อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/2] วันที่ 9 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/2] วันที่ 9 ม.ค 2556

“ก็เราเพื่อนกัน” พิมภาจับลัลนาขยับออก “แล้วก็เป็นพี่สะใภ้ฉันด้วยนี่” ลัลนาร้องไห้ออกมา “ว้าย...ยัยลัลร้องไห้มาดูสิ”
“เสียฟอร์มหมดเลยลัล”
“ขี้แยอ่ะ”
“แต่ก็ยังสวยเป๊ะเวอร์แม้ยามร้องไห้”
ทุกคนเข้ามาดูอย่างล้อเลียน
“บ้า มาจ้องทำไมเล่า” ลัลนาเช็ดน้ำตา “เอาล่ะ ต่อไปนี้เราจะร่วมมือกันทำงานเพื่อบริษัททุ่มสุดตัว”
ลัลนายกมือขึ้น พิมภาวางตาม คนอื่นวางทับกันมา รวมทีมสุดฤทธิ์

“นารี ความสวยสำหรับหญิงสาวเช่นคุณ เย้”
“เอาล่ะจ๊ะ แยกย้ายนะจ๊ะ แนน พี่ซูซี่ขอคุยเรื่องเปิดตัวสินค้าใหม่หน่อย พิมมาช่วยฉันเทรนด์สองคนนี้หน่อยนะ”
พิมภาหักนิ้วแบบพร้อมมาก
“จัดเต็ม”
นันทิกานต์กับซูซี่จะแวบแต่พิมภากับลัลนาเข้าล็อกคอลากเข้าห้องประชุม สุกัญญาขยับมายืนมองยิ้มปลื้มใจ

เย็นวันเดียวกันนั้น ภัทรพลกับลัลนาเดินในสวนสวย ทั้งคู่ดูสบายใจมีความสุขมาก
“คุณไม่เสียใจเหรอที่ไม่ได้ไปญี่ปุ่น เห็นแข่งกับยัยพิมมาตั้งนาน”

“ทำงานที่นี่ก็ประสบความสำเร็จเหมือนกัน เพราะคนที่ลัลอยากได้รับการยอมรับจากคนสำคัญสามคน คือ คุณสุ พ่อ แล้วก็คุณภัทร”
“คิดไปเองรึเปล่าว่าผมสำคัญน่ะ”
“คุณภัทรเหมือนเป็นลมใต้ปีกที่ช่วยพยุงให้ลัลประสบความสำเร็จในวันนี้”
“เดี๋ยวนี้คุณน้ำเน่ากว่าผมอีกนะ”
“ที่สำคัญลัลไม่อยากไปญี่ปุ่นเพราะขนาดอยู่ใกล้กันขนาดนี้ ลัลยังคิดถึงคุณภัทรวันละหลายๆ ครั้งแน่ะ ถ้าไปญี่ปุ่นก็คงไม่ไหว”
ภัทรพลทำหน้าตายถามออกมา
“คุณมียากินหรือยัง”
“ยาอะไร กินทำไม” ลัลนาทำหน้างง
“ก็ยาแก้คิดถึงไง กินซะจะได้ไม่ต้องคิดถึงบ่อยๆ”
จากที่หวานๆ อยู่ลัลนาโวยเลย
“มันจะมากไปแล้วนะคุณภัทร คนคิดถึงแล้วมาพูดแบบนี้ได้ยังไง เห็นว่ายอมหน่อยเอาใหญ่นะ จะเอายังไง เลิกกันไปเลยมั้ย ไม่ต้องคิดถึงเลยมั้ย ชักไม่ไหวแล้วนะ”
ภัทรพลเห็นลัลนาเอาจริงก็หงอ
“ผมล้อเล่นน่า”
“มาล้อเล่นกับความรู้สึกคนรักได้ไง ไม่เข้าท่าเลยนะ ผิดมั้ยแบบนี้”
ภัทรพลยืนกุมเป้า
“ผิดครับ”
“ผิดแล้วทำไง”
ภัทรพลคุกเข่าจับมือลัลนามาแนบแก้ม
“ขอโทษคร้าบ อย่าโกรธผมเลยนะ”
ลัลนาขำแกล้งลูบหัวภัทรพล
“วันหลังอย่าทำ”
“อื้อหือ ยอมหน่อยเล่นหัวเลยนะ อย่างนี้ต้องทำโทษ”
ภัทรพลไล่กอดลัลนา ลัลนาวิ่งหนี ยิ้มรื่นมีความสุข

หลายวันต่อมา ซูซี่เปิดนิตยสารโชว์ให้ลัลนาดู
“มาแล้วค่ะ บทสัมภาษณ์น้องพิมกับคุณต้น”
“อ้าว นี่ใช้งานจริงๆ เหรอคะ นึกว่าแผน” พิมภาบอก
“ของจริงสิคะ นี่ๆๆ รูปถ่ายคู่งดงามมาก พี่ให้เขาตัดตรงส่วนที่ทะเลาะกันออกไป เขาก็เลยเพิ่มเป็นไลฟ์สไตล์ของคุณต้นมาลงแทน นี่ไงคะร้านกาแฟที่ชอบ สีที่ชอบ ผู้หญิงแบบที่ชอบ แต่ละคำตอบ กรี๊ดมาก ออกมาก็เลยเพอร์เฟ็กต์”
“เพอร์เฟ็คยังไงก็เป็นเรื่องหลอกลวง”
คนอื่นๆ มองหน้ากัน
“พิม ปลาทำร้ายพิมตั้งมากมาย แต่พิมก็ยังอภัยให้ คุณต้นน่ะรักพิมแล้วพิมก็รักเขา ทำไมพิมถึงอภัยให้คนที่ตัวเองรักไม่ได้”
พิมภาอึ้งไปมองทุกคนแล้วตอบไม่ได้ จึงเดินหนี
“หนีอีกแล้ว”
“ฉันอยากให้คุณต้นมาเป็นน้องเขยนะพิม พิม”
สาวๆ เดินตามไป ทิ้งตัวนิตยสารไว้ มือตรีวิญเข้ามาขยับเปิดหน้าไลฟ์สไตล์ของฤชวี
“ไลฟ์สไตล์” ตรีวิญอ่านแล้วยิ้มร้ายๆ “ต้องวัดกันหน่อยแล้วฤชวี”

ฤชวีเดินเข้ามาในร้านกาแฟทักทายกับพนักงานอย่างคุ้นเคย
“สวัสดีครับ น้องเนย”
“ลาเต้เหมือนเดิมนะคะ”
ฤชวียิ้มแล้วเดินไปนั่งที่ประจำ แล้วเปิดโน้ตบุ้กจะเริ่มต้นทำงาน ตรีวิญพาพิมภาเข้ามาในร้านกาแฟ
“ร้านเก๋ดีนะคะ”
“ผมดีใจนะครับ ที่คุณพิมชอบ”
ฤชวีชะงักที่ได้ยิน ฤชวีมองกระจกสะท้อนเห็นพิมภากับตรีวิญที่เข้ามาแต่พิมภาไม่เห็นฤชวี ตรีวิญเห็นฤชวีก็พาพิมภามานั่งใกล้ๆ กับมุมที่ฤชวีนั่งอยู่แต่มีต้นไม้ตกแต่งกั้นไว้ ตรีวิญขยับลงนั่ง มองว่าได้โอกาสแล้วจึงถือโอกาสจับมือพิมภา
“คุณพิมครับ” พิมภาจะดึงออกแต่ตรีวิญยึดไว้ “ตอนนี้ก็ไม่มีคุณฤชวีมาขวางทางเราแล้ว” พิมภางง ฤชวีฟังรู้สึกจี๊ดมาก “ผมอยากจะขอดูแลคุณพิมตลอดไป แต่งงานกับผมนะครับ”
พิมภามึนตึ้บ ฤชวีที่ได้ยินลุกขึ้นทนไม่ไหว เดินมานั่งร่วมโต๊ะด้วยเลย พิมภาอึ้ง
“คุณ”

ภาพพิมภากับฤชวีในหนังสือที่สัมภาษณ์ถูกฉีกขาดเห็นว่าคนฉีกคือการะเกตุ การะเกตุดูทรุดโทรม สภาพไม่เหลือความงามเนี้ยบ เพราะต้องหนีตำรวจมากบดานอยู่ในห้องพักเล็กๆ เก่าๆ
“พิมภา ประสบความสำเร็จเหรอ ฉันไม่ยอม”
การะเกตุแค้นพิมภาจะต้องเอาคืนให้ได้

ส่วนที่ร้านกาแฟ พิมภานั่งหน้าตึง ฤชวีนั่งมองหน้าตึงยิ่งกว่าในขณะที่ตรีวิญมีสีหน้าดูยิ้มพอใจ
“นี่คุณสองคนจะแต่งงานกันเหรอครับ ยินดีด้วยนะครับ”
พิมภาโกรธที่ฤชวีประชด
“ฉันก็สมควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“แล้วชีวิตที่ผ่านๆ มามันไม่ดีตรงไหนเหรอครับ”
“มันก็มีแต่ความหลอกลวงไง”
“เหรอครับ แล้วใครเป็นคนเริ่มล่ะครับ”
“ก็ฉันไง ฉันผิดพลาดเพราะชักปัญหาใส่ตัว ไม่โทษใครหรอกค่ะ” ฤชวีโกรธ
“ผมเป็นตัวปัญหาของคุณสินะ”
ฤชวีลุกเดินออกไป พิมภาปั้นปึ่งไม่ยอมมอง ตรีวิญยิ้มพอใจ
“ถ้าคุณพิมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมพร้อมนะครับ” ตรีวิญบอก
“การเริ่มต้นชีวิตใหม่ของพิมหมายถึงเรื่องงานค่ะ ขอตัวนะคะ พิมปวดหัว”
พิมภาลุกเดินหนีไป ตรีวิญมองตามไม่ยอมแพ้

พิมภาขับรถเข้ามาที่หน้าคอนโดด้วยความโมโห พิมภากำลังจะเอารถเข้าไปจอดแต่จู่ๆ มีผู้หญิงตัดหน้ารถ พิมภาเบรกสุดเท้าด้วยความตกใจ ผู้หญิงล้มลง พิมภารีบลงจากรถไปดู
“คุณคะ เป็นยังไงบ้าง” พิมภาพลิกตัวผู้หญิงขึ้นมาแล้วตกใจที่เห็นเป็นการะเกตุและตกใจยิ่งกว่าที่เห็นว่าในมือการะเกตุมีปืนอยู่ “เธอ”
“ถ้าแกร้อง ฉันยิงแน่ ลุกขึ้น ไปที่รถ อย่าแหกปากนะ”

พิมภาเห็นการะเกตุสภาพดูไม่ปกติจึงไม่กล้าเสี่ยง เดินไปขึ้นรถข้างที่นั่งคนขับ พิมภากะจะสู้แต่ยังไม่ทันขยับ การะเกตุไวกว่าใช้ด้ามปืนตบเข้าหน้าพิมภา ปึ้ก พิมภามึนหมดสติไป การะเกตุรับขับรถออกไป
พิมภาค่อยๆ รู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาจึงเห็นว่าตัวเองนอนฟุบอยู่ที่พื้นในโกดัง พิมภาค่อยๆ ขยับตัวลืมตาขึ้นทั้งที่ยังมึน พิมภาพยายามปรับสายตาแต่ทันทีที่ลืมตา พิมภาก็ต้องตกใจที่เห็นการะเกตุอยู่ตรงหน้าพร้อมกับปืนในมือ
“การะเกตุ”
“ตื่นแล้วเหรอ นังตัวแสบ”
“นี่คิดจะทำบ้าอะไรอีก”
การะเกตยิงเปรี้ยง ที่ข้างตัวพิมภา พิมภาสะดุ้ง
“ถ้าแกขยับ ฉันยิง” การะเกตุแสยะยิ้ม “แกนี่มัน เจริญเร็วดีนะ บุคคลแห่งปี...”
พิมภาพยายามให้จิตแข็งเข้าไว้ ไม่แสดงความกลัว
“คนทำดีมันก็ต้องได้ดี แปลกตรงไหนล่ะ”
“ตรงที่แกเจริญบนความตกต่ำของฉันน่ะสิ นังพิมภา แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน” การะเกตุกรีดเสียงใส่อย่างคลั่งแค้น
“ฉันแย่งหรือว่า ทุกอย่างมันไม่เคยเป็นของเธอ”
“เธอคิดว่าเธอกับฤชวีเหมาะสมกันนักเหรอ เธอมันก็ผู้หญิงสำส่อนให้ท่าฤชวีที ให้ท่าตรีวิญที ตกลงจะเอาใครกันแน่”
“ฉันอยู่เฉยๆ ไม่เคยต้องให้ท่าใครเหมือน...” พิมภาเห็นสายตาการะเกตุที่โกรธจัดจึงไม่พูดต่อ
“แกดีกว่าฉันงั้นสิ ไอ้พวกหน้าโง่มันมาหลงแกเองใช่มั้ย”
“หลักฐานมัดตัวจริงๆ แก้ตัวไม่ได้เลย”
“แน่มาก คิดว่าพวกมันรักแกมากใช่มั้ย”
พิมภาไม่ตอบ ทำหน้าแบบว่าแน่นอนอยู่แล้ว
“ฉันว่าเธอเลิกบ้าดีกว่ามั้ย ยายเธอก็ติดคุกอยู่ แทนที่จะกลับไปช่วยเอายายออกจากคุก ดันมาแกว่งเท้าหาคุกซะเอง ติดคราวนี้ไม่มีใครช่วยทั้งยัยหลานเลยนะ”
“ถ้าฉันจะติดคุกมันก็ต้องคุ้มค่ากันหน่อย แกศพเดียวมันคงไม่สะใจ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงอย่างแกจะมีผู้ชายคนไหนรักจนยอมตายพร้อมแกได้มั้ย” การะเกตุยิ้มร้ายๆ พิมภานึกเป็นห่วงฤชวีกลัวจะเป็นอันตราย
“อย่านะ คุณต้นไม่เกี่ยว”
การะเกตุตบหน้าพิมภา เพี๊ยะ
“หุบปาก แกไม่มีสิทธิ์สั่งฉัน” พิมภาโดนตบหน้าชาพูดไม่ออกมองการะเกตุที่กดโทรศัพท์มือถือ “สวัสดีค่ะคุณฤชวี จำฉันได้มั้ยคะ” การะเกตุยิ้มร้ายๆ

ฤชวีกับตรีวิญรีบร้อนเข้ามาที่บันไดทางขึ้นดาดฟ้าของโกดังแล้วทั้งคู่ก็ชะงักที่เห็นกัน
“คุณตรีวิญ ทำไม” ตรีวิญไม่สนใจฤชวีรีบวิ่งนำขึ้นไปทันที ฤชวีจัดการขยับสายไมค์ที่ติดอยู่กับตัว “สารวัตรครับ ผมจะขึ้นไปแล้วนะครับ”

พิมภามองการะเกตุที่เดินไปเดินมาท่าทางมีความสุขมาก พิมภานั่งนิ่งมองการะเกตุอย่างระมัดระวังตลอดเวลา แต่ยังไม่ทำอะไรเพราะใจอยากรู้เหมือนกันว่าฤชวีจะมาหรือไม่
“ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว ทั้งตรีวิญ ฤชวีไม่เห็นมีผู้ชายคนไหนโผล่หัวมาสักคน นี่ไงรักแท้ของแก พิมภา” การะเกตุหัวเราะสะใจ ตรีวิญเปิดประตูเข้ามา
“คุณพิม”
พิมภาผิดหวังที่เป็นตรีวิญ
“คุณตรีวิญ”
“โอ้ มีผู้ชายหน้าโง่แฮะ”
ฤชวีวิ่งตามเข้ามา
“คุณพิม”
พิมภาดีใจจนออกนอกหน้า
“คุณต้น” พิมภายิ้มเย้ยการะเกตุ “โอ๊ะโอ เสียใจด้วยนะที่ทำให้เธอผิดหวัง”
“หวังงั้นสิ ว่าผู้ชายหน้าโง่พวกนี้จะยอมตายพร้อมกับแกเหมือนในละคร ตายเพื่อความรัก ทุเรศ” การะเกตุยกปืนขึ้นไปทางพิมภา “มาเลยใคร จะตายพร้อมกับนังนี่ก็เดินเข้ามา” ตรีวิญเดินเข้าไปยืนเคียงข้างพิมภาในขณะที่ฤชวียืนนิ่งมองสถานการณ์ “ว่าไงล่ะคะ คุณฤชวี ไม่คิดจะตายพร้อมกับผู้หญิงที่คุณบอกว่ารักบ้างเหรอ”
ฤชวีมองอย่างประเมินอารมณ์การะเกตุ
“ไอ้การตายแทนกันมันมีแต่ในนิยาย เท่านั้นล่ะครับ” พิมภา ตรีวิญ การะเกตุชะงักมองฤชวี “มีแต่คนโง่เท่านั้นล่ะครับที่จะทำแบบนั้น”
“พูดแบบนี้ไม่กลัวพิมภาจะเสียใจเหรอคะคุณต้น”
“ผมพูดความจริงนี่ครับ เขาต้องยอมรับ”
“ฉันตายก็ไม่มีความหมายใช่มั้ย” พิมภามองหน้าฤชวีอย่างเสียใจ ฤชวีเห็นการะเกตุมองอยู่ หันไปพูดกับพิมภา
“ผมก็คิดว่าคุณจะฉลาด เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้เหรอครับ ว่าไอ้การเสี่ยงชีวิตตายแทนกันมันเป็นความคิดที่ไร้สาระมาก”
“แล้วคุณมาที่นี่ทำไม”
“เพราะผมไม่รู้ว่ามันจะมีการวัดใจบ้าๆ แบบนี้น่ะสิ” ปากตอบแต่ใจฤชวีคิดตลอดเวลาว่าจะจัดการกับการะเกตุยังไงดี “คุณสร้างปัญหาให้กับผมพอหรือยังคุณพิม”
พิมภามองฤชวีอย่างเสียใจ การะเกตุหัวเราะอย่างสะใจ
“นังหน้าโง่”
“ผมเหนื่อยกับคุณเต็มทีแล้ว”
“ฉันไม่น่าเจอคุณเลย ฉันเกลียดคุณที่สุด เกลียด”
พิมภาต่อว่าฤชวี จังหวะที่การะเกตุสนใจแต่พิมภา ตรีวิญเข้าแย่งปืนกับการะเกตุ แต่การะเกตุตีศอกใส่หน้าตรีวิญจนตรีวิญล้มลงไป การะเกตุหันมาจะยิงตรีวิญ พิมภาตกใจโผเข้าหาการะเกตุ
“อย่า”
พิมภาเข้ากอดการะเกตุจากด้านหลัง การะเกตุสะบัดเหวี่ยงจนพิมภาหัวไปโขกกับกำแพงล้มสลบไป การะเกตุจะยิงพิมภาแต่ฤชวีเอาตัวเข้าไปขวางทางปืน การะเกตุยิงเปรี้ยง! กระสุนพุ่งเข้าต้นแขนของฤชวี ตำรวจบุกเข้ามา
“อย่าขยับ” การะเกตุชะงักที่เห็นตำรวจสามนายทุกคนหันปืนมาทางการะเกตุ “วางอาวุธ ไม่งั้นผมยิง”
การะเกตุเห็นว่าไม่รอดแน่จึงยอมทิ้งปืน ตำรวจเข้ารวบตัวการะเกตุ ตำรวจเห็นว่าฤชวีโดนยิง
“คุณฤชวี มีคนบาดเจ็บ เรียกหน่วยพยาบาล”
ตำรวจพูดวอ แล้วพาร่างฤชวีไป ตรีวิญเข้าไปดูพิมภาที่ไม่ได้สติ
พิมภาค่อยๆ ขยับตัวตื่นฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลโดยมีภาณุวัฒน์ ภัทรพล พิมมาลาเข้ามาล้อมเตียงพิมภา
“พิม พิมเป็นยังไงบ้างลูก”
พิมมาลาถามอย่างเป็นห่วง พิมภามองพยายามปรับสายตาและจะขยับแต่เจ็บแผลที่ศีรษะ
“โอ้ย พ่อ แม่ พี่ภัทรมาได้ยังไง”
“คุณตรีวิญโทรไปบอกน่ะสิ พ่อแม่ตกใจหมด รีบมากรุงเทพฯ เลย”
พิมภามองไปทางตรีวิญที่ยืนอยู่
“คุณตรีวิญเหรอคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยพิม...ขอบคุณ” พิมภาน้ำตาร่วง
“เพื่อคุณพิม ผมเต็มใจครับ”
“พิม เจ็บเหรอ พ่อจะไปตามหมอนะ”
“เปล่าค่ะ พิมไม่เป็นอะไร” พยาบาลเข้ามา
“คุณหมอขอพบญาติคนไข้ค่ะ เชิญค่ะ”
“เดี๋ยวภัทรดูน้องเอง”

ภาณุวัฒน์กับพิมมาลาตามพยาบาลไป
“คุณพิม หิวไหมครับ” ตรีวิญถามพิมภา ภัทรพลจึงพูดแทรกขึ้นมา
“เดี๋ยวผมดูแลน้องผมเอง เชิญคุณออกไปด้านนอก พี่น้องจะคุยกัน”
ตรีวิญมองภัทรพลที่จ้องอย่างตั้งตัวเป็นศัตรูแล้วหันมายิ้มกับพิมภา
“ผมจะรอด้านนอกนะครับ”
ตรีวิญออกไป
“พี่ภัทร พี่พูดดีๆ กับคุณตรีวิญได้มั้ย เขาเสี่ยงชีวิตช่วยพิมนะ พิมถึงรอดมาได้ ไม่เหมือนเขา...” พิมภาน้อยใจน้ำตาร่วงเมื่อนึกถึงฤชวี
“เขา...ใคร”
“คุณต้นน่ะ”
“คุณต้นอยู่ที่เกิดเหตุด้วยเหรอ” พิมภาร้องไห้เสียใจ ผิดหวัง “ไอ้พิม เล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ที่สำนักพิมพ์กิ่งแก้ว แขนของฤชวีที่มีผ้าพันแผลที่ถูกยิง กิ่งแก้วขยับเสื้อลงมาปิดให้
“นี่ดีนะโดนแขน ถ้าโดนจุดสำคัญ กิ่งคงต้องขาดนักเขียนมือดีไปแน่ๆ”
“ที่พูดนี่ห่วงงานใช่มั้ย”
“ห่วงต้นนั่นแหล่ะ ว่าแต่ต้นมาเก็บตัวที่นี่หลายวันแล้วนะตั้งแต่เกิดเรื่อง ทำไมไม่ไปหาคุณพิมล่ะ”
ฤชวีไม่ตอบ แต่ใจนึกถึงตอนที่พิมภาร้องไห้
“ฉันไม่น่าเจอคุณเลย ฉันเกลียดคุณที่สุด เกลียด”
ฤชวีเสียใจที่ทำให้พิมต้องร้องไห้ จังหวะนั้นภัทรพลเดินเข้ามาในห้อง
“คุณต้น ผมไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเป็นคนขี้ขลาดรักตัวกลัวตายขนาดนี้เสียแรงที่ครอบครัวผมไว้ใจคิดจะฝากชีวิตยัยพิมไว้ในมือคุณ”
“คุณภัทรใจเย็นๆ นะคะ”
“ไม่เย็นแล้วครับ ตอนไอ้เอกพล พิมมันร้องไห้แค่คืนเดียวก็หาย แต่ญาติคุณน่ะทำให้ยัยพิมต้องร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าไม่ได้รักน้องสาวผมจริงต่อไปนี้คุณไม่ต้องมายุ่งกับน้องสาวผมอีก ผมจะไม่ให้ยัยพิมต้องเสียใจเพราะคุณอีก” ฤชวีไม่ตอบอะไรเลยเป็นเหมือนการยอมรับทำให้ภัทรพลยิ่งหัวเสีย “โธ่เว้ย!”
ภัทรพลหุนหันออกไป
“ต้น ทำไมไม่บอกว่าต้นเป็นคนช่วยแถมตัวเองก็ถูกยิง”
กิ่วแก้วต่อว่าฤชวีอย่างโมโห แต่ฤชวียังนิ่งเงียบจนกิ่งแก้วหมั่นไส้จึงกดแผลที่แขนฤชวี
“โอ้ย”
“เจ็บแผลรักษาหายแต่เจ็บหัวใจไม่มีวันหายหรอกนะต้น”
“ก็ต้องยอมล่ะกิ่ง พี่ภัทรพูดถูก ต้นไม่อยากทำให้คุณพิมต้องร้องไห้อีกเขากำลังจะเริ่มต้นใหม่กับตรีวิญ ต้นกับคุณพิมคงต้องจบกันแค่นี้”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/2] วันที่ 9 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage