อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 24 วันที่ 21 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 24 วันที่ 21 เม.ย. 57

“มันจะผิด หรือถูก เกนขอเป็นคนตัดสินเองนะคะ ที่ผ่านมาเกนเหมือนคนโง่ ที่ไม่รู้อะไรเลย ตอนนี้
เกนจะไม่ยอมอยู่สถานะนั้นอีกแล้ว เกนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น หรือได้ยิน แต่จะเชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง ขอบคุณ

นะคะ ที่ทำให้เกนไม่ต้องแต่งงานกับเขม และไม่ต้องรู้สึกผิดกับอะไรทั้งสิ้น เพราะเกนไม่ได้เกลียดคุณ
ขอโทษสำหรับขนม วันหลังเกนจะทานเป็นการชดเชยนะคะ”
เกนหลงยิ้มๆ แล้วก็เดินกลับออก ทิ้งให้สุริยงยืนงงอยู่ที่เดิม

วิบูลย์ ยืนมองรูปคู่ระหว่างเขมชาติกับสุริยง บนผนังห้องของเขมชาติอย่างงงงวย
“คุณเขม คุณสุ นะ นี่มันอะไรกัน หรือว่าทั้งสองคนเคยเป็นแฟนกัน ชัวร์ ว่าแล้ว ทำไมตอนเราพูดถึง
ไม่มีใครเชื่อ แล้วตอนนี้พอมันเป็นจริงไม่เห็นมีใครบอกเราสักคำ”
ทันใดนั้นเขมชาติก็โผล่ออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่โทรม ผมเผ้ายาวรุงรัง หนวดเคราครึ้ม
“เข้ามาทำไม?”
วิบูลย์ตกใจ
“ คุณเขม หายไปไหนมาครับเนี่ย ผมเรียกหาตั้งนานไม่เห็น เลยเดินเข้ามาตามในห้อง แล้วก็หะ
เห็นรูปพวกนี้มันคือ”
เขมชาติไม่ตอบ แต่กลับออกคำสั่ง “ออกไปได้แล้ว”
“ออกไปไหนครับ? ผมเพิ่งมาเอง มีเอกสารสำคัญจะมาให้คุณเขมเซ็นด้วยนะครับ แล้วตกลงว่ารูป
พวกนี้ คือว่ามัน”
เขมชาติถามย้ำ “ตกลงจะออกไปมั้ย?”
วิบูลย์ รีบหยิบแฟ้มมากอดไว้
“ไม่ไปครับ วันนี้ผมจะไม่ไปไหน จนกว่าคุณเขมจะยอมเซ็นเอกสารทั้งหมด”
เขมชาติเสียงเข้ม
“ตกลงไม่ไป”
วิบูลย์ส่ายหน้าหนักแน่น
“ไม่ไป”
เขมชาติส่ายหน้าเซ็ง แล้วก็เดินออกไปเลย วิบูลย์หน้าเหวอ
“อ้าว เดี๋ยวสิครับคุณเขม คุณเขม”
วิบูลย์รีบเรียกไว้ แต่ไม่วายหันกลับมาดูรูปอีกที ด้วยความคาใจ

เขมชาติเดินมาที่ห้องนั่งเล่น พลางทิ้งตัวลงนอนเหมือนไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น เสียงวิบูลย์ดังไล่หลัง
ตามมาติดๆ
“คุณเขมครับ คุณเขม ลุกมาคุยกันก่อนครับ”
“ไม่ ออกไป ไม่มีอะไรต้องคุย”
เขมชาติตวาดเสียงดัง
“ไม่คุยไปอาบน้ำก็ยังดีนะครับ แม่บ้านบอกว่าคุณเขมไม่ได้อาบน้ำไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วนี่
ครับ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไป ไป”
เสียงวิบูลย์เงียบไปแล้ว เขมชาตินอนคว่ำหน้า แต่ไม่วายแอบหรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย พลางเงี่ยหูฟัง เมื่อ
ไม่มีอะไรตอบรับ ก็หลับตาจะนอนต่อ
ทันใดนั้น ก็มีมวลน้ำก้อนหนึ่งสาดใส่เข้ามาอย่างจัง เขมชาติร้องลั่น พลางลุกพรวดขึ้นมาทันที
“เฮ้ย จะบ้าหรือไงหะ? ไอ้วิ”
หากเมื่อหันกลับมา ก็ถึงกับอ้าปากค้าง “คุ...คุณเกน”
เกนหลงยืนถือถังน้ำมือหนึ่ง ในขณะที่อีกมือเท้าเอว ท่าทางเอาเรื่อง ห่างออกไปเห็นวิบูลย์ยืนหน้า
เจื่อน ยังถือแฟ้มอยู่
“คุณเกนไม่ให้ผมบอกน่ะครับ” วิบูลย์พูดเสียงอ่อยๆ
“จะรับอีกสักถังมั้ยคะ เผื่อจะตั้งสติได้”
สีหน้าเกนหลงจริงจัง
เขมชาติถึงกับพูดไม่ออก “เอ่อ”
วิบูลย์เห็นท่าไม่ดี รีบชิงเอาตัวรอด “ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยมาใหม่”
วิบูลย์ตั้งท่าจะออกไป เกนหลงรีบสั่งเสียงแข็ง

“ไม่ต้องไปค่ะ อยู่เป็นพยาน ถ้าเกนพลั้งมือฆ่าคนตายจะได้ให้ปากคำว่า ทำเพราะบันดาลโทสะไม่ได้
ฆ่าโดยเจตนา”
เขมชาติสะอึก วิบูลย์หน้าเสียไม่รู้ว่าเกนหลงพูดเล่นหรือพูดจริง
“คุณ คุณเกน ค่อยๆพูดกันดีกว่าครับ อย่าให้ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกันเลยครับ”
เขมชาติหน้าซีด ยอมจำนน
“ไม่เป็นไร ถ้าคุณอยากจะฆ่าผม ก็ฆ่าเลย อยากจะทำอะไรก็ทำ”
เกนหลงปาถังน้ำทิ้ง แล้วก็ตบหน้าเขมชาติหนึ่งที
“ตบเพื่อเตือนสติ”
แล้วก็ตบอีกที “ตบเพื่อเรียกสติ”
เขมชาติหน้าชา วิบูลย์เห็นแล้วเจ็บแทน
เกนหลงพูดต่อ
“มีสติจะได้มีปัญญา มีปัญญาแล้วจะได้เรียกสติกลับมาได้ ไม่ต้องมาทำหน้างง ไม่ว่าจะอะไรมาก่อน
ก็ขอให้มันมีทั้งสองอย่าง จะได้ไม่ปล่อยตัวให้เป็นภาระสังคม นอนเน่าเป็นซากแบบนี้ “
เขมชาติระบายออกมาซื่อๆ ตรงๆ ”ผมเสียใจ”
“เกนก็เสียใจ คุณสมคิดก็เสียใจ คุณวิบูลย์ก็เสียใจคุณสุก็เสียใจ” เขมชาติชะงัก ”ทุกคนก็เสียใจกัน
ทั้งนั้น แล้วการที่เขมมานอนอยู่แบบนี้ มันทำให้ความเสียใจหายไปหรือเปล่า?”
เขมเงียบ เกนหลงย้ำ “ตอบ”
เขมชาติสะดุ้งนิดๆ “ไม่ครับ”
“รู้แล้วทำไมไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรให้มันดีขึ้น”
เขมชาติมองหน้าเกนหลง แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ เกนหลงตัดสินใจพูดออกมาอย่างหนักแน่น
“เกนมาเพื่อยกโทษให้คุณ ยกโทษให้ที่คุณโกหก หลอกลวง ทำให้เสียใจ เสียความรู้สึก เสียเซลฟ์
เกนยกโทษให้ เขมไม่ต้องมาลงโทษตัวเองเลิกรู้สึกผิดได้แล้ว เราต่างคนต่างไปไม่มีอะไรติดค้าง คุณวิบูลย์เป็นพยาน”
วิบูลย์ รับคำอย่างงงๆ “ครับ”
เกนหลงพูดต่อ
“คุณอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องห่วงเกน เกนดูแลตัวเองได้ ได้ดีกว่าที่คุณดูแลตัวเองซะอีก ถึงเวลาที่
คุณจะต้องลุกขึ้นมาแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่คุณทำไว้ เรียนผูก ก็ต้องเรียนแก้ด้วยตัวเอง ที่ผ่านมาคุณเห็นแก่ตัวมามากแล้ว
ถ้ายังมานอนทดท้อชีวิต ไม่ใช่แค่คุณ แต่คนอื่นๆ ที่อยู่รอบข้างคุณจะลำบากกันไปหมด ตอนนี้คนทั้งบริษัทเขารอคุณ
อยู่เกนพูดแค่นี้ เขมคงคิดเองได้ว่าต้องทำอะไรต่อไป”
เกนหลงพูดจบก็เดินออกไปเลย วิบูลย์ยืนเหวอ ในขณะที่เขมชาติอึ้ง ครั้นพอได้สติก็รีบเรียกขึ้น
“คุณเกนครับ คุณเกน”
จากนั้นก็รีบเดินตามออกไปทันที
“คุณเกนครับ เดี๋ยวครับ”
เกนหลงหยุดเดินหันมา สองคนเผชิญหน้ากัน
“ผม ขอบคุณมาก”
เกนหลงยิ้มอย่างจริงใจ
เกนหลงจ้องหน้าเขมชาติ
“คนที่คุณควรจะไปขอบคุณ คือคุณสมคิดค่ะ ที่เกนมาวันนี้เพราะคุณสมคิดขอร้อง และอีกคนที่
คุณควรจะไปขอบคุณ คือ คุณสุ เธอทำให้เกนไม่เกลียดคุณ และยังเป็นเพื่อนกับคุณได้ สองคนนี้คือคนที่สมควรจะ
ได้รับการขอบคุณ ไม่ใช่เกน”
เกนหลงพูดยิ้มๆ แล้วก็เดินออกไป อย่างคนที่หลุดพ้นจากปัญหาอย่างสิ้นเชิง
เขมชาติอึ้งไป ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งหวั่นไหว และหวาดกลัวอยู่ลึกๆในใจ กับสิ่งที่ได้ยินเกี่ยวกับสุริยง

เขมชาติเดินย้อนกลับมาในบ้าน เห็นวิบูลย์กำลังเก็บถังน้ำ และหาผ้าจะมาเช็ดพื้น ก็พูดขึ้นเสียงดัง
“วิบูลย์”
วิบูลย์ลุกพรวดหันขวับมา
“ครับ คุณเขม คือ ผม ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะอยู่เป็นส่วนเกิน หรือมารับรู้เรื่องส่วนตัว
ผม.. “
วิบูลย์ยังพูดไม่ทันจบประโยค เขมชาติก็รีบพูดแทรกขึ้นมา
“พอได้แล้ว จะแก้ตัวอะไรนักหนา ฉันไม่ได้จะดุว่าอะไรสักหน่อย ที่เรียกจะบอกว่า เอาเอกสารที่จะ
ให้ฉันเซ็นไปวางไว้ที่โต๊ะทำงาน ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะไปเซ็นให้ แล้วเตรียมรายงานสถานการณ์ในบริษัทช่วงที่ฉัน
ไม่ได้เข้าให้ฉันฟังด้วย เล่าอย่างละเอียดนะ เดี๋ยวฉันมา”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 24 วันที่ 21 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3