@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 11/4 วันที่ 22 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 11/4 วันที่ 22 ม.ค. 56

ภูวดลอึ้งไปเมื่อคิดตามที่ภาสันต์พูด ศรีพิไลเองก็ใจเสีย
“แล้ว...แล้วพ่อจะให้ผมทำไง ในเมื่อผมพูดกับคุณย่าไปแล้ว”
“ถ้าแค่นี้ แกยังคิดไม่ออกก็ไปกินหญ้าแทนข้าวไป”
ภาสันต์หัวเสียเดินออกไป
“แม่..ผมจะทำยังไงดี”
ศรีพิไลเข้ามากอดปลอบใจ
“ค่อยๆคิดนะลูกนะ”
ภูวดลสีหน้าเครียดทันที

วันถัดมา ... รวีพรรณยืนอยู่กับสุอาภาที่ร้ายขายของแต่งบ้าน
“ขอบคุณคุณแตมากนะคะที่ออกมาเป็นเพื่อนฉันซื้อของแต่งร้าน ฉันไม่ถนัดด้านนี้จริงๆ แล้วสิก็ต้องทำงานประจำเลยไม่มีเวลา”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว”
รวีแสร้งยิ้มซื่อ สุอาภาเดินออกไปก่อน รวีพรรณหันไปมองตามสุอาภาด้วยสีหน้าร้ายก่อนจะเดินตามสุอาภาออกไป


รวีพรรณกับสุอาภากำลังเลือกภาพวาดสำหรับตกแต่งร้านด้วยกัน สุอาภาหยิบภาพขึ้นมา
“เลือกภาพนี้ไปตกแต่งร้านดีมั้ยคะคุณรวี ภาพออกโทนสีเขียวใบเตยจะทำให้อยากอาหารค่ะ”
“ฉันเลือกคนมาซื้อของได้ถูกคนจริงๆ คุณแตว่าไง ฉันก็ว่างั้นค่ะ”
สุอาภายิ้มหันไปเลือกภาพวาด ระหว่างนั้นเพื่อนรวีพรรณเดินเข้ามา
“รวี...รวีจริงด้วย”
รวีกับสุอาภาหันไป
“เกด”
เพื่อนรวีพรรณเข้ามาทักทาย สุอาภามองๆ
“ดีใจจังที่เจอเธอ เย็นนี้ฉันนัดพวกนังกี้นังปุ้มไปแด๊นซ์ ไปด้วยกันนะ”
“ฉันไม่ค่อยไปเที่ยวอะไรแบบนั้น”
“บรรลุนิติภาวะมาหลายปีแล้วนะยะ ยังจะกลัวตรวจบัตรประชาชนอยู่อีกเหรอไปด้วยกันนั่นแหละ นานๆสามีฉันจะอนุญาตซักที ไปนะรวีนะ นะๆๆ”
รวีพรรณสีหน้าลำบากใจมากๆ หันไปทางสุอาภา
“คุณแตไปกับรวีนะคะ”
สุอาภาชะงักแล้วอึ้งไป
“ฉันเนี่ยนะคะ”

รวีพรรณเดินคุยมากับสุอาภา
“ฉันไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนกลุ่มนี้หรอกค่ะแต่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง พวกนี้เที่ยวเก่งแต่ฉันเอาแต่เรียน คุณแตเข้าใจใช่มั้ย”
“ค่ะ...ฉันเข้าใจ”
“กวนคุณแตอีกซักครั้งนะคะ มีคุณแตไปด้วย ฉันจะได้หาข้ออ้างรีบกลับ”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวฉันบอกพิทให้นะคะ”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันบอกพิทเอง”
รวีพรรณยิ้มแต่หันไปลอบทำหน้าเจ้าเล่ห์

เวลาเย็นที่นพอาร์คิเทค พิทยากำลังทำงานเคร่งเครียด กับปวีณาและทีมงาน มือถือพิทยาที่วางบนโต๊ะ มีสายเข้าขึ้นชื่อที่หน้าจอว่า “สุอาภา” แต่พิทยาไม่ได้ยินเพราะปิดเสียงเอาไว้และไม่เห็นอีกด้วย สุอาภาวางสาย
“สงสัยยุ่งจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์แน่ๆ”
สุอาภาคิดแล้วก็ส่งเมสเสจออกไป

ภายในผับ เวลากลางคืน รวีพรรณทักทายกับเพื่อนๆ มีสุอาภายืนอยู่ด้วย
“ดื่มไรดี” เพื่อนคนแรกถาม
“ขอน้ำส้มแหละกัน” รวีพรรณบอก
“นางเอกตลอดเลยนะเธอน่ะ คืนนี้ห้ามเป็นนางเอกจ๊ะ” รวีพรรณว่า
เพื่อนรวีเอาคอกเทลมาให้ รวีพรรณชะงัก สีหน้าลำบากใจสุดๆ สุอาภาเห็นก็เลยรับแก้วมา
“แก้วนี้ฉันขอนะคะ เอาน้ำส้มให้คุณรวีเถอะค่ะ”
“ก็ได้”
เพื่อนรวีหันไปเรียกพนักงาน รวีพรรณหันมาทางสุอาภา
“ขอบคุณนะคะ”
สุอาภายิ้มให้อย่างจริงใจแล้วก็ดื่มคอกเทล รวีพรรณหันไปลอบมองหน้ากับเพื่อนอย่างมีเลศนัย ก่อนจะหันไปมองสุอาภาด้วยแววตาไม่หวังดี

พิทยาเข้าในห้องทำงาน ทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดแรง แล้วก็เอามือถือบนโต๊ะขึ้นมา เห็นข้อความจากสุอาภา พิทยากดเปิดอ่าน
“คืนนี้กลับดึก ไปกับคุณรวี”
พิทยาไม่ได้ติดใจอะไร

ภายในผับ สุอาภาวางแก้วคอกเทลลงบนโต๊ะ เพื่อนๆรวีพรรณออกไปเต้นกับที่กลางฟลอร์
“เดี๋ยวถ้าเพื่อนฉันกลับมา ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า ฉันไม่สนุกเลยค่ะ”
“ได้ค่ะ”
ระหว่างนั้นมีผู้ชายเดินมาหาสุอาภา รวีพรรณหันไปมอง
“สวัสดีครับ ออกไปเต้นกันมั้ยครับ”
“ไม่”
“ออกไปสนุกด้วยกันเถอะนะครับ พวกเพื่อนๆผม อยากรู้จักคุณ” ผู้ชายคนนั้นพูดพลางหันไปดูผู้ชาย2-3คนที่กลางฟลอร์
สุอาภาเริ่มไม่พอใจ ลุกขึ้นยืน
“ฉันบอกว่าไม่...ฉัน”
สึอาภารู้สึกมึนหัวขึ้นมาทันที ผู้ชายเข้าจับแขนสุอาภา
“ไปด้วยกันนะครับ”
รวีพรรณมองสุอาภาแล้วก็ยิ้มร้ายมาก ก่อนจะลุกขึ้นทำเป็นยืนห้าม
“เพื่อนฉันเค้าไม่อยากเต้น ปล่อยเถอะค่ะ”
ผู้ชายหันมามองรวีพรรณส่งซิกบางอย่างให้กัน ผู้ชายทำไม่สนใจลากสุอาภาที่ไม่มีแรงให้ออกไป
“ปล่อย...ฉัน..ไม่...ไป”
ผู้ชายพาสุอาภาเข้ามาในกลุ่มที่อยู่กลางฟลอร์ สุอาภาถูกผู้ชายล้อมรอบ รวีพรรณยิ้มด้วยความพอใจ
ระหว่างนั้นเพื่อนรวีพรรณเดินกลับมา
“ยาของพวกเธอออกฤทธิ์ดีมาก พวกเธอหมดหน้าที่แล้ว กลับไปซะ”
รวีพรรณเอาเงินออกมายื่นให้กับพวกที่แสดงว่าเป็นเพื่อนรวีพรรณ ผู้หญิงพวกนั้นรับเงินมาแล้วก็เดินออกไป รวีพรรณมองสุอาภาแววตาไม่หวังดี
“ฉันจะทำให้พิทเกลียดแก นังสุอาภา!”
รวีพรรณมองสุอาภาที่กำลังโดนผู้ชายรุมล้อมด้วยสีหน้าที่ร้ายกาจ

เวลาเดียวกัน รถพิทยากำลังติดไฟแดง พลันเสียงมือถือดังขึ้น พิทยากดรับสาย
“ครับรวี... ผมอยู่ใกล้ๆแถวนี้ ผมจะรีบไป”
พิทยาวางสาย แล้วรีบขับรถออกเลนขวาเพื่อกลับรถทันที

พิทยาเข้ามาในผับและมองหาสุอาภา แต่ไม่เห็น แล้วก็เห็นรวีพรรณยืนอยู่ พิทยารีบเดินเข้ามาหา
“รวี”
รวีพรรณหันไปทำเป็นดีใจที่พิทยาเดินเข้ามา
“คุณแตอยู่ไหน”
“โน่นค่ะ”
พิทยาหันไปเห็นผู้ชายกำลังรุมสุอาภาก็ไม่พอใจ
“คุณแตเธอดื่มหนักมากค่ะ รวีพยายามห้ามไม่ให้คุณแตออกไปเต้นกับผู้ชายพวกนั้น แต่คุณแตไม่ฟัง รวีขอโทษนะคะ”
“มันไม่ใช่ความผิดรวี”
พิทยาพูดจบก็เดินตรงเข้าไปจับแขนสุอาภา เธอหันมาเห็นพิทยาก็ดีใจ ยิ้มกว้าง แต่หน้ามึนมาก
“พิท…มาสนุกกัน”
“กลับบ้าน !”
พิทยาจะลากสุอาภาที่สลึมสลือออกไป พวกผู้ชายหันมาไม่พอใจ
“เฮ้ย! จะพาไปไหน”
พิทยาหันมาชี้หน้าตาแข็งกร้าว
“ไม่ใช่เรื่องของพวกคุณ!”
พิทยารีบพาสุอาภาออกไปทันที รวีพรรณทำทีรีบเข้ามาช่วย
“รวีช่วยค่ะ”
รวีพรรณกับพิทยาช่วยกันประคองสุอาภาออกไป

พิทยาพาสุอาภาเข้าไปนั่งในรถ เธอยังมึนสุดๆ พิทยาปิดประตูแล้วหันมาทางรวีพรรณที่ยืนหน้าเป็นกังวลอยู่
“รวีขอโทษจริงๆนะคะ ถ้ารวีไม่ชวนคุณแตออกมาเป็นเพื่อน คงจะไม่เกิดเรื่องเกิดราวแบบนี้”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ มันเป็นเพราะตัวคุณแตเอง”
“รวีไม่นึกว่า พอแอลกอฮอล์เข้าปากคุณแต จะทำให้เธอใจกล้าบ้าบิ่นได้ขนาดนั้น เหล้านี่มันทำให้คนขาดสติได้จริงๆ นี่ถ้าพิทมาไม่ทัน รวีไม่อยากจะคิดเลยว่าคุณแตกับผู้ชายพวกนั้นจะไปถึงไหนต่อไหน”
พิทยายิ่งฟังก็ยิ่งโมโหสุอาภา
“ขอบใจรวีมากนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พิทรีบพาคุณแตกลับบ้านเถอะ”
พิทยาพยักหน้าแล้วก็ขึ้นรถขับออกไป รวีพรรณสีหน้าพอใจมาก

เช้าวันถัดมาที่บ้านพิทยา สุอาภานอนบนเตียงในชุดเดิม ตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบห้องด้วยสีหน้าแปลกใจ
บริเวณห้องรับแขก พิทยาสีหน้ายังดูเหนื่อยๆคุยโทรศัพท์อยู่
“ได้ยินว่าคุณแตสบายดี รวีก็โล่งใจ พิทอย่าโกรธคุณแตนะคะ ที่คุณแตดื่มเยอะ คงเป็นเพราบรรยากาศพาไปมากกว่า”
พิทยาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“จะเป็นเพราะบรรยากาศหรืออะไรก็ตาม ก็ควรจะระวังตัวเอาไว้บ้าง ผมห้ามตั้งไม่รู้กี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยเชื่อ ถ้าเมื่อคืนผมไปไม่ทัน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”
พิทยาตัดพ้อเล็กๆ แต่รวีพรรณเข้าใจว่าพิทยาตำหนิสุอาภา
“รวีเห็นใจพิทจริงๆ ไม่อยากให้มีปัญหากัน แต่จะว่าไป..”
รวีพรรณทำเป็นไม่กล้าพูด เขาเห็นรวีพรรณไม่พูดต่อก็สงสัย
“รวีมีอะไรก็พูดมาเถอะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
รวีพรรณแกล้งถอนหายใจอย่างหนัก
“คนเราเคยทำผิดยังไงก็มักจะทำผิดซ้ำสองซ้ำสามแบบเดิม นิสัยบางอย่างก็เปลี่ยนยาก”
พิทยานิ่งเงียบไปเลย รวีพรรณออกตัว แต่ก็แอบใส่ไฟเข้าไปอีก
“ที่พูดเนี่ย...ไม่ได้ว่าคุณแตนะคะ รวีพูดตามที่เคยเห็นมา คงยากที่จะทำให้คุณแตเปลี่ยนตัวตนของเธอ พิทคงต้องอดทนมากขึ้น ยังไงก็พยายามใจเย็นๆ ถ้าอยากให้รวีช่วยอะไรก็บอก บางทีผู้หญิงคุยกันจะง่ายกว่า รวีเห็นใจพิทจริงๆ”
รวีพรรณแววตาสะใจ แต่พิทยาเหนื่อยใจ

สุอาภาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงมา เจอพิทยาที่เพิ่งวางสายจากรวีพรรณ พิทยาหันไปเห็นสุอาภาก็หน้าตึง
“ฉันกลับมาบ้านได้ไง”
“เมามากจนจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
สุอาภาอึ้ง
“เมา”
“ก็เมาน่ะสิ ผมเตือนคุณหลายครั้งแล้วว่าไม่ให้ดื่ม ทำไมคุณถึงไม่เชื่อผมบ้างห๊ะ”
“ฉันดื่มคอกเทลไปแก้วเดียวจะเมาได้ไง”
“ถ้าไม่เมาแล้วที่ออกไปเต้นอยู่กลางฟลอร์กับผู้ชายพวกนั้น ก็ตั้งใจล่ะสิ”
สุอาภาชะงัก อึ้ง และพยายามนึก แต่จำไม่ได้ พิทยาหึงมาก
“คงสนุกมากใช่มั้ย”
สุอาภางง
“พูดอะไรของนาย ฉันไปเต้นอะไรกับใคร”
“ผมเห็นกับตาตัวเองยังจะโกหกอีก ไหนสัญญาว่าจะไม่โกหกกัน”
สุอาภาไม่พอใจที่พิทยาขึ้นเสียง
“ฉันไม่ได้โกหก! ถ้าฉันออกไปเต้นจริงๆ ทำไมฉันจะจำไม่ได้”
พิทยาโมโห
“ยอมรับความจริง มันน่าอายตรงไหนห๊ะ! อ้อ หรือว่าอายเพราะเมื่อคืนทำอะไรมากกว่านั้น”
สุอาภาตกใจและโมโห
“นายพิทยา!”
พิทยาอึ้งรู้ตัวว่าพูดแรง สุอาภาพูดต่อ
“นายจะดูถูกฉันเกินไปแล้ว! ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ใช่นายนะที่ไปยืนจูบกับคุณรวีในผับ”
พิทยาเหวอที่เธอวกกลับมาเรื่องนี้อีก
“ผมบอกคุณไปแล้วไงว่าเรื่องระหว่างผมกับรวีเป็นอุบัติเหตุ อย่าเอาสองเรื่องนี้มาปนกัน”
“มันก็เรื่องเดียวกันนั่นแหละ มันเป็นเรื่องของความไว้ใจและเชื่อใจ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว”
สุอาภาโมโหมากๆ จ้ำเดินออกไป พิทยาใจเสียที่เห็นเธอโกรธก็เลยรีบตามออกไป
“คุณแต..คุณจะไปไหน”
พิทยารีบตามออกมา

สุอาภาจ้ำเดินออกมาที่รถ
“คุณแต ผมถามว่าคุณจะไปไหน”
“อย่ามายุ่ง!”
“เรื่องเมื่อวานนี้ยังไม่เข็ดอีกเหรอ”
สุอาภาหยุดเดินแล้วหันมา
“เพิ่งรู้ว่าฉันถูกคุมตัวไว้ในคุก! ออกไปไหนเองไม่ได้แม้แต่กลางวันแสกๆ”
“คุณแต !”
สุอาภาลอยหน้าไม่สน
“เอาเป็นว่าถ้าฉันเป็นอะไรไป ฉันจะเขียนโน๊ตแปะหน้าผากไว้ว่าฉันทำตัวเอง นายไม่ต้องมารับผิดชอบ”

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 11/4 วันที่ 22 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager