อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22/2 วันที่ 19 เม.ย. 57
“เกนก็ไม่ได้ทำอะไรนะคะ เมื่อตอนกลางวัน คุณยายท่านโทร.มาเอง ให้เกนถ่ายรูปเครื่องเพชรที่จะใส่กับชุดพรุ่งนี้ไปให้ดู เกนก็ส่งไป ท่านก็โทรกลับมาบอกว่า เครื่องเพชรมันทันสมัยไป ไม่เข้ากับสไบ แล้วท่านก็บอกว่าเดี๋ยวให้พี่เอื้อเอาของที่เหมาะสมมาให้”เกนหลงมองเครื่องประดับในกล่องด้วยความชื่นชม
“แล้วมันก็สวยมากจริงๆ ขอบคุณพี่เอื้อมากนะคะที่อุตส่าห์ขับรถมาให้ดึกๆ ดื่นๆ”
เกนหลงยิ้มรับ แล้วก็พูดระบาย
“แปลกดีนะคะ เกนรู้สึกว่าพี่เอื้อช่วยเกนทำอะไรตั้งหลายอย่าง ช่วยมากกว่าคู่หมั้นตัวจริงซะอีก
บอกตรงๆนะคะ จนถึงตอนนี้เกนยังไม่แน่ใจเลยว่าเกนตัดสินใจผิดหรือเปล่า?”
เอื้อตัดสินใจพูดตรงๆ ด้วยความเป็นห่วงจริงๆ
“เปลี่ยนใจยังทันนะ”
เกนหลงหันขวับมา
“จริงๆ เปลี่ยนใจตอนนี้ดีกว่าหมั้นกันไปด้วยความลังเล”
เกนหลงหลบตาเอื้อ “แต่เกนไม่อยากทำร้ายจิตใจเขม ถ้ามันไม่มีอะไร แล้วทุกอย่างเกนคิดมากไป
เอง เขมคงจะเสียใจ”
“แล้วเขมชาติเขาเคยคิดหรือเปล่าว่า เขากำลังทำให้เกนเสียใจอยู่ บางทีเขาอาจจะกำลังทำร้ายจิตใจ
เกน แบบไม่รู้ตัวก็ได้ บางครั้งการยอมเจ็บ ยอมเก็บไว้คนเดียว อาจจะไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้อง ยังมีเวลาอีกหนึ่งคืน
ลองคิดดู”
เอื้อสรุปทิ้งท้ายให้กำลัง เกนหลงยิ้มเศร้าๆ พลางคิดหนัก
“เขมอาจจะกำลังทำร้ายเกนหลงแบบไม่รู้ตัวก็ได้”
ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน เขมชาติก็เทของที่อยู่ในถุงลงบนโต๊ะ สรรพสิ่งต่างๆ พรวดออกมากองอยู่ตรงหน้า ทั้งเศษรูปสุริยงกับเขมชาติ ที่ถูกฉีกเป็นส่วนๆ เหรียญทองที่ได้จากการแข่งกีฬา และ ฯลฯ
เขมชาติหยิบเศษรูปขึ้นมาดู น้ำตาคลอๆ คาดไม่ถึงว่าสุริยงจะยังเก็บมันไว้จนถึงวันนี้
เขมชาติค่อยๆ บรรจงหยิบเศษรูปที่ถูกฉีกทิ้งมาปะติดปะต่อกันอีกครั้ง ประหนึ่งกำลังต่อจิกซอร์ของอดีตที่ถูกทิ้งไปแล้ว
เขมชาติทำด้วยจิตใจสับสน ทั้งตื่นเต้นดีใจที่สุริยงยังเก็บไว้ และเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ ก่อนที่จะต่อรูปต่างๆ เข้าด้วยกัน และแปะไว้ที่ผนังทีละรูป ทีละรูป จนเสร็จครบทุกรูป
เขมชาติแปะรูปสุดท้ายที่ประกอบเสร็จไว้ที่ผนัง แล้วค่อยๆถอยออกมา สายตาทอดมองไปยังรูปของเขาและสุริยงแต่ละรูปมีรอยปะติดปะต่อ แม้จะไม่สมบูรณ์ แต่มันอัดแน่นไปด้วยอดีตที่สวยงาม
เขมชาติ อึ้งจุก เหมือนมีก้อนลมอัดอยู่ที่หน้าอก รอบดวงตาร้อนผ่าว
“คุณยังเก็บอดีตของเราไว้จนถึงวันนี้ วดี ทำไมไม่บอกผมว่าคุณไม่เคยลืม”
ยามนี้เขมชาติรู้สึกเสียใจเหลือเกิน
ค่อนคืนแล้ว หากสุริยง ที่นอนอยู่ในห้องกับลูกชายแฝดทั้งสอง ยังคงลืมตาโพลง ครุ่นคิด ถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น
ในชณะที่เอื้อนั่งอยู่อีกมุม มองดูเกนหลงด้วยความเป็นห่วง เกนหลงยืนอยู่กลางบ้าน มองไปรอบๆบริเวณที่จะจัดงาน แล้วก็คิด พยายามหาทางออก แต่ก็ยังไม่เจอ
เช่นเดียวกับเขมชาติ ที่ยืนอยู่ในลักษณะเดียวกับเกนหลง แต่เบื้องหน้าคือรูปอดีตของตัวเองกับสุริยงเขมชาติมองรูปข้างหน้าด้วยแววตาที่ไม่ต่างจากเกนหลง สับสน ครุ่นคิด อย่างคนที่หาทางออกไม่เจอ
ทั้ง 4 คน ต่างก็กำลังวนอยู่ในภวังค์แห่งความรักที่ไม่ลงตัว
ที่หน้าบ้านเขมชาติตอนเช้าวันรุ่งขึ้น สมคิด วิบูลย์ และคนรับใช้ คนรถ อีก 2-3 คน เดินเรียงแถวเข้ามาเป็นขบวน สมคิดเดินนำมาที่ห้องโถงที่วางของในขบวนหมั้น พลางหันไปบอกกับวิบูลย์
“คุณวิบูลย์เดี๋ยวให้เด็กๆ ยกของทยอยขึ้นรถไปเลยนะ ใกล้เวลาหล่ะ คุณเขมน่าจะแต่งตัวเรียบร้อย
แล้ว เราจะได้ไปบ้านงานกันเลย”
วิบูลย์รับคำ
“ครับ” ก่อนที่หันมาสั่งความคนรับใช้ “ค่อยๆยกกันไป แต่ขันหมาก กับ ขันหมั้นไม่ต้องนะ เดี๋ยวฉัน
ยกไปเอง”
สมคิด มองซ้ายมองขวา พลางร้องเรียก
“คุณเขมครับ คุณเขม คุณเขม”
ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบ
“วิบูลย์ฝากทางนี้ด้วยนะ เดี๋ยวผมไปดูคุณเขมก่อน สงสัยจะอยู่ในห้อง”
วิบูลย์รับคำแล้วก็ช่วยกันยกของไปอย่างระมัดระวัง ในขณะที่สมคิดเดินไปที่ห้องนอนเขมชาติ
“คุณเขม คุณเขมครับ คุณเขม”
เงียบไม่มีเสียงตอบ สมคิดเริ่มเป็นห่วง แล้วก็ตัดสินใจ
“ผมเปิดประตูเข้าไปนะครับ”
ทันทีที่เห็นภาพเบื้องหน้า สมคิดถึงกับโพล่งออกมา
“คุณเขม ทำไมยังอยู่ในสภาพนี้ครับ”
ภาพเบื้องหน้าสมคิด คือเขมชาติ ที่ยังอยู่ในชุดเมื่อคืน นั่งนิ่งๆ อยู่กับอยู่ที่พื้น ตาเหม่อลอย
สมคิดรีบเดินเข้ามาหาด้วยความร้อนใจ
“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกครับ เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์นะครับคุณเขม”
เขมชาติพูดลอยๆ “ วดี เชาไม่เคยลืมผม” สมคิดขมวดคิ้ว “ที่เขาทำเป็นเมินเฉย ทำเป็นไม่สนใจ ไม่
แคร์ แต่จริงๆแล้ว เขายังเก็บทุกอย่างที่เป็นอดีตของเราไว้อย่างดี ตั้งแต่วันที่เราจากกัน จนถึงวันนี้”
สมคิดงเริ่มเอะใจ พลางปรายมองตามสายตาของเขมชาติไปที่กำแพงแล้วก็อึ้งกับสิ่งที่เห็น สมคิดเดิน
ช้าๆเข้าไปดูใกล้ๆ
เขมชาติพูดต่อ
“ผมไม่เคยรู้เลย เข้าใจผิดมาตลอด ผมคิดว่าเขาลืมผม แต่มันไม่ใช่ เขาเพิ่งจะทิ้งของพวกนี้เมื่อวานนี้
เอง ถ้าผมไม่ไปเห็น ไม่เก็บมันมา ผมก็จะไม่มีวันรู้เลย ที่ผ่านมา ผมทำอะไรลงไป ผมทำร้ายเธอ”
พูดถึงตรงนี้เขมชาติก็น้ำตาร่วง “ทำร้ายความรักของเธอ”
เขมชาติทั้งสับสน ทั้งรู้สึกผิด ในสมองวุ่นวายไปหมด สมคิดถึงกับกุมขมับ ก่อนจะตัดสินใจหันมา
ทางเขมชาติ
“คุณเขมครับ ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับความจริงกับ สิ่งที่คุณเขมเพิ่งจะค้นพบ แต่ตอนนี้
คุณเขมยังมีอีกหนึ่งความจริงที่จะต้องรับผิดชอบ ตรงหน้าคือความรู้สึกของคุณสุ แต่อนาคตข้างหน้าในอีกไม่กี่ชั่วโมง
คือความรู้สึกของคุณเกนหลง ผู้หญิงอีกคนที่รักคุณ”
คำพูดสมคิดแทงใจดำเขมชาติอย่างแรง
“คุณเกนหลงรอคุณอยู่ งานหมั้นรอคุณอยู่ และยังมีอะไรอีกมากมายที่รอคุณเขมอยู่ อะไรที่ผ่าน
มาแล้ว คุณต้องลืมมันให้ได้ ไม่มีเวลาให้คุณจมอยู่กับอดีต อนาคตรอคุณอยู่ คุณเขมต้องลุกขึ้น และข้ามช่วงเวลานี้ไป
ให้ได้”
เขมชาติเริ่มจะได้สติ สมคิดย้ำ
“คุณเขมทำร้ายคุณสุไปคนนึงแล้ว ถ้าคุณไม่ลุกขึ้นแต่งตัวและไปงานหมั้นให้ทันเวลา จะมีผู้หญิงอีก
คนที่โดนคุณทำร้ายนะครับ”
เขมชาติคิดถึงเกนหลงขึ้นมาทันที ความรู้สึกผิดวาบขึ้นในใจ เขมชาติหันไปมองชุดหมั้นที่แขวนอยู่
ตรงหน้า
ในขณะเดียวกัน เกนหลง ที่แต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแต่ยังใส่เสื้อคลุม ยืนมองชุดหมั้นที่แขวนอยู่
แววตายังลังเล พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น เกนหลงหันไป และเห็นคุณพจน์เดินเข้ามา
“ทำไมยังไม่แต่งตัวหล่ะลูก แล้วนี่ช่างที่มาช่วยแต่งตัวหายไปไหนหมด”
“เกนให้เขาออกไปพักแป๊บนึงน่ะค่ะ แต่งหน้า ทำผมกันมาตั้งแต่ตี 4 เลยให้เขาออกไปหาของทาน
แต่จะเรียกกลับมาให้แต่งตัวแล้วค่ะ”
คุณพจน์มองหน้าลูกสาวด้วยความเป็นห่วง “เกน เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เกนหลงชะงัก คิด แล้วก็ตอบบิดา
“เกนก็ไม่แน่ใจ เกนแค่สงสัย ทำไมตัวเองถึงไม่มีความสุข”
คุณพจน์พูดนิ่งๆ แต่หนักแน่น
“ถ้าลูกไม่พร้อมบอกพ่อได้นะ พ่อพร้อมจะยกเลิกงานทันที แขกที่มาวันนี้ก็คนกันเองทั้งนั้น ถ้ามีอะไร
เปลี่ยนแปลงกระทันหัน ทุกคนเข้าใจ ส่วนคนนอก เขาจะคิดยังไง จะมองเรายังไงก็เรื่องของเขา พ่อแคร์ความรู้สึกของ
เรามากกว่าคนอื่น”
คุณพจน์มองเกนหลงแววตาจริงจัง และเป็นห่วง เกนหลงสัมผัสได้ถึงความรักและแรงสนับสนุน
พลางพยักหน้ารับ และครุ่นคิด
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ แต่ตอนนี้เกนก็ยังไม่ได้คำตอบอื่นอยู่ดีค่ะ”
“ถ้ายังไม่มี งั้นก็รีบแต่งตัว นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวพ่อไปเรียกช่างมาให้”
เกนหลงพยักหน้ารับ คุณพจน์เดินไป ก่อนจะเปิดประตู ยังหันมามองลูกสาวอีกครั้งด้วยความห่วง
เกนหลงยังคงครุ่นคิดด้วยความกังวล เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ทางด้าน สุริยงก็กำลังยืนคุมพนักงาน 4-5 คน และสรุปการทำงานอีกครั้ง
“ขอทบทวนอีกครั้งนะคะ ฝ่ายชายจะตั้งขบวนตอนแปดโมงห้าสิบ เครื่องดื่มสำหรับญาติทั้งสองฝ่าย
ขอให้พร้อมที่ห้องจัดพิธีตอนแปดโมงสี่สิบห้า พอญาติทั้งสองฝ่ายเข้าห้องจัดพิธีแล้วจะต้องไม่มีใครเดินเข้าไปเสิร์ฟ
อะไรทั้งสิ้น สำหรับทีมอาหารเริ่มจัดโต๊ะวีไอพีตอนเก้าโมงครึ่งนะคะ ส่วนคนที่เสิร์ฟด้านนอก ขอให้เดินทั่วงาน”
ทุกคนพยักหน้ารับรู้
“ถ้าทุกคนเข้าใจกันดีแล้ว แยกย้ายได้ค่ะ”
พนักงานแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของแต่ละคนที่ถูกจดสรรไว้ สุริยงหันมาที่โต๊ะจัดอาหารเครื่องดื่ม เห็นกล่องกระดาษที่ใส่อาหารวางระเกะระกะ จะหันมาสั่งเด็ก แต่ทุกคนก็ยุ่งเตรียมงานของตัวเอง สุริยงเลยเดินไปเก็บกล่องเอง จังหวะที่ก้มลงเก็บพอเงยขึ้นมาก็เกิดอาการวิงเวียน สุริยงเซนิดๆ เหมือนหน้าจะมืด ทันใดนั้นเอื้อเดินมา แล้วปราดเข้ามาประคองได้ทันเวลาพอดั
“หนูเล็ก เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“หน้ามืดน่ะค่ะ สงสัยเมื่อคืนจะนอนน้อย ตื่นเช้า”
เอื้อมองด้วยความเป็นห่วง “นอนไม่หลับเหรอ?”
สุริยงชะงักนิดๆ แต่พยายามทำเป็นปกติ
“ค่ะ เป็นห่วงว่าจะเตรียมงานผิดพลาดน่ะค่ะ ก็เลยกังวลนอนไม่ค่อยหลับ เอ่อ สุฝากคุณเอื้อไปดู
ความเรียบร้อยด้านในได้มั้ยคะ? ไม่ทราบว่าคุณเกนแต่งตัวเสร็จหรือยัง? เห็นขบวนเตรียมพร้อมแล้ว อีกสักพักคงจะ
เดินมาแล้ว”
เอื้อพยักหน้ารับ แล้วตั้งท่าจะเดินไป แต่ก็อดไม่ได้ที่หันกลับมามองด้วยความเป็นห่วง
สุริยงโล่งอก ถอนหายใจเบาๆ ลึก ๆ แล้วก็ใจหาย และรู้สึกหวั่นไหวกับการหมั้นของเขมชาติกับ เกนหลงอยู่เหมือนกัน แม้จะพยายามไม่แสดงออกก็ตาม
ชนะยืนคุมไก่กับไข่ และฮันนี่ ที่แต่งชุดไทยแบบเด็กๆ อยู่ข้างๆ มีคนมารุมถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสามคนแข่งกันโพสต์อย่างน่ารัก เรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้อย่างครึกครื้น
ชนะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ลูกพ่อจัดเต็มจริงๆ”
ห่างออกไปเล็กน้อย อรทัย และวนิตากำลังเดินเข้ามาภายในงาน อรทัยหันมาเห็นก็เบ้หน้า
“ไอ้เด็กบ้าพลัง ไม่เห็นมันจะน่ารักตรงไหน ถ่ายรูปกันทำไมไม่รู้”
วนิตา มองไปรอบๆงาน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเจืออิจฉา “งานก็จัดดูดีนะ เล็กไปหน่อย แต่ก็พอดูได้”
จากนั้นก็สะดุดเข้ากับสุริยง
“อรๆ ดูนั่นสิ แม่เลี้ยงเธอไม่ใช่เหรอ แล้วนางไปเก็บขยะ เก็บกล่องอะไรอยู่ตรงนั้น”
วนิตาชี้ไปที่ซุ้มอาหาร เห็นสุริยงกำลังเก็บกล่องเตรียมเอาไปทิ้ง อรทัยเบ้ปาก
“สร้างภาพ คงอยากจะเรียกคะแนนความสงสารหล่ะสิน่าสมเพช”
เขมชาติเดินมาได้ยินพอดี ก็ชะงักกึก ในขณะที่วนิตาหันมาเห็นเขมชาติ ที่เดินมากับวิบูลย์ และสมคิด ก็กรี๊ดกร๊าดขึ้นมาอย่างมีจริต
“อุ๊ยตาย เขม ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ สุดท้ายก็โดนจับ เอ้ยเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22/2 วันที่ 19 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3