@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 20 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 20 ธ.ค 2555

“คุณพิมตั้งสตินะครับ หายใจเข้าลึกๆ สักวันมันจะมีทางออกแน่นอน เรื่องที่มันไม่จริงสักวันมันก็ต้องจบแต่จะจบเมื่อไหร่”
“เมื่อความแตกไง จริงมั้ยล่ะ ที่เรายังต้องอยู่เพราะมันเป็นความลับ แต่ถ้าความแตกเมื่อไหร่ก็ต้องจบเมื่อนั้น”
“ก็จริงครับ คุณพิม คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อาบน้ำแล้วนอนพักเถอะครับ”
ฤชวีหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้ พิมภามองผ้าขนหนูแล้วตัดสินใจ

“คุณต้น ฉันขอโทษนะที่ดึงคุณเข้ามาวุ่นวายกับเรื่องนี้” ฤชวีมองพิมภางงๆ “แล้วฉันก็ขอบคุณที่คุณช่วยฉันจนทำให้งานวันนี้มันเกิดขึ้นได้ ถ้าไม่มีคุณ ฉันคงทำมันไม่สำเร็จ”
“ด้วยความยินดีครับ”


พิมภายิ้มขอบคุณแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ฤชวียิ้มมองตาม

“ผมอยากให้คุณวุ่นวายกับผมทั้งชีวิตได้มั้ยครับ คุณพิม”
ลัลนาเดินมาอย่างหัวเสียหงุดหงิด แล้วก็เดินก้าวพลาดจนส้นรองเท้าหัก
“โอ้ย มันอะไรกันนักกันหนา จะพังมันทุกอย่างเลยหรือไง” ลัลนาถอดรองเท้าเหวี่ยงทิ้งแล้วจะเดินต่อแต่ชะงักที่เห็นภัทรพลเดินมาเจอกันระหว่างทาง “เจอตัวก็ดีแล้ว เพราะคุณ ทำให้งานของฉันพัง ทำให้เจ้านายตำหนิฉัน”
ลัลนาเสียงแข็งใส่ภัทรพล ภัทรพลมองเธอแบบเย็นชามาก
“คุณโกรธเรื่องงานพังหรือโกรธที่ฉีกหน้าน้องสาวผมไม่ได้กันแน่”
“คุณพูดอะไร”
“คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าคุณตั้งใจใช้ผมเป็นเครื่องมือทำลายน้องสาวตัวเอง”
“ก็ ถ้ารู้แล้วมาบอกทำไมล่ะ”
“ผมเคยคิดว่าคุณเป็นคู่แข่งน้องสาวผมได้แสดงว่าคุณต้องเก่งมาก แต่ความจริงแล้วคุณสู้ยัยพิมไม่ได้เลย”
“ฉันสู้ไม่ได้ตรงไหน น้องคุณมันดียังไง”
“ดีตรงที่พิมมันเป็นคนตาต่อตา ฟันต่อฟัน สู้กันด้วยฝีมือ ไม่ใช่วิธีลอบกัดอย่างที่คุณทำ”
ภัทรพลเดินออกไปอย่างเฉยเมย ลัลนามองตามอย่างเจ็บปวด

ภายในห้องพักพิมภาดับไฟแล้วมีแค่แสงจันทร์ส่องเข้ามาในห้อง พิมภากับฤชวีนอนคนละเตียง พิมภาขยับพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ
“นอนไม่หลับเหรอครับ”
ฤชวีถามขึ้นมาโดยไม่พลิกตัวหันมามอง
“อืม”
“อย่าคิดมากเลยครับ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากคิดแต่มันวนอยู่ในนี้ไม่รู้จะทำยังไง” ฤชวีขยับขึ้นมาแล้วหยิบมือถือตัวเองกด แล้วขยับเข้ามาที่เตียงพิมภา “คุณจะทำอะไร”
พิมภาถามอย่างตกใจ ฤชวียิ้มแล้ววางมือถือที่ข้างหมอนของพิมภา เพลง Lover’s consento ค่อย ๆดังขึ้น
“ฟังแต่เพลงนะครับ จะได้ไม่ต้องคิด”
ฤชวีขยับกลับไปนอนที่ฝั่งตัวเอง แต่คราวนี้นอนมองหน้าพิมภา พิมภามองฤชวี ฤชวีมองด้วยความรู้สึกที่รักและอยากดูแลอยากให้เป็นอย่างเพลง พิมภานอนมองฤชวีอย่างพินิจ ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตและดีกับตัวเอง พิมภาสีหน้าอ่อนโยนรู้สึกว่าค่อยๆ ผูกพันและประทับใจฤชวีมากขึ้นทุกที

