@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 5 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 5 ม.ค 2556

เอกพลมองว่าหมายความว่ายังไง ฤชวี ภัทรพล ภาณุวัฒน์เดินเข้ามา
“นี่มันอะไรกัน”
“มัดมือมัน” ลูกน้องจับพิมภามัดมือไขว้หลังไว้ พิมภายังหน้าเชิดไม่หงอสักนิด “จะตายแล้วยังเชิดได้อีกนะ”
การะเกตุเข้าไปดูแผลที่ขาของพิมภา “เจ็บมั้ย” พิมภานิ่งไม่ตอบ “ฉันถามว่าเจ็บมากมั้ยทำไมไม่ตอบ”
การะเกตุตวาดแล้วใช้มือบีบแผลพิมภาจนเลือดโชก พิมภากัดฟันแน่นไม่ยอมร้อง แต่สีหน้าเจ็บมาก มิ้นท์กับชุติภาที่แอบดูอยู่สงสารพิมภาแทบทนไม่ไหว
“เธอนี่มันโรคจิต”

“แล้วดีมั้ยล่ะที่แกกำลังจะตายเพราะคนโรคจิต แผลมันเล็กไปใช่มั้ย”
การะเกตุจะบีบแผลพิมภาซ้ำ เสียงมือถือการะเกตุดัง การะเกตุรับสาย


เอกพลคุยมือถืออยู่ที่โรงพัก
“คุณเกตุ นี่คุณอยู่ที่ไหน”
“แกมีอะไร”
“ตอนนี้ตำรวจมาตามสืบหาเบาะแสจากผมอยู่ ตอนนี้ชีวิตผมไม่เป็นสุขเลย ต้องมีตำรวจคอยตามอยู่ตลอดเวลา เซฟเฮ้าส์คุณอยู่ที่ไหน ผมต้องการที่หลบ”
“ไอ้เอกพล อย่ามาตอแยกับฉันอีกถ้าแกไม่อยากตาย” การะเกตุบอกอย่างรำคาญ และเมื่อหันไปเห็นลูกน้อง
ยืนรอนิ่ง จึงโมโหสั่งลูกน้อง “เอาตัวนังพิมภาลงไปในหลุมสิ ยืนโง่อยู่ได้” การะเกตุกดวางสาย
สัญญาณโทรศัพท์ตัดไป เอกพลหัวเราะ ฤชวี ภัทรพล ภาณุวัฒน์ ปราสินีมองเอกพลที่หัวเราะอย่างโรคจิต
“มีอะไร”
“ก็แค่ขำ ว่าพวกแกตามหาพิมไปก็คงไม่เจอ เพราะการะเกตุกำลังเอาพิมลงหลุม” เอกพลหัวเราะสะใจ “ดี ฉันไม่ได้ ก็ไม่มีใครได้เหมือนกัน”
ฤชวีอึ้ง ภัทรพลทนไม่ไหวต่อยเอกพล ผัวะๆ ภาณุวัฒน์เห็นภัทรพลโกรธจัด เข้าห้าม
“ภัทร พอแล้ว ต่อยไปก็เสียมือ”
“มันคงชั่วถึงดีเอ็นเอแล้วล่ะพ่อ ถ้าจะกลับตัวได้คงต้องตายแล้วเกิดใหม่อย่างเดียว”
ตำรวจเข้ามา
“ท่านครับ เราจับสัญญาณโทรศัพท์ได้และเจอพิกัดของผู้ต้องสงสัยแล้วครับ”
ฤชวีมีความหวัง

ร่างของพิมภานั่งอยู่ในหลุม การะเกตุยืนมองอย่างสะใจ พิมภามองถึงหวั่นแค่ไหนก็ไม่ยอมแสดงออกมา
สินีนาฎเข้ามาอย่างหัวเสีย
“จะทำอะไรก็ทำซะทีสิยัยเกตุ”
“อีแก่!ฉันรู้ว่าแกอยู่แถวนี้ แกจะไม่ออกมาก็ได้ แต่ฉันจะเอาดินค่อยๆ กลบหน้าหลานสะใภ้แกให้มันตายช้าๆ แกมันใจจืดใจดำอยู่แล้วนี่ คนตายตรงหน้าแกคงไม่รู้สึกอะไรหรอกจริงมั้ย”
การะเกตุตะโกนไปรอบๆ ชุติภาทนไม่ไหวจะออกไป
“ย่าทนไม่ไหวแล้ว”
มิ้นท์รั้งไว้ไม่ยอมให้ออกไป
“อย่าค่ะคุณย่า”
“คุณย่าคะ อย่าออกมา หนีไปค่ะแล้วเอาตำรวจมาลากคอสองคนนี้เข้าคุกให้ได้”
พิมภาตะโกนบอก การะเกตุหันมามองพิมภาอย่างอาฆาต
“ปากดีนักนะ งั้นก็เอาดินอุดปากมัน” ลูกน้องสตาร์ทรถตักดิน พิมภากลัวแต่พยายามเข้มแข็ง “แกจะออกมามั้ยอีแก่” ชุติภารู้สึกผิดอยากจะออกไปช่วยพิมภาแต่มิ้นท์รั้งไว้สุดตัว “ฝังมัน”

ลูกน้องเริ่มตักดินใส่ลงไปในหลุม ชุติภากับมิ้นท์มองอย่างเจ็บปวด มิ้นท์กอดชุติภาไว้แน่นไม่ยอมให้ออกไป
รถของฤชวีขับไปบนถนนด้วยความเร็ว ภายในรถภาณุวัฒน์คุยโทรศัพท์กับเพื่อนตำรวจ
“ฉันกำลังขับไปตามที่แกบอก แต่แกแน่ใจนะว่าพิกัดถูกต้อง” ภาณุวัฒน์ฟังแล้วหันมาหาฤชวี “ใกล้ถึงแล้ว”
ฤชวีเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น
“รอผมนะครับคุณพิม”

พิมภาโดนดินกลบจนถึงอก สีหน้าพิมภาอ่อนเพลียเต็มที การะเกตุยืนมองอย่างสะใจ ในขณะที่สินีนาฎเหมือนจะเหี้ยมแต่ไม่เคยฝังใครจะๆ ขนาดนี้ ชุติภากับมิ้นท์กอดกันร้องไห้สงสารพิมภา การะเกตุมองพิมภาอย่างสมเพช
“เสียสละดีนี่ แต่แกมันโง่ พวกมันหนีไปได้แต่แกกำลังจะตาย”
“ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้เธอไม่เข้าใจหรอก เพราะคนอย่างเธอมันเห็นแก่ตัว พออะไรไม่ได้ดั่งใจก็คิดทำลาย”
“รู้ก็ดีแล้ว ดินมันน้อยไปเอาดินปิดปากมันอีก”
การะเกตุหันไปสั่งลูกน้อง สินีนาฏชักทนไม่ไหว
“ยัยเกตุ ยายว่าแบบนี้มันโหดไปแล้วนะ”
“เหรอยาย งั้นหยุด งั้นก็ฆ่ามันให้จบๆ มันจะได้ตายๆ ไปซะ” การะเกตุหันมามองพิมภาแบบขู่ๆ พิมภามองสบตากระเกตุอย่างไม่ยอมแพ้
“คนจริงเขาไม่ดีแต่พูดหรอก”
การะเกตุหันปืนมาหาพิมภา ชุติภาพยายามจะสะบัดให้หลุดแต่มิ้นท์กอดไว้แน่น พิมภาหลับตายอมรับชะตากรรม
“รู้มั้ยว่าแกพูดถูกอยู่เรื่องนึง อะไรที่ฉันไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ และฉันก็จะทำลายมันให้หมด”
การะเกตุเหนี่ยวไก ปัง ชุติภากับมิ้นท์ตกใจสุดขีดปิดปากตัวเองไม่ให้ร้อง
“โอ๊ย!”
พิมภาหลับตานิ่งพอได้ยินเสียงการะเกตุก็ตัดสินใจลืมตาจึงเห็นการะเกตุถูกยิงเข้าที่แขนข้างที่ถือปืน พิมภางงว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณพิม” พิมภาหันไปเห็นฤชวีก็ดีใจมาก ฤชวีเห็นพิมภาโดนฝังไปครึ่งตัวรีบเข้ามาดูพิมภาด้วยความเป็นห่วง
“ทำใจดีๆ ไว้นะครับคุณพิม”
พิมภาน้ำตาร่วงด้วยความกลัวที่เก็บไว้ปะทุออกมา
“คุณต้น”
สินีนาฎตกใจมาก
“นายต้น ทำไม”
ชุติภาเห็นฤชวีก็พุ่งออกมาทันทีด้วยความเป็นห่วง มิ้นท์รีบตามออกมาอีกคน
“ตาต้น”
“คุณย่า มิ้นท์”
ชุติภาเข้ากอดฤชวี ฤชวีดีใจที่ทุกคนปลอดภัย ตำรวจ ภัทรพล ภาณุวัฒน์เข้ามา
“ไอ้พิม”
ฤชวีพยายามจะใช้มือโกยดินออกเพื่อให้พิมภาเป็นอิสระ ภัทรพลช่วยอีกแรง ตำรวจเข้ารวบตัวสินีนาฎกับลูกน้องการะเกตุ
“มอบตัวซะ พวกคุณหนีไม่รอดหรอก”
การะเกตุมองฤชวี ภัทรพลที่ช่วยกันโกยดิน ชุติภากับมิ้นท์ก็เข้าช่วยด้วย การะเกตุมองอย่างไม่ยอมแพ้ ใช้มือซ้ายจับปืน มือขวาเข้าล็อกคอมิ้นท์
“ถ้าเข้ามานังนี่ตาย” ทุกคนตกใจ มิ้นท์พยายามจะขัดขืนแต่แรงบ้าของการะเกตุเยอะกว่ามาก “อย่าตามมานะ”
การะเกตุลากมิ้นท์ออกไป ทุกคนไม่กล้าผลีผลาม

การะเกตุล็อกคอลากมิ้นท์มาที่รถ การะเกตุเปิดประตู
“ขึ้นรถ” มิ้นท์คิดหาทางเอาตัวรอด “เร็วซี่”
การะเกตุจะดันมิ้นท์ให้ขึ้นรถ มิ้นท์ตัดสินใจทำเป็นจะขึ้นรถแล้วตีศอกใส่หน้าการะเกตุ พลั่ก การะเกตุเสียหลัก มิ้นท์กระแทกซ้ำแล้วรีบวิ่งหนี
“อีบ้า”
ฤชวี ภัทรพล ตำรวจที่ตามออกมารับมิ้นท์ไว้ทำให้การะเกตุรีบวิ่งขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถขับพุ่งไปทางกลุ่มฤชวี ทุกคนกระโดดให้พ้นทางรถ การะเกตุขับรถหนีไปได้
“วอ.สกัดจับให้ได้” ภาณุวัฒน์บอกกับตำรวจ
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ฤชวีถามมิ้นท์อย่างเป็นห่วง
“มิ้นท์ไม่เป็นไรไปดูพี่พิมเถอะค่ะ”
ฤชวี มิ้นท์ ภัทรพล ภาณุวัฒน์รีบไปดูพิมภา

พิมภาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เมื่อรู้สึกตัวพิมภาค่อยๆ ลืมตาแล้วก็เห็นพิมมาลานั่งจับมือตัวเองอยู่ ภาณุวัฒน์ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าเป็นห่วงมาก
“พิม ฟื้นแล้วเหรอลูก” พิมมาลาน้ำตาร่วง
“แม่จ๋า” พิมภาจะขยับแต่เจ็บข้อมือทั้งสองข้าง
“อย่าเพิ่งขยับนะลูก หมอว่าลูกต้องพักเยอะๆ”
ภัทรพลเข้ามายืนอีกด้าน ใช้มือวางบนหัวพิมภาด้วยความรัก
“แกคงเหนื่อยมากสินะต้องรับมือกับสองยายหลานโรคจิตนั่น”
“แล้วคุณย่ากับมิ้นท์ล่ะคะ ปลอดภัยหรือเปล่า คุณย่าไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ”
“คุณย่าปลอดภัยดีครับ”
ฤชวีเข้ามาในห้อง มายืนด้านภัทรพล ภัทรพลขยับให้ฤชวีเข้ามาใกล้พิมภา
“คุณต้น” พิมภาน้ำตาคลอเมื่อเห็นฤชวี
“คุณย่าร่างกายอ่อนเพลียน่ะครับ นอนพักอยู่อีกห้อง”
“แล้ว”
“มิ้นท์เฝ้าคุณย่า มีกิ่งเป็นเพื่อน คุณไม่ต้องห่วงนะครับ”
“เสียดายที่การะเกตุหนีไปได้ ส่งยายแก่เข้าซังเตได้คนเดียว”
“พิมอยากไปเยี่ยมคุณย่าน่ะค่ะ”
“อย่าเพิ่งเลยนะลูก ตอนนี้พิมควรจะพักผ่อน”
“แต่ว่า...”
“พิม” ภาณุวัฒน์ลูบหัวพิมภาเบาๆ “พ่อกับแม่ห่วงลูกนะ ลูกรู้ใช่มั้ย”
“ค่ะพ่อ พิมเชื่อนะ”
พิมมาลาหอมแก้มพิมภา
“นอนนะลูก”
พิมภายิ้มแล้วหันมองฤชวี ยิ้มให้ฤชวีด้วยความรักก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ภาณุวัฒน์กับพิมมาลานั่งอยู่ข้างเตียงไม่ยอมห่าง
พิมภานอนหลับ ภาณุวัฒน์ห่มผ้าให้พิมภา พิมมาลา ภัทรพลมองด้วยความห่วงใย
เวลาผ่านไป ภาณุวัฒน์กับพิมมาลานั่งฟุบหน้าที่เตียง ภัทรพลนั่งหลับที่โซฟา ฤชวีเข้ามาเห็นทุกคนหลับ ฤชวีเข้าไปปลุกภัทรพล
“คุณภัทรครับ” ภัทรพลรู้สึกตัวตื่น “พาคุณพ่อคุณแม่กลับไปพักที่บ้านเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าคุณพิมให้”
“อืม” ภัทรพลลุกไปปลุกภาณุวัฒน์กับพิมมาลา “พ่อ แม่กลับไปพักเถอะ”
ภาณุวัฒน์กับพิมมาลาตื่นมองพิมภาที่ยังหลับอย่างเป็นห่วง
“คุณพิมยังหลับอยู่ครับ”
“ถ้างั้น กลับไปอาบน้ำแล้วค่อยกลับมาอีกทีนะพ่อ”
“งั้นฝากด้วยนะคุณต้น เดี๋ยวจะรีบกลับมา”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลคุณพิมไม่ให้คลาดสายตาเลย”
“ฝากด้วยนะ”
“ครับ”

ภาณุวัฒน์ พิมมาลา ภัทรพลออกไป ฤชวีขยับมานั่งเฝ้าพิมภา ฤชวีใช้นิ้วไล้แก้มพิมภาเบาๆ หวานๆ ด้วยความรัก
การะเกตุซมซานหนีเข้ามาที่เซฟเฮ้าส์แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักที่เห็นตำรวจเฝ้าอยู่ที่หน้าเซฟเฮ้าส์
“โธ่เว้ย”
การะเกตุมองด้วยความหวาดหวั่นถอยหลังแล้วตัดสินใจหนีไป

ส่วนที่โรงพยาบาล พิมภาขยับตัวเบาๆ
“อืม น้ำ น้ำ”
ฤชวีรีบขยับลุกไปเทน้ำใส่แก้ว แล้วประคองพิมภาขึ้นมาดื่มน้ำ
“น้ำครับ”
พิมภาดื่มอย่างกระหาย ก่อนจะค่อยๆ ตั้งสติ พิมภามองฤชวี
“คุณต้น” พิมภาซบหน้ากับอกฤชวีอย่างหาความอบอุ่น
“หิวมั้ยครับ ผมจะไปหาอะไรมาให้ทานดีมั้ย”
“ดีค่ะ แต่ฉันอยากไปที่นึงก่อน”
ฤชวีมองพิมภาว่าอยากไปไหน

ที่ห้องพักคนไข้อีกห้อง ชุติภานั่งพิงหัวเตียงอยู่ ที่ข้อมือมีสายน้ำเกลือติดอยู่และมิ้นท์กำลังนวดขาให้
“สบายมั้ยคะคุณย่า”
ชุติภายังดูเพลียๆ ฤชวีเปิดประตูโดยมีพิมภานั่งเก้าอี้รถเข็น ฤชวีเข็นเก้าอี้เข้ามา
“พี่พิม” มิ้นท์ดีใจรีบเข้ามาหาพิมภา
“คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ”
“ตาต้น พาพิมภามาใกล้ๆ ย่าสิ” ชุติภาบอกเสียง ฤชวีมองพิมภา พิมภาพยักหน้านิด ๆ ว่าโอเค ฤชวีเข็นเก้าอี้เข้ามาข้างเตียงชุติภา “เราเป็นยังไงบ้าง”
“ยังปวดเมื่อยอยู่ค่ะ”
ชุติภามองข้อมือพิมภาที่พันแผล ชุติภาจับมือพิมภาขึ้นมา แล้วมองด้วยสายตาอ่อนโยน
“เจ็บมากใช่มั้ย” พิมภายิ้มแทนคำตอบ ชุติภาวางมือทับบนมือพิมภาอย่างอ่อนโยน “ขอบใจหนูพิมมากนะที่ช่วยย่ากับยัยมิ้นท์ไว้” ชุติภายิ้มเอ็นดู จับข้อมือที่พันแผลของพิมภา “หนูพิมยอมเสี่ยงตายเพื่อย่า ทั้งที่ย่ากีดกันหนูกับตาต้น ทำให้หนูต้องเจ็บช้ำเพราะย่าหลายต่อหลายครั้ง ย่าละอายใจกับหนูจริงๆ”
พิมภายิ้มอ่อนโยน
“พิมเองก็เคยทำกิริยาไม่ดี พูดจาล่วงเกินคุณย่า” พิมภากราบที่ตักชุติภา “พิมกราบขอโทษค่ะ อภัยให้พิมนะคะคุณย่า”
ชุติภาลูบศีรษะพิมภาถอนใจนิด ๆ กับความรู้สึกผิดที่อัดอยู่เต็มอก
“ย่าคงแก่เกินไปแล้วจริงๆ ถึงได้โง่จนโดนสองยายหลานนั่นถอนหงอกเอาได้ ทำตัวเป็นเจ้าชีวิตบงการลูกหลานให้ต้องวุ่นวายจนเกือบตาย”
ฤชวีกับมิ้นท์ขยับเข้ามาหาชุติภา
“เพราะคุณย่าไว้ใจคนผิดต่างหากครับ ผมรู้ว่าคุณย่ารักหลานทุกคนและพยายามเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้”
“ถึงแม้จะเผด็จการไปหน่อยก็ตาม” มิ้นท์บอกอย่างลืมตัว
“มิ้นท์” ฤชวีปราม มิ้นท์รู้ตัวว่าหลุดปาก
“มิ้นท์ขอโทษาค่ะคุณย่า มิ้นท์ไม่ได้ตั้งใจ”
“ยัยมิ้นท์พูดถูกแล้วล่ะ หนูพิม หนูให้โอกาสย่าได้ไหม” พิมภามองไม่เข้าใจว่าโอกาสอะไร “ให้โอกาสย่าได้อุ้มหลานของหนูพิมกับตาต้นไงจ๊ะ”
พิมภาอึ้งเขินไป มิ้นท์ดีใจแทบกรี๊ด
“ขอบคุณครับคุณย่า”
“หลานของย่ารักใคร ย่าก็ต้องรักด้วยสิ จริงไหม”
“คุณย่าของมิ้นท์น่ารักที่สุดเลย”
ฤชวียิ้มอย่างขอบคุณ ชุติภาจับมือฤชวี แล้วหันมาหาพิมภา
“ตาต้นเป็นหลานชายคนเดียวของย่า เขาเหมือนคุณปู่ทุกอย่างทั้งหน้าตา นิสัย เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมย่าถึงรักตาต้นมาก”
พิมภามองฤชวีแล้วยิ้มรับ
“ค่ะ”
“ย่าเห็นหนูพิมครั้งแรกก็รู้เลยว่าเป็นคนไม่กลัวใคร ชอบความท้าทาย นั่นหมายความว่าชีวิตหนูคืองาน ถูกไหม”
“คุณย่าทายแม่นมากครับ คุณพิมทำงานเก่ง ทุ่มเทกับงานจนผมยังทึ่งเลยครับ”
พิมภาค้อนฤชวีนิดๆ
“เพราะแบบนี้ ย่าถึงกีดกันหนูกับตาต้น” พิมภา ฤชวี มิ้นท์ไม่เข้าใจ “กว่าที่ย่าจะทำให้ทุกคนสุขสบายในวันนี้ ย่าต้องทุ่มเทกับการทำงานจนละเลยคุณปู่ที่ล้มป่วย ปู่ต้องนอนรักษาตัวอยู่ตามลำพังในโรงพยาบาล ก่อนจะหมดลมหายใจ ปู่ขอให้ย่ามาหา แต่ย่าก็ติดงานจนปู่ต้องจากไปอย่างเดียวดาย ย่ารู้สึกผิดกับปู่มาก ย่าไม่อยากให้ตาต้นต้องเจ็บปวดเหมือนที่ปู่ตาต้นเป็น อยากให้ตาต้นมีคนที่ย่าวางใจที่ฝากตาต้นให้ดูแล”
พิมภาจับมือชุติภาอย่างเป็นคำมั่น
“พิมสัญญาค่ะว่าจะดูแลคุณต้นเป็นอย่างดี”
“ย่าเชื่อ เพราะดูจากที่หนูช่วยย่า ย่ารู้ว่าหนูทำเพื่อตาต้นใช่มั้ย” พิมภาเขิน
“ก็คุณย่าเป็นย่าที่คุณต้นเคารพรัก พิมก็ต้องเคารพและรักคุณย่าของ...”
“สามี ใช่มั้ยครับ” ฤชวีพูดแทรกแบบแซวๆ พิมภายิ่งเขินทำหน้าไม่ถูก ฤชวีทนไม่ไหวขยับเข้าหอมแก้มพิมภา
พิมภาตกใจหยิกฤชวี “โอ้ยๆคุณย่าช่วยด้วยครับ คนป่วยรังแกผม”
“นี่ๆ” พิมภาเจ็บข้อมือแต่ฝืนหยิกด้วยความเขิน “ทำรุ่มร่ามต่อหน้าคุณย่าได้ยังไง”
“ก็ภรรยาผมน่ารักขนาดนี้ จะอดใจไหวยังไง จริงไหมครับคุณย่า”
“จริง หอมข้างเดียวมันก็ไม่สมดุลกันสิตาต้น”
“ได้ครับ” ฤชวีจู่โจมหอมอีกข้าง “ถูกใจไหมครับคุณย่า”
“ดีมาก”
“พิมโดนรุมอยู่คนเดียวเลย”
“พี่ต้นอาการหนักนะคะเนี่ย เมื่อก่อนไม่เคยกรุ้มกริ่มขนาดนี้เลย เพราะพี่พิมนะคะทำให้พี่ต้นเปลี๋ยนไป๋”
พิมภาสบตาฤชวีเขินๆ ทุกคนมองพิมภายิ้มๆ

พิมภากลับมาที่ห้องขยับขึ้นนั่งบนเตียงแล้วมองแผลที่ข้อมือจึงสังเกตเห็นว่าแหวนของเล่นหายไป
“แหวน แหวนหายไปไหน”
ฤชวีมองแล้วขยับเข้ามา
“หาอันนี้อยู่เหรอครับ”
พิมภามองที่มือฤชวี เห็นฤชวีถือแหวนไว้ในมือ
“ทำไม”
“มันเลอะดินน่ะครับ ผมก็เลยเอามาเก็บไว้ก่อน แต่ตอนนี้ผมคงต้องส่งคืนให้เจ้าของแล้ว”
ฤชวีสวมแหวนให้ที่นิ้วซ้ายพิมภา พิมภาจับมือฤชวีแนบแก้ม ฤชวีเห็นสายตาพิมภาอ้อนๆ ก็ขยับขึ้นมานั่งบนเตียงกอดพิมภาไว้

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 5 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage