่ะคุณสุ”
“พี่ไม่ให้ลัลคืนงาน แต่พี่จะให้ลัลไปเตรียมตัวให้พร้อมรับกับทุกอย่าง”
ลัลนามองสุกัญญารู้ว่าเลี่ยงไม่ได้แล้ว

พิมภากับนันทิกานต์ออกมาจากห้องทำงานเห็นเดีย ฤทธิ์ แม่บ้าน พนักงานกำลังสุมหัวกันใหญ่จึงเข้าไปถามว่ามีอะไรกัน
“พี่แนน พี่พิม รู้เรื่องข่าวใหญ่หรือยัง”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่พี่ลัลเป็นลูกเมียน้อยน่ะสิ”
“เอาอะไรมาพูด”
นันทิกานต์มองหน้าพิมภา พิมภาพยักหน้ารับนิ่งๆ นันทิกานต์ตกใจ
“ทำไม ถ้าฉันเป็นลูกเมียน้อยแล้วจะทำไม”
ลัลนาเดินเข้ามา ลัลนามองหน้าพิมภา
“ลัลนา”
“ฝีมือเธอสินะพิมภา”
“ฉันไม่ได้...”
พิมภายังไม่ทันพูดอะไร นวลจันทร์ก็เดินเข้ามา
“อยู่นี่เองนังตัวดี แม่แกแย่งผัวฉันไม่พอ ยังคิดจะแย่งบริษัทไปอีกเหรอ”
“คุณนวลจันทร์”
“แกกับแม่แกมันปลิงสูบเลือดสูบเนื้อ นึกเหรอว่าฉันไม่รู้ว่าแกอยากจะครอบครองนารีแค่ไหน”
ลัลนาเริ่มอายสายตาทุกคน สุกัญญาเข้ามา

“นี่มันอะไรกันคะคุณนวลจันทร์”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“แต่ตอนนี้ฉันคือผู้บริหารที่นี่ ฉันขอร้องให้คุณกลับไปซะ ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องให้คุณพิพัฒน์มาเชิญคุณกลับไป”
“ขู่ฉันเหรอคุณสุกัญญา อย่านึกว่าเป็นผู้บริหารที่สามีฉัน...แล้วฉันจะต้องฟังคำสั่งคุณนะ”
สุกัญญามองนวลจันทร์แบบไม่เกรง
“เชิญค่ะ”
นวลจันทร์จะเอาเรื่องสุกัญญา แต่เสียงมือถือของนวลจันทร์ดัง นวลจันทร์รับสาย เป็นพิพัฒน์โทรมา
“ฉันไม่กลับ จนกว่าจะไล่นังลัลนาออกจากออฟฟิศก่อน” นวลจันทร์ฟังโทรศัพท์แล้วหน้าเสีย “คุณพิพัฒน์”
“คุณพิพัฒน์คงสั่งให้คุณกลับไป และฉันว่าคุณควรจะทำตาม”
สุกัญญาบอก นวลจันทร์ทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับไปตามที่พิพัฒน์สั่ง แต่ก็ยังไม่วายมองลัลนาอย่างอาฆาต

“แกไม่มีวันได้อยู่สงบสุขแน่นังลัล นังลูกเมียน้อย”
นวลจันทร์ออกไป คนที่มุงดูเริ่มวิพากษ์วิจารย์กันเบาๆ เรื่องลัลนาเป็นลูกเมียน้อย
“กลับไปทำงานได้แล้ว”
สุกัญญาบอก ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน ลัลนาหันกลับมาเจอพิมภา พิมภาเห็นว่าลัลนาน้ำตาคลอแต่ลัลนาพยามฝืน
“สะใจเธอแล้วสิพิมภา”
ลัลนาเดินผ่านพิมภาไปอย่างฝืนไม่ให้น้ำตาที่คลอเบ้าไหลออกมา
เย็นวันนั้นขณะที่ฤชวีกับภัทรพลกลับจากการซื้อของเพื่อทำอาหารเย็น
“อย่างยัยพิมให้มันกินข้าวกับน้ำปลาพริกก็หรูแล้ว ไปทำกับข้าวเอาใจมันทำไม เสียนิสัย”
“โอเคครับ งั้นน้ำปลาพริกสำหรับสองที่...” ภัทรพลมองหน้าฤชวีว่าทำไมถึงสองที่ “ถ้าคุณพิมกินข้าวคลุกน้ำปลาพริก คุณภัทรก็ต้องกินเหมือนกัน ในภาวะศึกสงครามระหว่างพี่น้องแบบนี้ ผมในฐานะ กาชาดสากล ต้องมีความเท่าเทียมครับ”
“เป็นกลางมาก ไม่เอียงเลยซักนิ๊ดนึงคุณต้น ใช่สิ คนมันนอนคุยกันมันก็ต้องสัมพันธ์แนบแน่นกว่าอยู่แล้ว”
ฤชวีอึ้งไปนิด หลบตาภัทรพลเพราะยังไม่เคยมีอะไรเกินเลยอย่างที่ภัทรพลว่า จึงขำๆ เพื่อกลบเกลื่อน ฤชวีเหลือบเห็นลัลนายืนรอภัทรพลอยู่
“อย่าน้อยใจไปเลยครับ คนของคุณภัทรก็รออยู่โน่นแล้วไง” ลัลนาเห็นภัทรพล จึงเดินตรงเข้ามาหาทันที ฤชวีรีบปลีกตัวไป “งั้นผมขึ้นไปก่อนนะครับคุณภัทร”
ฤชวียิ้มให้ลัลนาที่เดินสวนมา แต่ลัลนานิ่ง ฤชวีเดินพ้นลัลนาไปได้นิดเดียวก็ได้ยินเสียงดัง “เพี๊ยะ” ฤชวีหันกลับไปที่ต้นเสียงเห็นภัทรพลหน้าแดงเพราะถูกลัลนาตบ ฤชวีตกใจ
“นี่มันอะไรกันคุณลัล”
“อะไรงั้นเหรอ”
ลัลนาตบภัทรพลซ้ำไม่ยั้ง ภัทรพลทนไม่ไหวคว้ามือลัลนาไว้
“พอรึยัง ถ้าพอแล้วก็บอกมาว่าคุณตบผมเรื่องอะไร”
“ฉันหลงคิดว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษ แต่ที่จริงก็ไม่ใช่เลย” แววตาลัลนาบอกถึงความเจ็บช้ำ “ทั้งที่ฉันไว้ใจคุณ แต่
คุณก็เอาเรื่องของฉันไปพูดที่ออฟฟิศ ใช่ ฉันมันลูกเมียน้อย คนเค้ารู้กันทั่วแล้ว สะใจคุณรึยัง”
ภัทรพลงง อึ้ง พูดอะไรไม่ออก ลัลนามองภัทรพลอย่างเจ็บปวดแล้วเดินหนีไป ฤชวีมองหน้าภัทรพล
“เรื่องคุณลัล คนที่รู้ก็มีแค่ผมกับ...” ภัทรพลปักใจว่าเป็นพิมภาจึงโกรธ

คืนนั้นเมื่อพิมภากลับมา เธอจึงโวยวายเมื่อถูกภัทรพลกล่าวหาว่าเอาเรื่องลัลนาเป็นลูกเมียน้อยไปพูด
“พิมเนี่ยนะ เอาเรื่องยัยลัลไปปูด”
“ไม่ใช่แกแล้วจะใคร แกทำแบบนี้รู้มั้ยเค้าเรียกว่าอะไร” พิมภาหันมามองหน้าภัทรพลรอฟังคำตอบ ภัทรพลพูดใส่หน้าพิมภาด้วยความโกรธจัด “งูพิษ”
พิมภาอึ้ง โกรธ
“งูพิษเหรอ มันจะมากไปแล้วนะพี่ภัทร เดี๋ยวนี้เห็นผู้หญิงดีกว่าน้องเหรอ”
พิมภากระโจนเข้าหาภัทรพลจะเอาเรื่อง แต่ฤชวีที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ คว้าตัวพิมภาได้ทัน
“แกไม่ต้องมาอ้างพี่อ้างน้องกับฉันเลยยัยงูพิษ”
พิมภาโกรธจัด ตะกายอากาศจะเข้าไปให้ถึงตัวภัทรพลให้ได้ ฤชวีต้องใช้สุดแรงยั้งไว้
“ไอ้พี่ภัทร ปล่อยฉันคุณต้น”
“ปล่อยมันมาคุณต้น ตั้งแต่เล็กจนโต มันไม่เคยชนะผมอยู่แล้ว อ่อนแล้วไม่เจียม”
“ไอ้พี่ภัทร” พิมภาดิ้นโวยวาย พิมมาลากับภาณุวัฒน์ออกมาดูเหตุการณ์งงๆ “ถ้าพิมเป็นงูพิษ พี่ภัทรมันก็งูเหลือม ยัยลัลมันไม่สนยังไปตามรัดมันอยู่ได้ พิมยอมเป็นงูพิษดีกว่าเป็นงูเหลือมโง่ๆ อย่างพี่”
“ไอ้พิม”
พิมมาลาทนไม่ไหว
“หยุด แม่บอกให้หยุด” ทุกคนหยุด “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“ไอ้พิมมันเอาปมด้อยคุณลัลไปปูด เล่นงานคุณลัลที่ออฟฟิศ” ภัทรพลบอก พิมภาหันมามองแม่
“ช่วยไม่ได้ยัยนั่นอยากมีปมเยอะปมแยะเอง”
“พูดแบบนี้ แปลว่าพิมทำอย่างที่พี่เค้าว่าจริงๆ เหรอลูก”
“ไม่ต้องไปถามมันหรอกพ่อ ไอ้พิมมันเจ้าคิดเจ้าแค้น ความคิดมันก็ไม่เหมือนชาวบ้าน เห็นใครมีจุดอ่อนมีเหรอที่จะยอมปล่อย”
“ภัทร แม่ว่าลูกพูดเกินไปแล้วนะ”
พิมภาสะเทือนใจจนน้ำตาไหล
“ปล่อยเค้าเถอะจ้ะแม่ ถ้าพี่ภัทรเห็นว่าพิมมันงูพิษ พิมมันเลว พิมก็ไม่มีอะไรจะพูด”
พิมภาทั้งโกรธทั้งเสียใจเดินเข้าห้องไป ทุกคนอึ้งที่เห็นอาการของพิมภา ภัทรพลเองก็ตกใจแต่ทำเป็นไม่แคร์

พิมภาเข้ามายืนน้ำตาคลอด้วยเสียใจอยู่ในห้อง ฤชวีตามเข้ามา พิมภารีบเช็ดน้ำตา แต่น้ำตาก็ยิ่งไหล
“ผมรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือคุณหรอกคุณพิม” พิมภาหันมามองฤชวีอย่างไม่เชื่อว่าฤชวีจะเชื่อพิมภา “ถ้าเป็นฝีมือคุณจริงๆ มันต้องซับซ้อนซ่อนเงื่อนกว่านี้คุณคิดอะไรง่ายๆ ไม่เป็นหรอก บางทีผมยังอยากจะยืมวิธีคิดของคุณไปใช้ในนิยายเลย”
พิมภาหัวเราะทั้งน้ำตา
“รู้สึกดีขึ้นมากเลย คุณปลอบใจภาษาอะไรของคุณ”
“ก็ปลอบคนอย่างคุณมันก็ต้องแบบนี้”
“ขอบคุณที่คุณเชื่อใจฉัน”
ฤชวีเห็นพิมภาปาดน้ำตาเอง เลยเช็ดน้ำตาให้เบาๆ พิมภารู้สึกอบอุ่นใจ
“ใจเย็นนะครับคุณพิม แล้วหาทางพิสูจน์กันว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของใคร”
พิมภาคิดตามที่ฤชวีพูด

ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บริษัทการะเกตุ เอกพลกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับแม่บ้านของบริษัทนารี
“ขอบคุณมากครับป้าชื่น”
“งานที่คุณเอกสั่งให้ป้าทำก็สำเร็จแล้วจะให้ป้าไปรับหรือว่าจะโอนให้เหมือนเคยคะ”
ป้าชื่นถามเสียงหวาน เอกพลรู้ว่าป้าชื่นหมายถึงเงิน
“ครับ เอาไว้ผมจะจัดให้นะครับ”
เอกพลวางสายยิ้มสะใจ อีกด้านหนึ่งป้าชื่นวางสายจากเอกพลด้วยสีหน้าแช่มชื่น
“ชดเชยที่เสียหวย งานนี้คุ้มจริงๆ”
ป้าชื่นหันมาเจอตรีวิญที่ยืนฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“คุยกับใครอยู่เหรอครับ”

สีหน้าตรีวิญคาดคั้นป้าชื่น ป้าชื่นรู้ตัวว่าซวยแน่
เอกพลวางสายจากป้าชื่น หันมาเจอการะเกตุที่มองอยู่

“เก่งนะ ลงไปถึงรากหญ้าหาข้อมูลจากพวกตัวเล็กตัวน้อยแบบนี้ วิธีแบบนี้ฉันคิดไม่ได้หรอก”
เอกพลเดินตาหวานเข้ามาหาการะเกตุ
“แล้วไม่มีรางวัลให้คนเก่งบ้างเหรอครับ”
“จะเอาอะไรล่ะ” การะเกตุถามแบบรู้กัน
เอกพลเข้าไปนัวเนียการะเกตุ ปราสินีเข้ามาเห็น เอกพลค่อยๆ ผละออกจากการะเกตุ ปราสินีไม่พอใจ แต่พอการะเกตุหันมามอง ปราสินีก็จำใจต้องขอโทษ
“ขอโทษค่ะ”
“มีอะไร”
“ปลาจะเข้ามาถามว่า คุณเกตุมีอะไรให้ปลาทำอีกมั้ยคะ ถ้าไม่มีอะไร ปลาจะขอกลับบ้านก่อน”
“ก็กลับไปสิ”
“ค่ะ”
ปราสินีมองเอกพลก่อนจะออกไป เอกพลนิ่งไม่มีทีท่าสนใจปราสินี
“แค่รุ่นน้องจริงเหรอ”
“ก็จริงสิครับ ทำไมครับคุณหึงผมเหรอ”
“เอกพล เราเป็นอะไรกัน ฉันถึงต้องหึงคุณ ฉันแค่เห็นว่ายัยนี่ ทำท่าพะอืดพะอมจะอ้วกทั้งวัน สงสัยจะท้อง”
การะเกตุหันไปมองหน้าเอกพล “ผลผลิตของคุณรึเปล่า”
“เปล่าครับ”
“งั้นยัยนั่นก็ท้องไม่มีพ่อน่ะสิ น่าสงสาร”
แต่น้ำเสียงและแววตาการะเกตุไม่ได้แสดงให้เห็นว่าสงสารปราสินีเลย เอกพลมองตามปราสินีอย่างสงสัย

เมื่อกลับถึงคอนโด เอกพลนั่งอยู่บนเตียง ปราสินีอาบน้ำออกมา เอกพลมองอย่างสำรวจร่างกายของปราสินี
“มีอะไรคะพี่เอก”
“พอเอาเด็กออกไปแล้วเป็นไงบ้าง”
ปราสินีทำหน้าไม่ถูก
“ก็ไม่เป็นไรนี่คะ พี่เอกถามทำไม”
“ก็ถามดู” เอกพลลุกเข้ามาหาปราสินี แล้วนัวเนียเธอ ปราสินีลำบากใจเพราะอยู่ในช่วงที่ท้องอ่อนๆ เอกพลเห็นปราสินีอิดเอื้อนจึงถามขึ้นมา “ทำไมล่ะ หรือว่าไม่ได้”
“ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไม” เอกพลถามเสียงแข็ง เพราะสงสัยว่าปราสินีอาจยังไม่จัดการเด็กในท้อง
“ปลา ปลามีประจำเดือนค่ะ” เอกพลมองอย่างไม่เชื่อ “จริงนะคะ”
ปราสินีหาทางเดินหนีเอกพลไป เอกพลมองตามอย่างไม่ไว้ใจ
“อย่าให้ฉันจับได้ว่าเธอไม่จัดการตามที่ฉันสั่งนะปราสินี”

วันต่อมาลัลนาเดินเข้ามาที่ล็อบบี้บริษัท พนักงานอื่นๆ มองลัลนาด้วยสีหน้าซุบซิบนินทา จุ๋มจิ๋มกับลิลลี่ยืนคุยกับซูซี่หน้าเครียดๆ ลัลนาตาขวางใส่ ซูซี่จ๋อย ลิลลี่กับจุ๋มจิ๋มเห็นเป็นโอกาสที่จะเข้ามาคุยกับลัลนา
“พี่ลัลคะ”
“มีอะไร”
พอเจอลัลนาที่ดูท่าทางอารมณ์ไม่ดีลิลลี่กับจุ๋มจิ๋มก็พูดไม่ออก ซูซี่จึงช่วยพูด
“คุณสุอาจจะฟอร์มทีมมาเก็ตติ้งขึ้นมาอีกทีม สองคนนี้ก็เลยอยากจะย้ายทีมค่ะ”
ลัลนารู้ทันทีว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อวาน
“อยากไปก็ไปเลย”
“เดี๋ยวสิคะน้องลัล แล้วทีมเราล่ะคะ พี่ว่าคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดีกว่า”
“ก็ในเมื่อเค้าไม่ศรัทธาลัลแล้ว ลัลต้องง้อเค้ามั้ยคะ”
“ใจเย็นค่ะไปนั่งคุยกันดีกว่า”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 27 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage