อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25 วันที่ 24 เม.ย. 57
“ฮันนี่มีเรื่องที่ไม่อยากบอกคนอื่น น้าสุเองเขาก็มีเรื่องที่ไม่อยากบอกคนอื่นเหมือนกัน เอาไว้ถ้าน้าสุเขาอยากบอกให้เรารู้ เขาก็จะบอกเราเอง แต่ถ้าตอนนี้เขาไม่อยากบอก เราก็ไม่ควรจะเสียมารยาทถาม เข้าใจนะครับ”
“ฮันนี่เข้าใจแล้วค่ะ งั้นฮันนี่จะไม่ถามอีก ไม่อยากรู้ จนกว่าน้าสุจะเป็นคนบอกเอง” ชนะพยักหน้ายิ้มรับ ” ฮันนี่ไปเล่นกับ ไก่ ไข่ ก่อนนะคะ”
ชนะพยักหน้า จากนั้นฮันนี่ก็รีบวิ่งออกไป ลืมเรื่องของสุริยงทันที
“คุณเกนครับ ตอนนี้ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ ดีเลย ผมมีเรื่องที่อยากจะถาม เอ่อ อย่าหาว่าผมเสียมารยาทเลยนะ ครับ คือว่า ผมอยากจะรบกวนถามเรื่องระหว่างคุณเขมกับคุณสุน่ะครับ”
สุริยงยืนหัวเสีย หน้าหงิก ง้ำ อารมณ์บูด มือจ้วงหยิบป๊อบคอร์นมากินแก้เครียจไม่หยุด ทันใดนั้นก็มีรูปที่ฮันนี่หยิบติดมือมา ยื่นมาที่ตรงมาหน้า สุริยงชะงัก หันมามองคนถือ เห็นหน้าชนะที่ยื่นรูปมาด้วยแววตากระจ่างแจ้ง
“ผมอยากถามคุณเกนเรื่องระหว่างคุณกับคุณเขมชาติ ตอนนี้ผมก็รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แล้วมันก็ตอบ
คำถามทุกอย่างที่ผมสงสัยมาตลอด ทำไมเขาถึงตามไปหาคุณถึงที่รีสอร์ท ทำไมเขาถึงเข้าไปช่วยคุณในงานหมั้นและทำไมเขาถึง ได้เลิกกับคุณเกน แล้วก็มาคุกเข่าอยู่ที่บ้านคุณแบบนั้น ผมนี่อยู่ใกล้ๆคุณ แท้ๆ ผมกลับดูไม่ออกแม้แต่นิดเดียว”
ชนะจ้องมองหน้าสุริยง แล้วก็ถามตรงๆ
“ดูท่าทางคุณเขม ตั้งใจจะกลับรื้อฟื้นความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเขา คุณสุ จะมีวี่แววว่าจะใจอ่อนบ้าง
หรือเปล่าครับ ?”
“ถามแบบนี้ แสดงว่ายังไม่รู้จักกันดีพอ” สุริยงตอบย้อนเสียงเรียบๆ
“ใช่ครับ ผมยอมรับนะ ว่าผมยังไม่รู้จักคุณสุดีพอ และตัวคุณเอง ก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้ผมเข้าไปเรียนรู้มากนัก แค่ผมรู้เรื่องคุณกับคุณเขมผมยังช็อกเล็กๆอยู่เลย”
สุริยงนิ่งไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก ชนะเห็นแล้วก็พอจะรู้ว่าอะไเป็นอะไร
“ผมรู้ว่าคุณไม่อยากพูดเรื่องราวระหว่างคุณกับเขา ผมจะไม่ถาม แต่สิ่งที่ผมอยากรู้คือเรื่อง ระหว่างคุณ
กับผม ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมเป็นยังไงในสายตาคุณ”
สุริยง นิ่งหยุดคิด และตัดสินใจที่ตอบแบบตรงๆ
“คุณชนะเป็นเจ้านายที่ดี มีน้ำใจกับลูกน้องทุกๆคน ไม่ใช่เฉพาะแค่สุ เป็นคุณพ่อที่รักลูก และเป็น ""เพื่อน"" ที่ น่ารัก”
สุริยงจงใจเน้นคำว่า “เพื่อน” ชนะสะท้านใจ แต่ก็ยังยิ้มออก เปิดใจยอมรับมันได้
“ตั้งแต่ภรรยาผมเสียไป ผมคิดเสมอว่า ผมคงไม่มีหัวใจให้ใครได้อีกแล้ว จนผมมาเจอคุณ ถึงผมจะเป็นได้แค่
“เพื่อนที่น่ารัก” แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า ผมยังมีหัวใจสำหรับรักใครสักคน”
ชนะยิ้มให้สุริยงด้วยความเข้าใจในคำว่า เพื่อน และยังแอบมีหวังเล็กน้อย สุริยงยิ้มรับ
“อีกไม่นาน คุณชนะต้องได้ไปเจอกับคนคนนั้น คนที่เป็นตัวจริงแน่นอนค่ะ”
“ ถึงจะเป็นแค่คำปลอบใจ แต่ผมจะถือว่าเป็นการอวยพร ขอบคุณมากนะครับ”
ชนะยิ้มแบบเศร้าๆให้สุริยงอย่างเข้าใจ
“ผมเป็นคนเต็มที่กับเพื่อนนะครับ คุณสุมีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้ทันที ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณค่ะ”
ขณะที่อัมพิกาอยู่ในห้องพักที่โรงพยาบาล กำลังนั่งรอใครซักคนมารับกลับบ้าน เพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูดังขึ้น คนขับรถและคนรับใช้เปิดประตูเดินเข้ามาหา
อัมพิกามองหาอรทัย เอื้อ
“แล้วเอื้อกับอรล่ะ”
“คุณเอื้อมีประชุมสำคัญส่วนคุณอรไปงานเปิดตัวหนังสือครับ”
“ งานเปิดตัวหนังสือ? มันสำคัญยังไง ถึงกับมารับฉันกลับบ้านไม่ได้”
คนขับรถตอบแบบ อ้อมๆ แอ้มๆ “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ และคุณอรฝากเรียนเพิ่มเติมอีกว่าจะกลับดึกครับ”
อัมพิกาถึงกับอึ้ง สะท้อนใจวูบขึ้นมา พลางส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วเดินออกไป ระหว่างทางเดิน อัมพิกามองเห็นครอบครัวอื่นๆมีลูกมีหลานมารับ โดยเฉพาะเด็กๆ ที่วิ่งเล่นกันไปมาอย่างสนุกสนานน่ารัก สดใส มองเห็นแล้วก็รู้สึกสะเทือนใจ
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้าน อัมพิกาก็ยืนอึ้ง เพราะรอบบ้านถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งหลากสีมากมาย ที่ผนังมีป้าย “ยินดีต้อนรับกลับบ้านด้วย “SUPER BIG SISTER” ลงชื่อ “ไก่-ไข่” พร้อมรูปวาดการ์ตูนล้อเลียนของอัมพิกา อัมพิกาถึงกับเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะหันไปถามคนรับใช้
“ของพวกนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
คนรับใช้ไม่ตอบ แต่ยื่นการ์ดให้
“คุณเอื้อฝากให้คุณท่านค่ะ”
อัมพิการีบเปิดการ์ดอ่านทันที
“ต้อนรับกลับบ้านครับพี่อัม ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับ เย็นนี้จะรีบกลับบ้านไปทานข้าวด้วย อีกไม่กี่วันจะ
ถึงวันเกิดคุณพ่อ พี่อัมจำคำพูดที่คุณพ่อเคยพูดในงานแซยิดได้รึเปล่าครับ คุณพ่อพูดว่า “เราก็อายุเหลือกันไม่มาก
อย่าแบกความทุกข์ไว้เลย ใช้เวลาที่เหลือกับความสุขจะดีกว่า” ผมว่าคำพูดของคุณพ่อเป็นยาวิเศษที่ทำให้พี่อัมหายป่วยได้นะครับ รักพี่ครับ เอื้อ”
อัมพิกาสะท้อนใจ มองไปที่รอบๆ บ้าน เห็นความสดใสของลูกโป่งและป้ายต้อนรับของเด็กๆ ที่ป้าย มีรูปคนห้าคน คือ อัมพิกา เอื้อ อรทัย ไก่ และ ไข่ จับมือกัน อัมพิกามองแล้วก็อึ้ง ตื้นตันขึ้นมาประหลาด
แววตาของอืมพิกาเริ่มอ่อนโยนลง คิดและตัดสินใจโทรหาเอื้อ
“ว่าไงน้องชายตัวแสบ ช่างวางแผนนักนะ”
“แต่ฟังจากน้ำเสียงดูเหมือนพี่อัมจะชอบแผนนี้นะครับ”
เอื้อพูดขณะเดินอยู่บนทางเดินมุ่งไปห้องทำงานคุณพจน์
อัมพิกายิ้มนิดๆ แววตาดูออกว่าพอใจ
“ก็ไม่เลว ถ้าอยากให้ดีกว่านี้ พี่มีวิธี เอาไว้เรากลับมา แล้วพี่จะบอกว่าต้องทำยังไง”
อัมพิกายิ้มอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่อีกด้าน เอื้อยิ้มรับ
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมคุยธุระกับคุณอาพจน์เสร็จแล้ว เจอกันที่บ้านครับ”
เอื้อวางสายโล่งใจที่อัมพิกาอารมณ์ดี เลขาคุณพจน์เดินมาต้อนรับ
“คุณเอื้อสวัสดีค่ะ ท่านประธานรออยู่ที่ห้องแล้วค่ะ”
เอื้อพยักหน้ารับ
เมื่อเข้าไปภายในห้อง คุณพจน์ก็วางการ์ดเชิญไปงานเลี้ยงฉลองรางวัลของนิตยสารฉบับหนึ่งไว้หน้าเอื้อ
“เกนได้รางวัลจากนิตยสารฉบับหนึ่ง เขาส่งการ์ดมาเชิญไปร่วมงาน แต่ดูท่าทางน้องจะไม่สนใจ อา
เห็นว่าในงานเอื้อก็ได้รางวัลเหมือนกัน ก็เลยอยากจะให้ชวนน้องไปด้วย เพราะตั้งแต่ยกเลิกงานหมั้น เกนก็ไม่ยอมออก
งานสังคมเลย อากลัวว่าถ้าปล่อยไว้นานๆ จะกลายเป็นคนต่อต้านสังคมไปซะ”
เอื้อหยิบการ์ดมาดู
“ได้ครับ ผมก็ตั้งใจไว้ว่าจะไปงานนี้อยู่แล้ว ดีเลยจะได้มีเพื่อน”
คุณพจน์ยิ้มอย่างพอใจ
“ดี งั้นอาก็ฝากเอื้อดูแลน้องด้วยนะ พาเกนออกมาจากป่าได้ น่าจะพาเขากลับเข้าสู่งานสังคมได้
เหมือนกัน”
เอื้อหัวเราะ “จะลองพยายามดูครับ แล้วตอนนี้เกนอยู่ที่ไหนครับ?”
ที่ห้องซ้อมเต้นรำ คนเต้นรำอย่างสนุกสนาน จริงจัง และสวยงาม ในขณะที่เกนหลงกำลังเตรียมเรียนคลาสต่อไป เสียงเอื้อดังขึ้น
“เกน มาทำอะไรที่นี่เนี่ย?”
เกนหลงหันมาเห็นเอื้อ ตกใจกว่า
“เกนต้องถามพี่เอื้อมากกว่า ว่ามาทำอะไรที่นี่?”
“พี่มาตามคำสั่งของคุณอา”
เกนหลงขมวดคิ้ว
“อย่าบอกนะคะว่าคุณพ่อให้พี่เอื้อมาชวนเกนไปงานรับรางวัล”
“ถ้าใช่หล่ะ เกนจะรับคำชวนหรือเปล่า ?”
เกนหลงนิ่ง คิด เอื้อท้าทาย กวนๆ
“ป๊อดหล่ะสิไม่กล้าออกงานสังคม กลัวโดนเม้า รับไม่ได้กับสายตาคนในงานใช่มั้ยหล่ะ”
“เกนไม่คนขี้ป๊อดสักหน่อย แค่นั้น รับได้สบายมาก”
“แค่พูด ใครจะเชื่อ แน่จริงก็ต้องพิสูจน์”
เกนหลงยิ้มอย่างรู้ทัน
“ก็ได้ค่ะ เกนจะพิสูจน์ให้พี่เอื้อเห็นเองว่าเกนไม่ป๊อด แล้วพี่เอื้อกล้าจะพิสูจน์ให้เกนเห็นหรือเปล่าว่า
พี่เอื้อก็ไม่ป๊อดเหมือนกัน”
เอื้องง “พิสูจน์ยังไง?”
เกนหลงยิ้มเจ้าเล่ห์
ครูสอนเต้นแทงโก้ เป็นครูสตรี หน้าตาค่อนข้างดุ และพูดเสียงดัง
“ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่การเรียนเต้นแทงโก้พื้นฐาน เรามีกันอยู่”
ครูกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เห็นคนในห้องมาเป็นคู่ 4 คู่ รวมเอื้อกับเกนเป็น 5 คู่ และมีผู้ชายล่ำๆ ยืนอยู่คนเดียว
“5 คู่ และคุณ” พลางชี้มาที่ชายล่ำ “ไม่มีคู่ มาเต้นกับครูก็แล้วกัน” ชายล่ำตั้งท่าจะเดินไป “ส่วนคนอื่น
ก็จับคู่หันหน้าเข้าหากัน”
เกนหลงหันมาทางเอื้อที่อึ้งๆ เหวอๆ พลางรีบบอก
“เอ่อ ครูคะ คือ พี่เขาไม่ได้เรียนด้วยค่ะ มาดูเฉยๆ”
ครูสอนเต้นหันมาทางหนุ่มหุ่นล่ำ
“อ้อ งั้นคุณไปเต้นกับคุณผู้หญิงก็แล้วกัน”
หนุ่มหุ่นล่ำรับคำ “ครับ”
หนุ่มหุ่นล่ำใส่เสื้อกล้ามกางเกงฟิต ดูแล้วเซ็กซี่มาก พลางเดินยิ้มมาหาเกนหลงด้วยอาการเขินๆ อายๆ เกนหลงยิ้มตอบ หนุ่มหุ่นล่ำรีบออกตัว
“ถ้าผมเต้นผิด ขอโทษด้วยนะครับ พอดีเพิ่งมาครั้งแรก”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25 วันที่ 24 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3