@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 24 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 24 ธ.ค 2555

“พวกนักเขียนเนี่ย ดูมีเสน่ห์จังนะคะ”
“เหรอครับ”
“ผู้หญิงแบบไหนเหรอคะที่คุณต้นมักจะเลือกไปเป็นนางเอกในนิยายของคุณ”
“แบบไหนก็ได้ครับ ที่น่าสนใจ ผมว่าผู้หญิงทุกคนมีความน่าสนใจในตัวเองมีคุณค่าในตัวเอง”
“แล้วอย่างเกตุล่ะคะ น่าสนใจมั้ย” การะเกตุขยับใกล้ฤชวี “เขียนเรื่องเกี่ยวกับเกตุบ้างสิคะ หรือว่าอยากรู้ข้อมูลอะไรก่อนบอกได้นะคะ”

ฤชวีรู้ทันว่าการะเกตุจงใจจะอ่อย
“ปกติผมเขียนทีละเรื่องครับ และเรื่องที่ผมเขียนอยู่ นางเอกก็น่าสนใจ จนผมยังไม่สนใจที่จะเลือกผู้หญิงแบบอื่นมาเป็นนางเอกเลย”
การะเกตุรู้ว่าฤชวีหมายความว่าไง แต่ยังไม่ยอมแพ้



“เหรอคะ แล้วจะเขียนอีกนานมั้ยคะเรื่องนี้”
“ก็น่าจะตลอดชีวิตครับ”
การะเกตุหน้าเสีย
“งั้นเหรอคะ”
“ครับ” ฤชวีตอบรับเสียงหนักแน่น การะเกตุหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ
“เกตุขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

การะเกตุออกไป ฤชวีมองตามอย่างโล่งใจ
พิมภาเดินถือถาดของว่างมาเจอกับการะเกตุระหว่างทาง

“ดีนะ พลาดจากลูกน้องของฉันก็มาจับคุณต้นเอาไว้ได้”
พิมภาหยุดมองหน้าการะเกตุ
“มีขนมหลายอย่างนะคะ”
“บอกฉันทำไม” การะเกตุทำหน้างง ฤชวีที่เดินตามออกมาดูพิมภาได้ยินพอดี
“ก็ถ้าเผื่อคุณหิว ก็ทานก่อน จะได้ไม่หน้ามืด”
“หมายความว่าไง”
“เดาว่าเมื่อสักครู่ตอนที่อยู่กับสามีดิฉัน คุณคงหิว” พิมภาจ้องหน้าการะเกตุก่อนจะพูดต่อ “และไม่แน่ใจว่าแสดงอาการหน้ามืดออกไปรึเปล่า คือฉันหมายถึง หิว อยาก ทนไม่ไหว จะเป็นลมน่ะค่ะ”
“พูดแบบนี้เธอหมายความว่าไง”
“นักการตลาดอย่างฉันก็ประมาณการณ์เอาจากสิ่งที่เราเคยเห็นเคยได้ข้อมูลมาน่ะค่ะ เท่าที่เห็นคุณมา ฉันก็เลยประมาณเอาว่าเวลาไหนที่คุณน่าจะหิวจน หน้ามืด” ฤชวีที่ยืนแอบฟังอยู่มองอย่างพอใจ ฤชวีไม่แสดงตัวเดินกลับไป “ตามมาทานขนมนะคะ”
พิมภาเดินหนีการะเกตุไป โดยที่การะเกตุอ้าปากเถียงอะไรไม่ทันเลย

พิมภาเดินขึ้นมาเห็นฤชวีนั่งยิ้ม พิมภาถือถาดขนมเข้ามาวาง
“ยิ้มอะไรคะคุณต้น”
“ไม่บอกได้มั้ยครับ”
“ฉันเหนื่อยขี้เกียจลับฝีปากกับคุณอีกคนนะ ฉันปวดหัว”
ชุติภาตามขึ้นมา พิมภากับฤชวีรีบทำปกติ
“หนูเกตุไปไหน” ชุติภาถามหาการะเกตุ สักพักการะเกตุก็ตามขึ้นมา “หนูเกตุไปไหนมาจ๊ะ” ชุติภาหันไปถามการะเกตุ
“เกตุเห็นคุณย่าหายไปนาน ก็เลยเป็นห่วงตามไปดูน่ะค่ะ”
พิมภามองการะเกตุอย่างหน่ายๆ
“ทานขนมกันสิ”
ทุกคนลงมือทานขนมตามที่ชุติภาเชิญเงียบๆ พิมภากินได้ไม่เท่าไหร่ ฤชวีเห็นจึงตักให้
“พอแล้วค่ะคุณต้น”
“ทำไมไม่ชอบขนมหวานเหรอคุณพิม”
“ชอบค่ะ แต่ทานได้ไม่เท่าไหร่”
“ผิดกับตาต้นนะ รายนี้ทานเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม เค้าชอบ โดยเฉพาะฝีมือย่า”
“แหมก็ขนมฝีมือคุณย่ามันอร่อยจริงๆ นี่คะ นี่ขนาดเกตุคุมน้ำหนัก ยังอดใจไม่ไหวเลย”
การะเกตุเอ็นจอยจริงๆ เพราะไม่ค่อยได้สัมผัสกับขนมโบราณมากนัก
“แล้วทำไมวันนี้ทานน้อยจังตาต้น” ชุติภาถามหลานชาย
“เห็นคุณการะเกตุทานก็เพลินแล้วครับ พลอยอิ่มไปด้วย” การะเกตุวางมืออายๆ
“แหมคุณต้น กัดเกตุเข้าแล้วไงค่ะ” การะเกตุมองฤชวีกับพิมภา “ที่จริงคุณต้นกับคุณพิม ดู...ขอโทษนะคะ ไม่ค่อยเข้ากันเลยนะคะขอโทษนะคะที่ต้องพูดตรงๆ”
“ยังไงเหรอคะ คุณการะเกตุกำลังจะบอกว่าเหมือนพิมได้ของที่ไม่เหมาะมาอยู่ในมืองั้นเหรอคะ”
“ก็ทำนองนั้นค่ะ” พิมภายิ้ม
“แต่ฉันก็ได้มาแล้ว นี่สิคะประเด็น”
การะเกตุอ้าปากค้างเถียงพิมภาไม่ออก แล้วทั้งห้องก็มีความเงียบงันเข้ามาแทนที่
“คุณย่าครับ ผมกับคุณพิมจะขอตัวกลับก่อน” พิมภาอึ้งงง “คุณพิมปวดหัวน่ะครับ ผมอยากพากลับไปพัก”
“ย่าสั่งให้คนทำกับข้าวที่แกชอบไว้ตั้งหลายอย่าง”
“ขอโทษนะครับคุณย่า แต่เอาไว้วันหลังดีกว่า วันนี้ผมอยากพาคุณพิมกลับไปพัก”
“คุณต้นคะ”
“อย่าฝืนครับคุณพิม ผมรู้คุณไม่ไหวแล้ว”
“งั้นก็ตามใจ”
“ครับ สวัสดีครับคุณย่า”
พิมภาสวัสดีชุติภา ชุติภารับไหว้แบบไม่มองหน้า ฤชวีพาพิมภาออกไป
“ดูคุณต้นจะเกรงใจเมียมากกว่าคุณย่าอีกนะคะเนี่ย”
ชุติภาฟังนิ่ง แต่ทั้งสีหน้าและแววตาบอกว่าไม่พอใจ การะเกตุยิ้มพอใจที่ปั่นชุติภาได้

ภัทรพลมาส่งลัลนาที่หน้าบ้าน ลัลนาทำปากดี
“ลัลดีขึ้นแล้วเดี๋ยวเข้าบ้านเองก็ได้ค่ะ”
“ครับ ตามใจ” ลัลนาอึ้งไม่นึกว่าภัทรพลจะยอม “อ้าวทำไมล่ะครับ ก็เห็นคุณลัลดื้อจัง อยากเดินเข้าบ้านเอง ผมก็ยอมแล้วไงครับ ขี้เกียจอุ้มแล้วเหมือนกัน”
ลัลนาอึ้งแต่ก็จำยอมต้องทำตามที่ตัวเองพูดไป
“งั้น ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่างค่ะ”
“ครับ”
ลัลนามองว่าแค่นี้เองเหรอ แล้วตัดสินใจถามภัทรพล
“คุณช่วยฉันทำไมคะ”
ภัทรพลมองลัลนา
“ผมก็ทำตามหน้าที่ที่เพื่อนมนุษย์ควรมีต่อกันครับ ไม่ได้พิเศษอะไร” คำตอบนี้ทำให้ลัลนาถึงกับอึ้ง
“ตอบได้ดีมากค่ะ”
น้ำเสียงลัลนาบอกให้รู้ว่าอึ้งและแอบน้อยใจ ลัลนาลงจากรถไปทื่อๆ ไปไม่เป็น ลัลนาเดินเขยกเข้าบ้าน ภัทรพลมองอมยิ้ม
“ต้องดัดนิสัยให้เข็ด”
ลัลนาแอบใจแป้ว
“นี่ไม่สนใจกันแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย”
ลัลนาเขยกเข้าบ้านไปอย่างน้อยใจ ภัทรพลมองตามอย่างสะใจที่ได้ดัดนิสัยลัลนา

ฤชวีพาพิมภามานั่งทานสุกี้
“ทำไมคุณถึงรู้คะว่าฉัน ไม่ได้ปวดหัว” พิมภาถามฤชวีตรงๆ
“แต่คุณรู้สึกอึดอัด”
“ค่ะ”
“รู้สิครับ ผมรู้ดีว่าคุณย่าผมเป็นยังไง” ฤชวีมองหน้าพิมภา “และก็รู้ว่าคุณเป็นยังไงไงครับ ลับฝีปากกับคุณย่าผมสนุกมั้ย”
“ฉันก็...แค่ ชี้แจงเรื่องที่คุณย่าคุณเข้าใจฉันผิดไปนิดๆ หน่อยๆ เองค่ะ” พิมภาบอกเสียงอ่อยๆ “ไม่ได้รุนแรงอะไร แค่จัดไปตามความ เหมาะสม”
ฤชวีฟังแล้วอมยิ้มขำพิมภา
“แล้วคุณการะเกตุละครับ จัดไปตามความเหมาะสมรึเปล่า”
“นี่คุณเห็นฉันกับยัยการะเกตุนั่นด้วยเหรอคะ” ฤชวียิ้มรับ
“ครับ”
“แล้วทำไมคุณไม่ออกมาช่วยฉันล่ะ ปล่อยให้ฉันรับหน้าอยู่คนเดียว”
“ที่คุณจัดไปมันก็ร้ายกาจดีอยู่แล้วนี่ครับ”
“ใช่สิ ฉันมันร้ายกาจ”
“แต่ผมชอบนะครับ มีอะไรเป็นแรงขับเคลื่อนเหรอครับ แอบหึงผมรึเปล่าครับคุณภรรยากำมะลอ เล่นซะเนียนเชียว”
“งั้นมั้งค้า คุณสามีกำมะลอ...ทานเถอะค่ะ”
พิมภาคีบอาหารในหม้อสุกี้ให้ฤชวี ฤชวีรับมาพอใจแอบยิ้มๆ
“ดูคุณพิมชอบทานสุกี้นะครับ”
“ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวนะคะ บ้านฉันชอบทานสุกี้กันทั้งบ้านเลย มันเหมือนว่าได้ใช้เวลากับคนที่เรารัก ฉันก็เลยชอบ”
“ใครๆ ก็อยาก ใช้เวลากับคนที่เรารัก”
ฤชวีบอกยิ้มๆ พิมภายิ้มรับเข้าใจคนละความหมาย แต่รอยยิ้มของฤชวีทำให้พิมภาเริ่มระแวงว่าจะเป็นความหมายของคนรักกัน พิมภาเขินไม่กล้าสบตาฤชวีและรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เดี๋ยวทานเสร็จแล้วไปซื้อของเข้าบ้านดีกว่า”
“ดีครับ ฟังดูเป็นกิจกรรมของครอบครัว”
“อะไรนะคะ”
“ทานครับทาน เดี๋ยวผมคีบให้”

ฤชวีไม่ตอบที่พิมภาถาม พิมภาค้อนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น
หลังจากทานสุกี้เสร็จ ฤชวีกับพิมพาก็พากันมาซื้อของต่อ ฤชวีกับพิมภากำลังจ่ายเงินที่แคชเชียร์
“ผมจ่ายเองนะ”
“ยินดีรับของฟรีค่ะ”
พิมภาขยับเดินออกมาเห็นตู้ไขไข่ที่ตั้งอยู่ตรงทางออกแคชเชียร์ พิมภาไปยืนมองยิ้มๆ ฤชวีจ่ายเงินเสร็จขยับรถเข็นมาเห็นพิมภายืนมองตู้ไขไข่
“อยากเล่นเหรอครับ”
“สมัยเด็ก ๆ พี่ภัทรกับฉันชอบไขเล่นเวลากลับจากโรงเรียนประจำ” พิมภาจ้องตู้ไขไข่เป๋ง “เห็นแหวนในไข่นั่นมั้ยคะ รู้มั้ยว่ามันน่าตื่นเต้นดีใจมากเลยนะเวลาที่เราไขไข่ที่มีแหวนออกมาได้สำเร็จ”
“แปลว่าอยากเล่น” ฤชวีหยิบเหรียญสิบบาทขึ้นมา พิมภาตาวาวที่จะได้ไขไข่ “แต่...เริ่มรำลึกความหลังนี่มันแสดงอายุนะครับ”
“เราก็น่าจะไล่เลี่ยกันรึเปล่าคะคุณต้น ถึงได้คุยกันเข้าใจ”
“อะ งั้นก็ลืมวัยกันซักวันแล้วกันครับ”
ฤชวีใส่เหรียญในช่องใส่เหรียญให้พิมภา พิมภาไขไข่ ไข่ที่หล่นลงมาเห็นว่าเป็นแหวนของเล่น
“ได้จริงๆ ด้วย”
พิมภาดีใจอย่างลืมตัว ฤชวีมองพิมภาขำๆ พิมภาค้อนที่ถูกฤชวีอำด้วยสายตา ฤชวีง้อด้วยการผายมือให้พิมภาหยิบไข่
“หยิบเถอะครับ ผมไม่ล้อแล้ว”
พิมภาที่เก็บความอยากเอาไว้นาน รีบคว้าไข่ แต่บังเอิญทำไข่ตกไปที่พื้น ไข่ของเล่นกลิ้งไปตามพื้น พิมภาตามไป ไข่มาหยุดที่ปลายเท้าคนคนหนึ่ง พิมภาเงยหน้าดู
“คุณตรีวิญ”
“บังเอิญจังนะครับ”
ฤชวีตามมาเห็นตรีวิญแล้วอึ้งๆ แต่ก็ฝืนยิ้มทักทายตามมารยาท
“สวัสดีครับคุณตรีวิญ”
“สวัสดีครับคุณฤชวี ขอโทษนะครับที่วันนี้ผมลากคุณพิมไปทำงาน ทั้งที่มีนัดสำคัญกับคุณย่าคุณ”
ฤชวีหันไปมองหน้าพิมภาเหมือนอยากรู้ว่าตรีวิญรู้ได้ยังไง
“พิมบอกคุณตรีวิญเองค่ะ”
ฤชวีตึงนิดๆ ที่รู้ว่าพิมภาบอกตรีวิญทุกเรื่อง
“แล้วนี่ทำอะไรกันครับ” ตรีวิญมองไข่ของเล่นในมือพิมภา “ย้อนความหลังวัยเด็กกันอยู่เหรอครับ”
พิมภาไม่ค่อยสบายใจกับคำว่าเด็ก
“ก็ลองเล่นกันดูขำๆ น่ะค่ะ”
ฤชวีไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“แต่ผมจริงจังครับ การย้อนความทรงจำดีๆ มันทำให้จิตใจเราไม่แข็งกระด้าง”
“แต่มันก็ดูไม่เข้ากับวัยเท่าไหร่รึเปล่าครับ”
“อย่าเอาเรื่องวัยมาจำกัดความสุขของตัวเองสิครับ ถ้าคุณพิมกลัวไม่ เข้ากับวัย” ฤชวีดึงไข่ของเล่นในมือพิมภามา “ผมเก็บไว้เองก็ได้ครับ”
“คุณตรีวิญมาที่นี่ทำไมเหรอคะ”
“ผมมาเดินหาซื้อของขวัญให้เพื่อนที่ต่างประเทศน่ะครับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี”
ตรีวิญมองพิมภาอย่างจะขอความช่วยเหลือแต่ไม่กล้า พิมภาเดาออก
“ให้พิมช่วยมั้ยคะ พิมกับคุณต้นซื้อของเสร็จแล้วพอดี”
“จะดีเหรอครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณตรีวิญมา...คนเดียว...คงคิดไม่ออก พวกเราช่วยคิดก็ได้”
ฤชวีจงใจเอาคืนตรีวิญบ้าง ตรีวิญเดาออก
“งั้นก็ รบกวนด้วยแล้วกันครับ”
ฤชวีแอบขัดใจนิดหนึ่งที่ตรีวิญไม่ปฏิเสธ ตรีวิญเดินนำไป
“ขอโทษนะคะคุณต้น พิมคงต้องขอช่วยเจ้านายหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ”
พิมภายิ้มขอบคุณฤชวีแล้วเดินตามตรีวิญไป ฤชวีมองไข่ของเล่นที่มีแหวนในมือ แล้วเอาแหวนออกจากไข่ใส่กระเป๋าเสื้อไว้

ที่แผนกเครื่องหอม เทียนหอม
“ดูเป็นพวกนี้ดีกว่ามั้ยคะ เทียนหอมดูไทยๆ ดี” พิมภาบอก
“ก็ดีครับ แต่ว่าผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่”
ตรีวิญอยากให้พิมภาออกตัวเลือกให้
“พิมแนะนำได้อย่างเดียว ไม่ค่อยชำนาญหรอกค่ะว่ากลิ่นไหนมันเป็นกลิ่นไหน” พิมภาหันไปหาฤชวี “คุณต้นพอจะเลือกเป็นมั้ยคะ”
“ได้ครับ”
“งั้นเดี๋ยวให้คุณต้นเลือกให้นะคะ”
ตรีวิญไม่ได้ดั่งใจ แต่ปฎิเสธไม่ได้
“ครับ”
พิมภาเดินนำไปกับฤชวี เลือกเทียนหอมกลิ่นต่างๆ ฤชวีกับพิมภาช่วยกันเลือกเทียนหอม เหมือนกับว่าโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน ตรีวิญรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน แต่ก็จำยอมต้องเดินตามไป

พิมภาส่งถุงเทียนหอมที่ซื้อมาให้กับตรีวิญ
“เพื่อนของคุณตรีวิญชอบหรือไม่ชอบ บอกพิมด้วยนะคะ”
“ครับ”
“จะได้รู้น่ะค่ะว่า คุณต้นเลือกเก่งจริงรึเปล่า” พิมภาบอกยิ้มๆ
“อ้าว คุณพิมไม่เชื่อฝีมือผมซะงั้น”
“รู้ตัวก็ดีแล้วค่ะ”
พิมภากับฤชวียิ้มให้กันอย่างมีความสุข ตรีวิญได้แต่มองอย่างอิจฉาลึกๆ แต่เก็บอาการ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับที่ช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ตรีวิญเดินแยกไปจากพิมภากับฤชวี
“งั้นเราก็กลับกันดีกว่าครับ”
พิมภากับฤชวีเดินออกไปอีกทาง ตรีวิญที่ตอนแรกทำเป็นแยกไปอย่างไม่สนใจพิมภากับฤชวี หันมามองอย่าสะท้อนใจ

เมื่อกลับถึงคอนโด ตรีวิญเอาเทียนหอมที่พิมภากับฤชวีช่วยเลือกมาจุดเต็มห้อง เพราะที่จริงตรีวิญไม่ได้จะซื้อให้ใครแต่ใช้เป็นข้ออ้างในการขัดคอพิมภากับฤชวี
ตรีวิญนึกถึงพิมภาตอนที่เขาไปส่งพิมภาที่บ้านชุติภาและยังจอดรถรอดูอยู่จนฤชวีขับรถออกมาจากบ้านชุติภา ตรีวิญจึงขับตามมาและเดินตามหาพิมภาจนเห็นทั้งคู่อยู่ที่ร้านสุกี้
ตรีวิญนั่งเหงาๆ นึกถึงพิมภา

ภัทรพลนั่งรอฤชวีกับพิมภาอยู่ในห้อง นันทิกานต์เข้ามา
“ไอ้พิมกับคุณต้นกลับมารึยังพี่ภัทร”
“พี่ก็รออยู่เนี่ย โทรไปก็ไม่มีสัญญาณ”
“คงไม่ได้โดนย่าคุณต้นสั่งเก็บใช่มั้ยพี่”
“บ้าน่า แต่ไอ้พิมมันก็ชอบทำตัวน่าหมั่นไส้ด้วยว่ะ”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 24 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage