อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1/3 วันที่ 26 มี.ค. 57
เสียงลู่วิ่งทำงานดังประสานกับเสียงฝีเท้าที่กระแทกลงบนลู่ ที่หน้าจอของลู่วิ่งแสดงจังหวะการเต้นของหัวใจอยู่ในจังหวะทีค่อนข้างแรง เขมชาติกำลังวิ่งอยู่อย่างฟิต เหงื่อโทรมตัว เหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง..แม้จะพยายามลืมแต่อดีตก็ยังตามมาทันอยู่ดีเขมชาตินึกถึงอดีตสมัยอยู่มหาวิทยาลัย
เขมชาติยืนคุยกับเพื่อนสุริยง 2 คนที่หน้าคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี
“ใช่ เราเพิ่งรู้เมื่อเช้านี้เอง วดีแวะมาบอก แล้วก็รีบกลับไป”
“วดีฝากจดหมายไว้ให้เขมด้วยนะ”
เขมชาติรับมางงๆ .. อึ้ง ช็อค! เขมชาติเปิดอ่านยิ่งช็อคหนัก ... แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เขมชาติยืนอยู่ เดินลงถนน และโดนรถชนอย่างแรง เห็นข้อความบอกเลิกในกระดาษ
“....นับจากนี้ต่อไป ขอให้ลืมเรื่องระหว่างเราสองคน ขอให้จำแค่ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน...... สุริยาวดี”
เขมชาติอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพักรวม โรงพยาบาลรัฐ เขมชาติหน้าตาเหม่อลอย เศร้า และสิ้นหวัง ร่างกายยังมีร่องรอยของการบาดเจ็บ และศีรษะพันผ้าหลังจากการผ่าตัด เพื่อนสุริยงส่งหนังสือพิมพ์หน้าข่าวสังคมให้เขมชาติแบบกล้าๆกลัวๆ
“เขม...เราสองคนติดต่อวดีไม่ได้เลย แต่....เราเห็นข่าวนึง ไม่รู้ว่าเขมรู้หรือยัง?”
เขมชาติไม่ยอมรับหนังสือพิมพ์ เพื่อนสงสาร
“ในข่าวบอกว่าวดีแต่งงานกับเจ้าของธนาคารเพื่อนของคุณพ่อ แต่งแล้วก็ย้ายไปอยู่สวิส เราไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงหรือเปล่า” สะกิดให้เพื่อนช่วยพูดต่อ
“แต่พวกเราคิดว่าน่าจะให้เขมรู้ เขมจะได้..ไม่ต้องรอให้วดีมาเยี่ยม..เราว่าวดีคงไม่มา”
เขมชาติเสียงเข้ม เจ็บปวด ดุดัน โกรธแค้น “หยุดพูดถึงผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว!!!!”
เพื่อนสองคนสะดุ้ง หน้าเขมชาติกัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น และเกลียดอย่างสุดกำลัง
ในห้องออกกำลังกาย เขมชาตินิ่ง ขรึม ความจงเกลียดจงชังถูกฝังอยู่ลึกๆในใจ เขมชาติเหงื่อแตกพลั่ก หอบด้วยความเหนื่อย เสียงตื้ดๆดัง แสดงว่าหมดเวลาที่ตั้งโปรแกรมไว้ เขมกดหยุดเครื่องวิ่ง และค่อยๆเดินลงจากลู่อย่างหมดแรง
เขมชาติเดินมาที่หน้าโทรทัศน์ พร้อมกับถอดเสื้อออกเห็นเหงื่อเปียกไปทั้งตัว โยนเสื้อลงบนโต๊ะกลางห้อง เสื้อสะบัดไปโดนรีโมทที่วิบูลย์ตั้งคลิปไว้ ด้วยจังหวะที่บังเอิ๊ญบังเอิญ รีโมทหล่นจากโต๊ะ ตกลงที่พื้นกดโดนปุ่มเพลย์ ตื้ด! ก่อนที่จะฝาใส่ถ่านจะหลุดกระจายออก ถ่านด้านในกระเด็นกลิ้งไปคนละทิศคนละทาง เขมชาติหันมาทางรีโมทที่ตกและกำลังก้มลงเก็บ ในขณะที่โทรทัศน์เปิดขึ้น เห็นสุริยงนั่งอยู่ในห้องสัมภาษณ์
“นางสาวสุริยง?” สมคิดถาม
“นางค่ะ ..นางสุริยง..ดิฉันแต่งงานแล้ว”
เขมชาติเงยหน้าขึ้นมองในทีวี เห็นหน้าสุริยงเต็มๆ เขมชาติกัดฟันกรอด ไม่อยากดู ไม่อยากเห็น แววตาไม่พอใจฉายออกมา แล้วก็รีบก้มหยิบรีโมทมากดปิด
“ความรู้คุณไม่ถึงระดับปริญญา?”
“ค่ะ ระหว่างเรียนปริญญาตรี ดิฉันลาออกไปแต่งงาน”
เขมชาติกดปิดทีวี แต่ไม่ดับ เขมชาติแปลกใจพลิกรีโมทมาดูเห็นว่าไม่มีถ่าน เขมชาติรีบก้มมองหาถ่านในขณะที่ทีวีก็ยังดำเนินต่อไป เสียงสุริยงดังยังบาดหู
“แต่ระหว่างติดตามสามีไปอยู่ต่างประเทศดิฉันได้ลงเรียนหลักสูตรเลขานุการ และการบริหารเพิ่มเติม ได้ทั้งประกาศนียบัตร และ อนุปริญญาตามหลักฐานที่แนบมาด้วยค่ะ”
เขมชาติกัดฟันกรอดดดด..ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นถ่านที่กลิ้งไปอยู่ใต้โต๊ะ เขมชาติรีบหยิบมาและใส่ในรีโมททันที ในขณะที่ภาพในทีวี ยังคงดำเนินต่อไป
“ในประวัติบอกว่าคุณเคยเป็นเลขาให้เจ้าสัวชวลิต รัตนชาติ เจ้าของธนาคารรัตนชาติ คุณเองก็นามสกุลรัตนชาติ คุณเป็นอะไรกับท่าน”
สุริยงหนักใจนิดๆ ก่อนตอบ “... ดิฉันเป็นภรรยาของท่านค่ะ”
เขมชาติใส่ถ่านเสร็จ พอได้ยินถึงกับชะงักกึก แววตาแข็ง ขึ้ง .. เขมชาติหน้านิ่งเครียด เสียงในทีวียังดังต่อเนื่อง
“เจ้าสัวชวลิตเป็นถึงเจ้าของธนาคาร .. ถึงท่านจะเสียแล้ว แต่คุณน่าจะได้รับการดูแลบ้าง ทำไมยังต้องมาหางานทำ”
“ดิฉันไม่ได้รับมรดกอะไรเลย ส่วนมรดกของลูกๆ ยังอยู่ในช่วงของการดำเนินการ”
“ถ้าเรื่องมรดกเรียบร้อย ลูกๆได้รับสมบัติ คุณจะลาออกหรือเปล่า?”
เขมชาติค่อยๆเงยหน้าขึ้น....มองหน้าสุริยงที่อยู่ในเจอทีวี สองคนเผชิญหน้ากัน
“สมบัติของลูกไม่เกี่ยวกับดิฉัน ไม่ว่าจะได้มากแค่ไหน ดิฉันก็ยังต้องทำงานเลี้ยงตัวเองและคุณพ่อ คุณแม่ที่เกษียณแล้ว .. ส่วนหลังจากจัดการเรื่องมรดกแล้วจะทำงานต่อหรือไม่ ... ก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของเจ้านายคุณ .. ว่าท่านจะจ้างดิฉันต่อหรือเปล่า”
เขมชาติกดค้างภาพไว้กึก !!! หน้าสุริยงค้างอยู่ที่จอทีวี...เขมชาติมองด้วยแววตานิ่ง แค้น ภาพของสุริยงในจอทีวีและเขมชาติที่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่ เงาหน้าเขมชาติสะท้อนบนจอทีวี เหมือนหน้าสองคนอยู่คู่กัน
สุริยงนั่งอยู่ในห้องนอน ข้างๆมีกล่องไม้เล็กๆ ใบเก๋วางอยู่ ในมือสุริยงคือรูปคู่ของสุริยงและเขมชาติตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย สุริยงมองดูรูปคู่ด้วยแววตานิ่ง แต่ข้างในเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ในกล่องมีรูปอยู่ประมาณ 10 กว่าใบ เป็นรูปตอนสุริยงเป็นเชียร์ลีดเดอร์และเขมชาติอยู่ในชุดบอล และรูปของสองคนในชุดนักศึกษาถ่ายคู่กันดูรู้ว่าสนิทสนมกันมากเพียงไหน สุริยงมองดูรูปแล้วนึกถึงเขมชาติตอนเจอกันที่สนามบิน
“จ่ายเงินเดือนให้เลขาใหม่ของคุณ3เดือน แล้วไล่ออกไป! ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนนี้!”
สุริยงถอนใจเบาๆ...เฮ่อ..แล้วก็มองรูปคู่สุริยงและเขมชาติในมือ
เขมชาติยืนอยู่หน้าทีวีในตำแหน่งเดิม...คิด...และกดภาพย้อนกลับไปใหม่อีกที หยุด แล้วกดเพลย์
“ดิฉันไม่ได้รับมรดกอะไรเลย ส่วนมรดกของลูกๆ ยังอยู่ในช่วงของการดำเนินการ”
“ถ้าเรื่องมรดกเรียบร้อย ลูกๆได้รับสมบัติ คุณจะลาออกหรือเปล่า?”
“สมบัติของลูกไม่เกี่ยวกับดิฉัน ไม่ว่าจะได้มากแค่ไหน ดิฉันก็ยังต้องทำงานเลี้ยงตัวเองและคุณพ่อ คุณแม่ที่เกษียณแล้ว .. ส่วนหลังจาก
จัดการเรื่องมรดกแล้วจะทำงานต่อหรือไม่ ... ก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของเจ้านายคุณ .. ว่าท่านจะจ้างดิฉันต่อหรือเปล่า”
เขมชาติกดหยุด และกดย้อนกลับไปอีกที แล้วก็กดหยุด แล้วก็กดเพลย์
“ขึ้นอยู่กับความต้องการของเจ้านายคุณ!!!”
เขมชาติกดหยุด...แล้วก็คิดย้อนไปถึงด้านร้ายๆ ความแค้น ความเกลียดชัง ที่เขามีต่อสุริยง
ทั้งตอนได้จดหมายจากเพื่อนสุริยง “วดีฝากจดหมายไว้ให้เขมด้วยนะ”
ตอนโดนรถชน เพราะข้อความบอกเลิก
“...นับจากนี้ต่อไป ขอให้ลืมเรื่องระหว่างเราสองคน ขอให้จำแค่ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน สุริยาวดี”
ที่โรงพยาบาล “เขมจะได้..ไม่ต้องรอให้วดีมาเยี่ยม..เราว่า..วดีคงไม่มา”
ตอนเจอกับสุริยงที่สนามบิน... และสมคิดแนะนำ
“เลขาคนใหม่ของคุณเขม ... คุณสุ-สุริยงครับ!”
หน้าของสุริยงที่สนามบิน.....นิ่ง เหมือนไม่รู้จักกัน
เขมชาติ..นิ่งคิดแค้น..แววตาร้าย เจ้าเล่ห์ ค่อยๆยิ้มที่มุมปากนิดๆอย่างสะใจเหมือนคิดแผนร้ายบางอย่างได้ และหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
โทรศัพท์มือถือของสุริยงดังขึ้น สุริยงหันไปมอง และหยิบมาดูพอเห็นชื่อก็แปลกใจ ก่อนจะกดรับ
“คุณสมคิดสวัสดีค่ะ” สุริยงฟังแล้วก็แปลกใจ “... คะ? อะไรนะคะ เริ่มงานพรุ่งนี้!”
“ใช่ครับ คุณเขมเพิ่งโทรหาผม ท่านสั่งให้คุณเข้าบริษัทตั้งแต่ 7 โมงเช้า”
สุริยงตกใจ “..7 โมงเช้า???”
“ครับ คุณเขมบอกว่ามีงานด่วน คุณสุมาได้นะครับ”
“ได้ค่ะ”
สมคิดดีใจมาก “โหหหห ขอบคุณมากเลยครับ ดีใจด้วยนะครับคุณสุ พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“ขอบคุณค่ะ เจอกันค่ะ”
สุริยงวางสายไป นั่งนิ่ง งงงัน แล้วก็หันมาทางรูปของเขมชาติที่วางอยู่ในกล่อง..สุริยงหยิบรูปมาดูอีกครั้ง...
เขมชาติยืนมองหน้าสุริยงจากทีวี แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ไม่ว่าเธอจะซมซานกลับมาหาฉันเพราะเหตุผลอะไร ... เธอจะต้องชดใช้กับสิ่งที่เธอทำกับฉัน...สุริยาวดี!!!”
สุริยงนั่งอยู่ที่เดิม มองดูรูป แววตานิ่ง สงบ ซ่อนเก็บความรู้สึกหวาดหวั่นไว้ข้างใน สุริยงเงยหน้าขึ้น...แววตาเข้มแข็ง พร้อมรับกับทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1/3 วันที่ 26 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.ทางไทยทีวีสีช่อง 3