เช้าวันรุ่งขึ้นมิ้นท์วิ่งลงมาจากชั้นบน เห็นชุติภานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“รีบมากินข้าวสิมิ้นท์ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”
“ค่ะคุณย่า”
มิ้นท์รีบนั่งลงกินข้าวอย่างรวดเร็ว ชุติภาเปิดทีวี เสียงทีวีดัง
“เม้าท์เพลินๆ กับไฮโซจ๊ะจ๋ามาแล้วค่า จ๊ะจ๋าต้องอกหักดังป๊อก! กลางงาน thank you party ของเครื่องสำอางนารีเมื่อคืนนี้ เมื่อคุณฤชวี วงศ์บริบูรณ์ นักเขียนชื่อดัง ทายาทคุณหญิงชุติภา เศรษฐีนีพันล้านของเพชรบูรณ์”
ชุติภากับมิ้นท์ชะงัก มิ้นท์จะหยิบรีโมทเปลี่ยนช่อง
“หยุดนะ ยัยมิ้นท์”
มิ้นท์ชะงัก ชุติภาตั้งใจดูทีวีมาก
“หนุ่มหล่อปรากฎตัวกลางงานพร้อมกับการประกาศว่าตอนนี้ไม่โสด ไม่สดเพราะถูกมาร์เก็ตติ้งสาวของนารีคว้าทั้งตัวและหัวใจไปครอง”
ภาพในทีวีเป็นภาพฤชวีคู่กับพิมภา ชุติภาถึงกับอึ้ง
“ตาต้น”

มิ้นท์ตกใจว่าแย่แล้ว...
แสงแดดส่องเข้ามาในห้องพักพิมภา ภายในห้องฤชวีนอนอยู่บนเตียงหันหน้ามาทางระเบียง เสียงประตูห้องน้ำกำลังจะเปิดออก ฤชวีขยับพลิกตัวหันหน้ามาทางห้องน้ำเห็นพิมภาที่แต่งตัวเรียบร้อย สวยๆ ใสๆ เดินออกมา พอพิมภาหันมาฤชวีก็หลับตา พิมภาเดินไปที่หน้ากระจกแล้วยืนหวีผม ฤชวีนอนมองยิ้มๆ พิมภาหวีผมเสร็จหันมาฤชวีรีบหลับตา พิมภามองนาฬิกาเห็นว่า 06.45 น. พิมภาเดินมาที่เตียงฤชวี
“คุณต้น คุณต้นคะ”
“อืม อีกห้านาทีนะ” ฤชวีแกล้งทำเสียงรำคาญ พิมภาถอนใจนิดๆ “ทำไมขี้เซาจัง” พิมภาจับต้นแขนฤชวีเขย่า “คุณต้นค่ะ คุณต้น คุณต้น”
จู่ๆ ฤชวีก็คว้าแขนพิมภาแล้วดึงเข้าหาตัวเองพร้อมกับพลิกนอนหงาย
“ขอห้านาทีไงครับ”
“โอ๊ะ”
พิมภาล้มลงมาตามแรงฉุด พิมภาเอามือทั้งสองข้างยันกับเตียงได้ทันแต่เป็นลักษณะว่าพิมภาคร่อมฤชวีอยู่ ฤชวีลืมตามองพิมภาเห็นว่าหน้าพิมภาอยู่ในระยะใกล้มาก ทั้งสองมองตากันต่างคนต่างอึ้ง ฤชวีมองพิมภาแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้เหมือนโดนสะกด จนจมูกเกือบจะชนกับพิมภา แต่พิมภาได้สติก่อนรีบดึงตัวลุกขึ้น
“เราต้องลงไปที่ห้องอาหารก่อนเจ็ดโมงเช้านะ ฉันไม่อยากไปถึงทีหลังคุณสุ” พิมภาบอกเสียงดัง
“เอ่อ” ฤชวีขยับลุก “ขอโทษครับ ผมนอนเพลินไปหน่อย เมื่อกี้ผม...”
พิมภาทำหน้าไม่ถูก
“คุณรีบตามไปแล้วกัน”
พิมภาไม่รอฟังคำตอบเดินออกไปเลยพร้อมกับปิดประตูปัง ฤชวีมองตามแล้วทิ้งตัวนอนคว่ำฟุบหน้ากับหมอนก่อนจะขยับเอาคางเกยหมอนยิ้มๆ
“คิดจะแกล้งเขา เกือบเอาตัวไม่รอด ถ้ามีแบบนี้บ่อยๆ ท่าจะไม่ไหวนะเรา”
ฤชวีนอนยิ้มกับหมอนสีหน้าฝันหวานมีความสุขมาก

พิมภาเดินจ้ำๆๆ ออกมาแล้วหยุดยืนอึ้ง พิมภานึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้แล้วหน้าแดง เอาสองมือจับแก้ม
“คิดจะฉวยโอกาส ตาบ้า” หน้าพิมภายิ้มเขินๆ แล้วก็หงุดหงิดตัวเอง “ทำไมต้องเขินด้วยเนี่ย หยุดเดี๋ยวนี้ยัยพิม หยุดยิ้ม”
พิมภาพยายามจะตบหน้าเรียกสติ แล้วจะเดินไปแต่จู่ๆ ก็มีมือเข้ามากระชากข้อมือของพิมภา พิมภาหันมาตกใจที่เห็นว่าเจ้าของมือคือเอกพล
“พี่เอก” พิมภาพยายามจะสะบัดให้หลุด “ปล่อยนะ”
เอกพลไม่พอใจยิ่งจับแน่น
“กับพี่ทำเป็นรังเกียจ แต่กับไอ้นักเขียนนั่นยอมมันง่ายๆ”
“ก็เป็นโชคของฉันไงที่ไม่ต้องเสียเปรียบคนเลวอย่างแก”
เอกพลหน้าตึง มองพิมภาอย่างร้ายๆ
“ถ้างั้นพี่คงต้องทวงสิทธิ์ของพี่บ้าง”
เอกพลดึงพิมภาเข้ามากอดจะลวนลาม พิมภาร้องพยายามจะผลักออกด้วยความตกใจ จู่ๆ มีมือเข้ามากระชากคอเสื้อเอกพล เอกพลหันมาเจอหมัดต่อยเข้าที่หน้าลงไปนอนคว่ำอยู่กับพื้น พิมภาหันมาเป็นตรีวิญที่เป็นคนเข้ามาช่วย
“คุณพิม เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ คุณมาทัน”
เอกพลลุกขึ้นมาอย่างโมโห
“แกไม่เกี่ยวอย่ายุ่ง”
ตรีวิญขยับมายืนบังพิมภาไว้
“ผมจะไม่ให้ใครมารังแกคุณพิมเด็ดขาด”
พิมภามองตรีวิญอึ้งๆ
“แส่นักเหรอ” เอกพลจะเข้าต่อยตรีวิญ
“คุณพิมครับ” เสียงฤชวีดังขึ้น เอกพลชะงักที่เห็นฤชวีเดินเข้ามา ฤชวีมองหน้าเอกพลแล้วจับมือพิมภาดึงให้มาอยู่ข้างตัวเอง “เขามาก่อกวนคุณอีกแล้วเหรอครับ”
ฤชวีมองเอกพลสีหน้าพร้อมจะเอาเรื่อง เอกพลมองฤชวีกับตรีวิญที่ยืนขวางพิมภา ประเมินแล้วว่าสองต่อหนึ่งตัวเองไม่รอดแน่ๆ
“เรื่องของเราเคลียร์กันวันหลัง วันที่ไม่มีคนอื่น”
เอกพลพูดกับพิมภาแล้วล่าถอยออกไป
“คุณพิม เขามีเรื่องอะไรกับคุณพิมเหรอครับ”
ตรีวิญหันมาถามพิมภา ฤชวีมองพิมภาที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง ฤชวียิ้มแล้วโอบพิมภา
“เรื่องเข้าใจผิดกันน่ะครับ” ฤชวีโอบพิมภาแน่น “ขอบคุณนะครับคุณตรีวิญที่ช่วยภรรยาผม”
ตรีวิญหน้าเสีย พิมภามองมือฤชวีที่โอบเธอแล้วมองหน้าฤชวี ฤชวีหันมายิ้มใกล้ พิมภาเขินจะขยับออก
“ขอบคุณนะคะ คุณตรีวิญ”
ฤชวีไม่ยอมปล่อยพิมภา พิมภาพยายามจะดึงตัวออกแต่ดึงไม่หลุด
“เอ่อ ผมจะมาชวนคุณพิมไปทานอาหารเช้าน่ะครับ” ตรีวิญบอก พิมภาจะตอบแต่ฤชวีชิงพูดก่อน
“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมจะพาคุณพิมไปเอง คงไม่ต้องรบกวนคุณ”
ตรีวิญยิ่งอึ้ง หน้าเสียหนัก
“งั้นผมไปที่ห้องอาหารก่อนนะครับ”
ตรีวิญเดินออกไป พิมภาหันมาหยิกฤชวี
“โอ้ย! เจ็บนะครับคุณพิม”
“ก็คุณพูดอะไรน่าเกลียด พูดโกหกอยู่ได้”
“ผมกำลังแสดงให้สมบทบาทต่างหาก” ฤชวีบอกแล้วจับมือพิมภาจะจูงไป พิมภาเขิน ทำเป็นรำคาญ
“ไม่ต้องหรอก ฉันเดินเองได้”
“อย่าลืมนะครับว่าตอนนี้ทุกคนคิดว่าเราคือสามีภรรยา ต้องเนียนนะครับ”
ฤชวีไม่ยอมปล่อยมือจากพิมภา จูงมือไป พิมภาเดินตามสายตามองมือฤชวีที่จูงตัวเองแอบยิ้มพอใจ ฤชวียิ้มพอใจ

ในห้องอาหาร สุกัญญากับตรีวิญถือจานอาหารเดินไปนั่งที่โต๊ะ ลัลนาเดินเข้ามากับซูซี่ ลัลนากดโทรศัพท์ดูแล้วบ่นออกมา
“ทำไมผิดเวลาแบบนี้นะ สายป่านนี้ยังไม่ส่งมาอีก”
ซูซี่ยื่นหน้ามอง
“รอข้อความเหรอคะ” ลัลนาหันขวับมองซูซี่
“ข้อความอะไรคะ ลัลไม่ได้รอสักหน่อย”
“คือมือถือ ถ้าเราไม่รอคนโทรมาก็ต้องรอข้อความน่ะสิคะ เอ๊ะ หรือว่าน้องลัลรอข้อความจาก...”
“ลัลไม่ได้รออะไรทั้งนั้น” ลัลนาขัดสียงดัง ซูซี่ถึงกับสะดุ้ง
“ไม่รอก็ไม่ต้องเสียงดังสิจ๊ะ พี่ตกใจหมดน้า”
ลัลนาเห็นภัทรพลกับนันทิกานต์เดินมาจากอีกด้าน ลัลนามองแล้วยืนสวยๆ กะว่าภัทรพลจะเข้ามาหาแต่ภัทรพลกลับเย็นชาเดินผ่านไปเหมือนไม่เห็นลัลนา ลัลนาอึ้ง ซูซี่มองตาม
“อ้าวน้องลัลคะ พี่ชายน้องพิมเขาเลิกคลั่งน้องลัลแล้วเหรอคะ”
ลัลนาหน้าเสียแต่ยังมีฟอร์ม

“ก็ช่างสิคะ ลัลไม่ได้สนใจสักหน่อย”
นันทิกานต์มองภัทรพลแล้วหันมองลัลนา


“พี่ภัทรไม่ชอบยัยลัลแล้วเหรอ”
ภัทรพลไม่ตอบเดินไปตักอาหาร นันทิกานต์เลยไม่กล้าถามต่อ ลัลนามองตามรู้สึกใจหายที่ภัทรพลดูไม่สนใจตัวเองอีกแล้ว
ฤชวีจูงมือพิมภาเข้ามา พิมภามองไปที่โต๊ะสุกัญญา พิมภาขืนให้ฤชวีหยุด ฤชวีหันมองว่ามีอะไร
“ฉันจะพาคุณไปแนะนำกับคุณสุ” พิมภาพาฤชวีเข้าไปที่โต๊ะสุกัญญา “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณสุ”
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ”
“คุณต้น นี่คุณสุ ผู้บริหารบริษัทนารี”
“สวัสดีครับ”
“พิมต้องขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณสุ”
“ผมห้ามพิมไว้เพราะอยากให้เป็นเรื่องส่วนตัวจริงๆ น่ะครับ”
“พี่เป็นแค่เจ้านายนะไม่ใช่เจ้าชีวิต พี่มองลูกน้องที่ผลงานไม่ใช่เรื่องส่วนตัว”
“คุณสุคะเรื่องงานเมื่อคืน”
“พี่พอใจกับการจัดงานเมื่อคืนมากนะ”
“แต่”
“ส่วนที่ผิดพลาด เราจะไปคุยกันอีกทีที่บริษัท”
“ค่ะ”
“พิมเป็นผู้หญิงที่เก่ง คุณต้นโชคดีมากนะคะ” ฤชวียิ้มรับ
“ผมทราบดีครับ” ฤชวีหันมาทางพิมภา “เดี๋ยวผมไปตักอาหารให้นะครับ”
ฤชวียิ้มแล้วลุกไปตักอาหาร ขณะนั้นตรีวิญกำลังตักอาหารอยู่ ตรีวิญมองหน้าฤชวีแล้วมองที่โต๊ะสุกัญญา พอเห็นพิมภาก็รีบเดินไป ฤชวีมองตามแล้วหันมาตักอาหารเร็วขึ้น
“ดีแล้วที่พิมหลุดจากเอกพลมาได้ พี่ว่าคุณต้นเขาดูไม่เลวเลยนะ”
พิมภามองฤชวีคิดตามที่สุกัญญาพูด ตรีวิญถือจานอาหารเข้ามาลงนั่งร่วมโต๊ะ
“คุณพิมทานอะไรไหมครับ ผมจะตักให้”
ฤชวีเดินกลับมาวางจานสลัดกับข้าวต้มถ้วยเล็กๆ ให้กับพิมภา
“สลัดครับ ผมตักข้าวต้มมาเผื่อด้วย เมื่อคืนคุณคงเหนื่อย เช้านี้ทานหนักหน่อยก็ดีนะครับ ไม่ต้องกลัวอ้วนนะครับ เพราะข้าวต้มของเราเป็นข้าวกล้อง มีใยอาหาร รสชาติอร่อย”
“ขอบคุณค่ะ” พิมภาขยับจานสลัดมาจะทาน “เมื่อคืนคุณก็ไม่ได้ทานตอนเย็นเหมือนกันนะ ตักของคุณมาด้วยสิ”
“ครับ”
ฤชวีลุกไปตักของตัวเองมาแล้วมานั่งข้างพิมภา ตรีวิญมองไม่ค่อยพอใจนัก ฤชวีมองตรีวิญแล้วตักแฮมในจานตัวเองให้พิมภา
“ลองทานแฮมที่นี่สิครับ อร่อยนะ” พิมภาตักทาน
“อร่อยค่ะ”
ตรีวิญหน้าตึงจนสุกัญญาสังเกตเห็นว่าฤชวีกับตรีวิญดูจะตึงๆ ต่อกัน นันทิกานต์นั่งอยู่อีกโต๊ะกับภัทรพล
“โต๊ะโน้นเขามีศึกหน้านางกันน่ะพี่” นันทิกานต์หันมาหาภัทรพลแต่สายตานันทิกานต์เห็นลัลนาที่นั่งโต๊ะถัดไปไม่ห่างนักกำลังมองมาทางภัทรพล “พี่ภัทร ยัยลัลมองพี่ใหญ่เลย”
ภัทรพลหันมองไปทางโต๊ะลัลนา ลัลนาเบือนหน้าหนีไม่ทันจะยิ้มก็ไม่กล้าจะบึ้งก็ไม่กล้าหน้าเสียทรงมาก ภัทรพลไม่สนใจหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตากิน ลัลนาหน้าเสีย นันทิกานต์ถึงกับงงเป็นอะไรกันเนี่ย

ที่คอนโดเอกพล ปราสินีมองนาฬิกาอย่างกระวนกระวาย ปราสินีหยิบที่ตรวจครรภ์ขึ้นมาดูลุ้นๆ เห็นว่าขึ้นสองขีด ปราสินีดีใจมาก ปราสินีรีบออกจากห้องน้ำมาหยิบมือถือโทรออก
ขณะนั้นเอกพลกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพัก เสียงมือถือเอกพลดัง เอกพลมองแล้วกดรับ
“ว่าไงปลา”
“พี่เอก ปลาท้องค่ะ” ปราสินีบอกอย่างดีใจ
“ว่าไงนะ”
“ปลาบอกว่าปลากำลังท้องลูกของเราค่ะ พี่ดีใจมั้ย”
เอกพลหน้าเครียด
“แล้วปลารู้จักคลินิกที่ไหนบ้างไหม”
“จะให้ปลาไปฝากท้องที่คลินิกเหรอคะ แต่ปลาว่า...”
“ไปเอาออกซะ” ปราสินีตะลึง
การะเกตุเดินเข้ามาเอกพล
“เอกพล” เอกพลหันมา
“สักครู่นะครับคุณเกตุ” เอกพลคุยโทรศัพท์กับปราสินีต่อ “ปลาไปจัดการซะ แค่นี้นะ”
เอกพลกดวางสาย ปราสินีผิดหวังอย่างแรง
“คุณหายไปไหนมา ฉันหิวจะแย่แล้ว” การะเกตุเสียงแข็งใส่เอกพล
“ขอโทษนะครับ งั้นเรารีบไปที่ห้องอาหารดีมั้ยครับ”
การะเกตุเดินนำไป เอกพลรีบตามไป

การะเกตุเดินเข้ามาในห้องอาหารของรีสอร์ทกับเอกพล กลุ่มของบริษัทนารีทั้งหมดหันไปมองเอกพลอย่างเหม็นหน้า
“น้องลัลคะ นั่นมันยัยตัววุ่นวายเมื่อคืนนี่คะ ทำไมมากับนายเอกพลล่ะคะ” ซูซี่สะกิดลัลนา
“ผีเน่ากับโลงผุไงคะ” ลัลนามองเหยียดๆ
สุกัญญาเห็นการะเกตุ สุกัญญาลุกจากโต๊ะเดินไปหาการะเกตุ
“สวัสดีค่ะคุณการะเกตุ”
“น้องลัลดูสิคะ คุณสุลุกไปต้อนรับเองด้วย” ซูซี่สะกิดลัลนา นันทิกานต์ทนไม่ไหวรีบมาหาพิมภา
“ยัยพิม ท่าจะไม่ใช่ลูกค้าธรรมดาแล้วค่ะ”
“เชิญทางนี้ค่ะ” สุกัญญาพาการะเกตุมาที่โต๊ะ เอกพลตามมา “แนนจ๊ะ ตามลัลนามาให้พี่หน่อย” นันทิกานต์รีบไปเรียกลัลนา ลัลนาลุกเดินมา ซูซี่กับนันทิกานต์ตามมายืนห่างๆ อย่างอยากรู้ “ตรีวิญ พิม ลัล นี่คุณการะเกตุ เจ้าของห้างเจพาร์คที่เรากำลังจะไปลงช็อปใหญ่”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณตรีวิญ” การะเกตุมองตรีวิญแต่ไม่สนใจลัลนากับพิมภาเลย “เรื่องการติดต่อพื้นที่ ดิฉันคงต้องให้เป็นหน้าที่ของคุณเอกพล ผู้จัดการฝ่ายบริหารพื้นที่ของเจพาร์คค่ะ”
“สวัสดีครับ ยินดีนะครับที่เราจะได้ร่วมงานกัน คุณพิม”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 20 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage