อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 12/4 วันที่ 24 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 12/4 วันที่ 24 ม.ค. 56

“ไม่อิ่มก็บ้าแล้ว ทานเข้าไปตั้งเยอะ อย่าบอกนะว่านายยังไม่อิ่ม”
“อ่า...ใช่ครับใช่.... อยู่ดีดีก็รู้สึกหิวขึ้นมา”
พิทยารีบลุกเดินไปหยิบถุงขนมบนโต๊ะขึ้นมากินแก้เขิน
เขาฉีกถุงขนมอย่างแรง ทำให้ขนมหกเลอะเทอะ พิทยาตกใจ รีบก้มลงเก็บ สุอาภาเข้ามาช่วย ทำให้หน้าใกล้กัน พิทยาเงยหน้ามองสุอาภาที่อยู่ใกล้ๆก็ยิ่งใจเต้น
“ทำไมถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้เนี่ย”

สุอาภาไม่รู้ตัวว่าพิทยามอง เก็บขนมทิ้งลงถังขยะ แล้วสองคนก็ลุกขึ้นมายืนพร้อมกัน
“ฉันไปล้างมือก่อน”
สุอาภาเดินไปล้างมือ พิทยาหันไปมองสุอาภาแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดยังไงดี สุอาภาล้างมือเสร็จหันมาเห็นพิทยายืนมองอยู่ก็ผงะ พิทยาเองก็ชะงักไปเช่นกัน

“ยืนจ้องฉันทำไม”
พิทยาอึกอัก
“เออ...คือว่า..ผม...ผม”
สุอาภามองพิทยาอย่างสงสัยและอยากรู้มาก แต่เสียงออดดังขึ้นซะก่อน พิทยากับสุอาภาหันไปมองแปลกใจว่าใครมาเวลานี้

พิทยาเปิดประตู เห็นรวีพรรณสภาพผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก โผเข้ามากอดพิทยาแน่นมาก
“พิท....”
พิทยาตกใจ หันไปข้างๆเห็นสุอาภายืนมองอยู่ พิทยามองสุอาภาอย่างแคร์ความรู้สึก็รีบดึงรวีพรรณออกมา
“รวีร้องไห้ทำไม”
รวีพรรณมองหน้าพิทยายังไม่ตอบ

ภายในห้องรับแขก รวีพรรณสีหน้าตาแย่สุดๆ นั่งอยู่กับพิทยาและสุอาภา
“รวีทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่ ท่านยังบังคับให้รวีต้องแต่งงานกับนายภูวดล ท่านไม่ฟังรวีเลย รวีหมดหนทางแล้วจริงๆ รวีคงต้องอยู่กับผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต”
พิทยากับสุอาภามองรวีพรรณด้วยสีหน้าเห็นใจ รวีพรรณก้มหน้าเศร้า
“รวีไม่อยากมารบกวนพิทกับคุณแตเลยนะคะ แต่รวีไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร คุณแตคงไม่ว่าใช่มั๊ย ที่ฉันอยากจะมาพบเพื่อนที่เข้าใจฉันมากที่สุด”
สุอาภาหวั่นไหวที่รวีพรรณมาใกล้ชิดพิทยา แต่แววตาเศร้าของรวีพรรณทำให้เธอพูดไม่ออก
“ฉันเข้าใจค่ะ”
“รวีขออยู่ที่นี่อีกซักพักนะพิท รวีไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ”
พิทยาพูดไม่ออก พลางหันไปมองสุอาภาอย่างเกรงใจ รวีพรรณเห็นสายตาของพิทยาก็อดน้อยใจไม่ได้
“ถ้าพิทอึดอัด รวีไปก็ได้ค่ะ”
รวีพรรณขยับตัว สุอาภารีบพูด
“พิทไม่ได้อึดอัดหรอกค่ะ คุณรวีอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย ไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
รวีพรรณหันไปมองสุอาภาอย่างประหลาดใจ พิทยามองสุอาภาอย่างขอบคุณ เธอหันไปยิ้มให้พิทยา

สุอาภากำลังรินน้ำใส่แก้ว มีพิทยายืนอยู่ข้างๆ
“ขอบคุณที่เข้าใจรวี”
“ถ้าฉันเจออย่างคุณรวี ฉันก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน ถ้าไงคืนนี้ให้คุณรวีนอนค้างที่นี่ดีมั้ย”
พิทยาชะงักกับคำพูดของสุอาภา
“ฉันกังวลใจน่ะ นายก็รู้ว่าแม่คุณรวีเป็นคนยังไง ฉันกลัวว่าถ้าคุณรวีกลับบ้านไปตอนนี้ จะเจออะไรที่มันแย่ๆเข้าให้อีกน่ะสิ”
พิทยาหันไปมองรวีพรรณที่นั่งในห้องรับแขก ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

รวีพรรณมองหน้าสุอาภาประหลาดใจ
“คุณแตจะให้ฉันค้างที่นี่”
“ค่ะ”
ในใจรวีพรรณดีใจมาก แต่ต้องทำเป็นลำบากใจ
“มันจะดีเหรอคะ ฉันเกรงใจคุณกับพิท”
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ เราเป็นเพื่อนกัน”
รวีพรรณแอบจึกกับคำว่าเพื่อน แต่ต้องยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้น รวีนอนที่โซฟาข้างล่างก็ได้”
“ไม่ต้อง รวีขึ้นไปนอนบนห้องกับคุณแต เพราะว่าผมจะไปนอนโรงแรมจะได้ไม่น่าเกลียด”
รวีพรรณอึ้งพูดไม่ออก พิทยาหันไปทางสุอาภา
“ผมขึ้นไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ”
สุอาภาพยักหน้า พิทยาเดินออกไป สุอาภาหันมายิ้มให้ รวีพรรณยิ้มเจื่อนแต่จริงๆไม่พอใจ

ภายในโรงรถ พิทยาเอาเสื้อผ้าแขวนในรถ ก่อนจะปิดประตู แล้วหันมาทางสุอาภาที่ออกมาส่ง
พิทยา ปิดประตูหน้าต่างให้ดี แล้วก็อย่าลืมล็อกบ้านด้วย
“รู้น่าว่าต้องทำอะไร”
พิทยาจับหัวสุอาภา
“ก็ผมเป็นห่วง”
พิทยามองสุอาภาเป็นห่วงจริงๆ จนสุอาภาทำหน้าไม่ถูก สุอาภาเอามือพิทยาออกจากหัวตัวเองและรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะถึงโรงแรมดึกไปมากกว่านี้”
พิทยาพยักหน้าขึ้นรถแล้วก็ขับออกไป สุอาภามองตามรถพิทยายิ้มออกมาอย่างรู้สึกดี
รวีพรรณแอบมองอยู่ได้ยินทุกอย่าง ก็กำมือแน่นด้วยความโมโห

รวีพรรณกลับเข้ามาในบ้าน สีหน้าหงุดหงิดมาก แล้วก็เพิ่งสังเกตเห็นหมอนกับผ้าห่มที่วางอยู่บนโซฟา รวีพรรณมองด้วยความแปลกใจ

รมณีกำลังคุยโทรศัพท์กับสินีนาฎ มีณรงค์ยืนอยู่ข้างๆ
“รวีไม่ได้ไปหาหนูสิเหรอ ถ้ารวีติดต่อหนูมาเมื่อไหร่ รีบโทรบอกแม่ทันทีเลยนะ”
รมณีวางสาย หันไปมองณรงค์สีหน้ากลัดกลุ้ม
“รวีหายไปไหนเนี่ย”
ทั้งสองคนถอนหายใจ

สินีนาฎกดวางสายจากรมณี สีหน้าครุ่นคิด
“ยัยนั่นต้องไปหาพิทแน่ๆ”
สินีนาฎหน้าร้ายกาจ กดโทรออก และรอสายอยู่ไม่นาน
“คุณภูวดล ฉันสินะคะ”

สุอาภาพารวีพรรณเดินเข้ามาในห้องนอน รวีพรรณเห็นหมอนสองใบซ้อนกันวางอยู่ตรงกลางเตียงก็ชะงัก เมื่อนึกถึงหมอนและผ้าห่มที่วางไว้ที่โซฟาตรงห้องรับแขก
“เมื่อกี๊..ฉันเห็นหมอนกับผ้าห่มที่โซฟาข้างล่าง”
สุอาภาหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด รวีพรรณจ้องจับผิด
“คงไม่ใช่คุณแตกับพิททะเลาะกันเรื่องฉัน แล้วพิทโดนไล่ให้ลงมานอนข้างล่างหรอกนะคะ”
สุอาภาหน้าซีดมากขึ้นไป
สุอาภารีบโกหก
“อ๋อ..เป็นของป้าณี แม่บ้านบ้านฉันน่ะค่ะ บางทีแกมาช่วยทำงานบ้าน ถ้าวันไหนเสร็จดึก ฉันก็จะให้แกนอนที่นี่”
รวีพรรณพยักหน้าเข้าใจ
“อ๋อ...”
สุอาภาทำหน้าไม่ถูก รวีพรรณมั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ถูกต้อง
สุอาภารีบเปลี่ยนเรื่อง
“เดี๋ยวฉันไปเอาชุดนอนกับผ้าขนหนูมาให้นะคะ คุณรวีจะได้อาบน้ำ”
“คุณแตอาบก่อนเถอะค่ะ”
สุอาภาพยักหน้าแล้วก็รีบเดินออกไป รวีพรรณมองตามสุอาภาแล้วก็ยิ้มมุมปาก

สุอาภายืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ พลางถอนหายใจโล่งอก
“เกือบไปแล้ว”

สุอาภาออกมาจากห้องน้ำในชุดนอน เห็นรวีพรรณยืนหันหลังคุยโทรศัพท์ ด้วยน้ำเสียงสดชื่นมีความสุขมาก
“ถึงโรงแรมแล้วเหรอคะพิท”
สุอาภาชะงักที่ได้ยินว่าคนที่รวีพรรณคุยด้วยคือพิทยา ด้วยความอยากรู้เลยยืนฟัง รวีพรรณรู้ว่าสุอาภายืนฟังก็เล่นละครไม่หยุด
“พิทไม่ต้องห่วงรวีหรอกนะคะ แล้วก็ไม่ต้องขอโทษที่พิทไม่ได้อยู่ดูแลรวีด้วยตัวเอง รู้ค่ะว่าเป็นห่วง แค่นี้ก็ทำให้รวีมีกำลังใจขึ้นมามากแล้ว”
สุอาภาทนฟังแล้วอดใจเสียไม่ได้อีกต่อไป เดินกลับเข้าห้องน้ำ แต่เสียงมือถือดังขึ้น สุอาภาหยิบมือถือขึ้นมาเห็นชื่อพิทยาที่หน้าจอก็ชะงัก ประหลาดใจ หันไปมองรวีพรรณที่ยังคุยและหัวเราะกับโทรศัพท์ สุอาภารีบกดรับ
เสียงพิทยาดังออกมา
“ผมถึงโรงแรมแล้วนะครับคุณแต”
สุอาภาอึ้งสุดๆ เพราะยังเห็นรวีพรรณคุยโทรศัพท์
“พิทนั่นแหละที่จะทำให้รวีเป็นห่วง”
สุอาภางงมาก มองรวีพรรณด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อว่ารวีพรรณจะโกหกเธอ

ภูวดลเดินมาที่หน้าบ้านพิทยา มองไปที่ตัวบ้านด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโมโห

สุอาภานั่งนิ่ง สีหน้ายังอึ้งไม่หายกับการที่รู้ว่ารวีพรรณโกหก...
ไม่นานรวีพรรณออกมาจากห้องน้ำ สุอาภามองรวีพรรณเริ่มรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัว เธอยิ้มๆเดินเอาเสื้อผ้ามาวางบนโซฟา สุอาภารีบปรับสีหน้า..ยิ้มให้
“คุณรวีจะนอนฝั่งไหนคะ”
“แล้วปรกติพิทนอนฝั่งไหนคะ”
สุอาภาชะงักไป..ถึงกับตอบไม่ถูก รวีพรรณมองไปยังฝั่งที่นอนยับ
“ถ้าให้ฉันเดา พิทต้องนอนฝั่งนั้นแน่ เพราะพิทเป็นคนนอนดิ้นมาก”
“ก็ไม่นี่คะ” สุอาภาตอบแบบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่
“เหรอคะ น่าแปลกเพราะสมัยที่เราเรียนมหาวิทยาลัย ฉันกับพิทไปเที่ยวเกาะสมุยด้วยกัน พิทเค้าเซอร์ไพร์สพาฉันไปในวันวาเลนไทน์น่ะค่ะ”
สุอาภาฟังแล้วรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี รวีพรรณทำเป็นเล่าไปยิ้มไป..เฟคว่ามีความสุข
“พิทไม่ได้แค่นอนดิ้นเท่านั้นแต่ยังนอนกรนเสียงดังมาก เค้ายังเป็นแบบนั้นอยู่รึเปล่า”
รวีพรรณมองอย่างจับผิด
“เออ...ฉันเป็นคนหลับสนิท ก็เลยไม่รู้ว่าพิทกรนหรือไม่กรน”
“แสดงว่าคุณแตคงเป็นคนหลับลึก ถึงขนาดที่ไม่ได้ยินเสียงข้างหู ขนาดว่าฉันเป็นคนหลับง่ายแล้วยังตื่นขึ้นมาเลย”
สุอาภาเอาแต่ยิ้มทั้งๆที่ในใจร้อนรุ่ม … รวีพรรณเริ่มมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าสุอาภากับพิทไม่ได้นอนด้วยกัน
เสียงกดออดดังขึ้น รวีพรรณกับสุอาภาหันไปมอง

สุอาภากับรวีพรรณเดินลงบันไดมาด้วยกัน รวีพรรณสีหน้าหวาดระแวง เสียงออดดังถี่ๆๆ สุอาภาเริ่มไม่พอใจ
“รอหน่อยไม่ได้เหรอไง!”
สุอาภากำลังจะเดินออกไป รวีพรรณจับแขนสุอาภาเอาไว้
“ต้องเป็นคุณภูวดลแน่ๆ”
สุอาภาผงะ
“คงไม่ใช่มั้งคะ เค้าจะรู้ได้ไงว่าคุณอยู่ที่นี่”
“เค้าเป็นคนฉลาด เค้าต้องรู้แน่ว่าฉันอยู่นี่ คุณต้องช่วยฉันนะคุณแต อย่าให้เข้ามาพาตัวฉันกลับไป ฉันยังไม่พร้อมเจอใครตอนนี้ รับปากฉันสิคะ”
สุอาภามองหน้ารวีพรรณนิ่งคิด

ภูวดลกดออดไม่หยุด อารมณ์คุกรุ่นมากขึ้น ไม่นานประตูเปิดออก สุอาภาตกใจที่เป็นภูวดลจริงๆ ภูวดลหยุดกดออด หันมาทางสุอาภา
“ไปเรียกคุณรวีออกมา ผมจะพาเค้ากลับบ้าน”
สุอาภากลืนน้ำลายเอื๊อ
“เค้าไม่อยากกลับไปกับคุณ คุณนั่นแหละ กลับไปได้แล้ว!”
สุอาภาจะปิดประตู แต่ภูวดลเอามือยันประตูเอาไว้ และผลักเต็มแรง ทำให้สุอาภาเซ แล้วภูวดลก็จ้ำเดินเข้าไปในบ้านทันที สุอาภาตกใจ หน้าเสีย

ภูวดลพรวดพราดเข้ามาในบ้าน เจอรวีพรรณยืนอยู่ รวีพรรณจะหนีขึ้นบันได แต่ภูวดลเข้ามาจับแขนรวีพรรณรั้งเอาไว้ รวีพรรณหน้าตื่นกลัวหันมา
“ปล่อยฉัน!”
สุอาภารีบตามเข้ามา เห็นรวีพรรณถูกจับก็ตกใจ
“ปล่อยคุณรวีนะ!”
ภูวดลหันมาทางสุอาภา
“คุณไม่เกี่ยว! อย่ายุ่ง”
ภูวดลจะลากรวีพรรณออกไป
“คุณแตช่วยฉันด้วย”
สุอาภาเข้ามายืนขวางไม่ให้ภูวดลไป
“หลีก!”
“ฉันไม่หลีก ฉันไม่ยอมให้คุณพาคุณรวีออกไปจากที่นี่”
“คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ผมจะบอกให้เอาบุญ...ผู้หญิงคนนี้พยายามจะแย่งผัวคุณ คุณยังจะโง่ช่วยเค้าอีกเหรอ!”
สุอาภาหันไปมองรวีพรรณที่หน้าเจื่อน ภูวดลจับแขนรวีพรรณดึงให้ออกไปกับเขา แต่สุอาภาไม่ยอม เข้ามากัดแขนข้างที่ภูวดลจับแขนรวีพรรณ ภูวดลเจ็บมาก ร้องลั่น
“โอ๊ย!”
ภูวดลปล่อยมือจากแขนรวีพรรณแล้วสะบัดอย่างแรง ทำให้สุอาภากระเด็น..หัวกระแทกกับกำแพงข้างๆดังโป๊ก! สุอาภาสีหน้าเจ็บปวด ถึงกับมึน
รวีพรรณอาศัยจังหวะนี้จะวิ่งหนีก็เจอภูวดลเข้ามารวบตัวเอาไว้แน่น รวีพรรณร้องลั่น
“ปล่อย...ปล่อย...”
ภูวดลยกรวีพรรณจนตัวลอยขึ้นมาจากพื้น
“คุณแต...คุณแตช่วยด้วย”
สุอาภาจะเข้าไปช่วยแต่มึนมาก ทำให้ตามภูวดลกับรวีพรรณไปไม่ทัน ภูวดลอุ้มรวีพรรณพาดบ่าออกไปจากบ้าน สุอาภารวบรวมกำลังแล้วตามออกไปทันที

ภูวดลเปิดประตู เอารวีพรรณยัดเข้าไปในรถ ปิดประตู แล้วก็รีบวิ่งมาทางฝั่งคนขับ รวีพรรณเปิดประตูจะลงไป ภูวดลเข้ามาในรถได้ทัน ใช้มือคว้าแขนรวีพรรณแล้วรวบตัวรวีพรรณเอาไว้แน่น ก่อนจะข้ามตัวรวีพรรณ เอื้อมมือไปปิดประตู
รวีพรรณดิ้นไม่หยุด
ปล่อยฉัน..ปล่อยปล่อยปล่อย!!!
ภูวดลไม่สน รีบสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที สุอาภารีบตามออกมา
“คุณรวี....!”
รถภูวดลแล่นออกไปแล้ว สุอาภาหน้าแย่มาก

ภูวดลขับรถทั้งที่อารมณ์ยังคุกรุ่น รวีพรรณนั่งข้างๆด้วยความโมโห
“จอดรถ ฉันบอกให้จอด!”
ภูวดลไม่สนใจ เร่งเหยียบคันเร่งให้เร็วมากขึ้น รวีพรรณสุดทน ตัดสินใจจับพวงมาลัยรถให้หักเข้าข้างทาง ภูวดลตกใจ
“ทำอะไร”
ภูวดลมองไปข้างหน้าเป็นฟุตบาธก็รีบเหยียบเบรคเอี๊ยด!!! รวีพรรณจะถอดเข็มขัดนิรภัยเพื่อหนีลงจากรถ แต่ภูวดลกระชากตัวรวีพรรณให้หันมา

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 12/4 วันที่ 24 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager