@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/2 วันที่ 3 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/2 วันที่ 3 เม.ย. 57

“ค่ะ...แต่เกนก็ไม่โกรธนะคะ แค่สงสัยว่าทำไมพี่อัมกับคุณอรต้องทำแบบนี้” เกนหลงคิดๆ แล้วตัดสินใจถาม “ ..เพราะคุณสุหรือเปล่าคะ” เอื้อชะงัก “เมื่อกลางวันตอนเกนพูดชื่อคุณสุ ดูเหมือนคุณอรจะไม่พอใจ”

“ใช่..ทั้งพี่อัม กับ อร ไม่พอใจที่พี่..” เอื้อคิด จะใช้คำว่าอะไรดี ”มาสนิทกับหนูเล็ก เขาห่วงไปหมด โดยเฉพาะห่วงเรื่องหน้าตาทางสังคม แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงมันก็น่าถูกนินทาจริงๆ”


เกนหลงพูดตรงๆ “มันก็จริง...แล้วถ้าพี่อัม กับคุณอร ขอร้องให้พี่เอื้อเลิกคิดแบบนั้นกับคุณสุ...พี่เอื้อจะทำได้หรือเปล่าคะ?”

เอื้อคิด...แล้วก็ตอบอย่างจริงใจ นุ่มนวล และตรงไปตรงมา

“พี่กับหนูเล็ก เราผ่านอะไรกันมามาก มันไม่ใช่ความลุ่มหลงแบบหนุ่มสาว แต่มันเป็นความรู้สึกดีๆที่ค่อยๆเกิดขึ้นอย่างช้าๆ ผ่านเวลาและอุปสรรค จนมันค่อยๆชัดเจนขึ้นมา...มันก็เลยยากถ้าจะให้เลิกคิด หรือตัดใจ”

คำตอบของเอื้อทำเอาเกนหลงอึ้ง..และชื่นชมในความสวยงามของความคิดเอื้อ

“เกนรู้ว่ามันไม่ง่าย และก็ไม่อยากคาดเดาปลายทาง แต่เกนจะเป็นกำลังใจให้พี่เอื้อนะคะ ..”

“ขอบคุณมาก“

เอื้อกับเกนหลงยิ้มให้กันแบบเป็นกำลังใจกันแล้วมองกลับไปที่งานเห็นมีการจุดพลุสวยสว่างสดใส

เขมชาตินั่งทำงานอยู่อีกตึก..ดูนาฬิกา ตีสองกว่าๆ เข้าไปแล้ว เขมชาติชักเป็นห่วงสุริยงขึ้นมา

รปภ.เดินเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารกล่อง “ข้าวกล่องที่คุณเขมให้ไปซื้อครับ”

“เอาไปให้ ..” เขมชาติชะงัก “ไม่ต้อง..วางไว้ตรงนี้”

รปภ.วางไว้ตามสั่งแล้วก็เดินไป เขมชาติคิดถึงสุริยง

เขมชาติเดินถือถุงอาหารกล่องมาที่โรงงาน แล้วก็ต้องหยุดกึก เพราะไฟปิดมืดไปหมดแล้ว เขมชาติรีบเข้าไปดูทันที ชายหนุ่มเปิดประตูแล้วรีบเปิดไฟ...ไฟสว่างพรึ่บ เห็นห้องสะอาดเรียบร้อย เขมชาติอึ้ง มองไปรอบๆ ไม่คิดว่าสุริยงจะทำได้ เก้าอี้ถูกจัดเรียงไว้เรียบร้อยดีแต่...สุริยงหายไป!!! เขมชาติรีบวิ่งออกไปทันที

เขมชาติวิ่งออกมามองหานอกโรงงาน สุริยงกำลังเดินไปขึ้นแท็กซี่ที่จอดรออยู่ เขมชาติหันมาเห็นก็ทิ้งกล่องข้าวแล้ววิ่งไปหาเธอทันที

สุริยงกำลังจะก้าวขึ้นรถเมื่อเขมชาติวิ่งมาถึง “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป”

สุริยงเปิดประตูค้างไว้และหันมาตอบ “ดิฉันทำงานตามคำสั่งเรียบร้อยแล้ว”

“ผมเห็นแล้ว .. เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”

สุริยงกลับตอบเสียงเข้ม “ไม่ต้องห่วงค่ะ ค่ารถแทกซี่ครั้งนี้ดิฉันจะขอเบิก พร้อมกับค่าล่วงเวลา พรุ่งนี้ดิฉันจะเข้าออฟฟิศตรงเวลาไม่สายแม้แต่วินาทีเดียว!!”

แต่เขมชาติกลับไม่ยอมเขาดึงแขนเธอไว้ “ผมบอกแล้วไงว่าจะไปส่ง!!”

สุริยงสะบัดแขนพร้อมกับโพล่งออกมา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!”

เขมชาติชะงักไป ไม่คิดว่าจะเจอคำนี้ สุริยงอารมณ์ขาดสะบั้น ทั้งเหนื่อย ทั้งง่วง ทั้งเครียด เธอตะโกนใส่หน้าอีกฝ่าย “พอได้แล้ว วันนี้ฉันยอมทั้งวัน ยอมมามากเกินไปแล้ว .. พอ!! เลิกทำตัวเป็นเด็กๆสักที”

“ใครทำตัวเป็นเด็กๆ!!!”

”ก็คนที่ใช้แต่อารมณ์ ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจตัวเอง ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น ใครที่ทำแบบนั้นก็รู้ตัวด้วยว่าผู้ใหญ่ “ดีๆ” เขาไม่ทำกัน”

“นี่คุณด่าผมเหรอ?”

”ไม่ได้ “ชม” ก็แล้วกัน!!!”

เขมชาติสะอึก สุริยงรีบใส่ต่อไม่เว้นช่องว่าง “ถ้าไม่ให้ฉันลาออก แล้วให้มาทำงานแบบนี้ บอกไว้เลย “ฉันไม่ทน” ถึงคุณไม่ให้ฉันไป ฉันก็จะไป” สุริยงเน้นด้วยแววตาแข็งกร้าว “... คุณก็รู้ว่าฉันทำได้ และฉันก็เคยทำมาแล้ว!!!!”

คำพูดสุริยงกรีดเข้าไปในใจของเขมชาติเจ็บและจุก!! สุริยงหันไปขึ้นรถ ปิดประตู กดล็อค แล้วหันไปบอกคนขับ “ไปเลยค่ะ”

รถเคลื่อนออกไป เขมชาติรู้สึกตัว รีบเรียกไว้ “เดี๋ยว! หยุดมาคุยกันก่อน หยุด ผมบอกให้หยุด วดี วดี วดี!!!”

แท็กซี่แล่นออกไปไม่ใยดี เขมชาติวิ่งตามสักพักก็หยุด กำหมัดแน่น ด้วยความเจ็บในใจ

เช้าวันต่อมา บรรยากาศที่เขาใหญ่นั้นสวยงามสดใส เกนหลงสะพายกระเป๋าค่อยๆเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินไปตามทางในโรงแรมอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น “อะแฮ่ม!! จะหนีกลับบ้านแล้วล่ะสิ”

เกนหลงตกใจหันขวับมา เห็นเอื้อยืนถือกระเป๋าอยู่ ใส่แจ็คเก็ตกันลมเวลาขี่มอเตอร์ไซค์

เกนหลงยิ้ม “คงไม่ใช่เกนคนเดียวมั้งคะที่คิดแบบนี้”

เอื้อเองก็หัวเราะ ยอมรับ “แล้วเกนจะกลับยังไง?”

”ว่าจะเช่ารถที่โรงแรมค่ะ”

“พี่มีความคิดที่ดีกว่านั้น”

เกนหลงเลิกคิ้ว..เอื้อไม่ตอบแล้วเดินมาฉวยสายกระเป๋าจากไหล่เกนหลง เอากระเป๋าไปถือ แล้วก็เดิน

นำไปเลย เกนหลงหมุนตามแรงดึงกระเป๋าเล็กน้อย ด้วยความงง

เอื้อหลิ่วตาพยักหน้าเรียก “common” เกนหลงสงสัย แล้วก็เดินตามไป .. “ไปยังไงนะ?”

รถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ของเอื้อขี่ตัดทุ่งหญ้าสวยงามเข้ามา ... เกนหลงซ้อนท้ายใส่แจ็คเก็ตของชายหนุ่มไว้ สองคนขี่ผ่านต้นไม้ แสงแดดยามเช้าและบรรยากาศดีสุดๆ .. หญิงสาวมองบรรยากาศรอบๆแล้วก็สูดหายใจเข้าปอดด้วยความสดชื่น

”เป็นความคิดที่ดีมากจริงๆค่ะ”

เอื้อยิ้มรับแล้วก็ขี่รถไปอย่างมีความสุข...ทั้งสองคนร่วมทางไปด้วยกันอย่างสบายใจ โดยไม่รู้เลยว่า..เมล็ด

พันธุ์แห่งความรัก ความเข้าใจได้ถูกหยอดลงไปในหัวใจของทั้งสองคนอย่างแผ่วเบาและสวยงาม

รถสุริยงแล่นเข้ามาจอดหน้าบริษัทเขมชาติ สุริยาเดินเข้ามาหน้าซีดหน้าเซียว มึนๆหัว ไม่ค่อยสบาย เธอวางกระเป๋าและถุงผ้าใส่กล่องมะนาวฝานไว้บนเคาน์เตอร์ โทรศัพท์ดังขึ้น สุริยงหยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อก็ยิ้ม

“แม่หนูเล็กถึงบริษัทหรือยังคับ?” น้องไข่ถามอย่างตื่นเต้น

“ ถึงแล้วค่ะ ไข่มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไข่ซ่อนของขวัญไว้ในกระเป๋า”

ไก่แย่งสายมาพูดบ้าง “...แม่หนูเล็กหาให้เจอนะคับ สวัสดีครับ”

ไก่วางสาย แล้วก็หันไปขำคิกๆๆๆๆๆๆ กับไข่

สุริยงวางสายไปอย่างงงๆ เมื่อเปิดกระเป๋าผ้ามาก็เห็นช่อดอกไม้ฟอร์เก็ตมีน็อตช่อเล็กๆอยู่ในนั้น ที่ดอกไม้มีกระดาษเล็กๆวาดเป็นรูปหัวใจ และลายมือโย้ๆ เขียนว่า ไก่-ไข่

สุริยงใส่ดอกไม้ไว้ในแก้วทรงสูงใสมีน้ำอยู่เกือบเต็ม สุริยงมองดอกไม้ยิ้มๆแล้วก็ชะงักกึก...นึกได้ว่าเจนเคยเล่าเรื่องที่เขมชาติเกลียดดอกไม้ สุริยงคิดแล้วก็หันซ้ายหันขวา วางแก้วดอกไม้นั้นไว้ข้างๆโต๊ะซึ่งเป็นมุมอับ หากไม่สังเกตก็จะมองไม่เห็น แล้วก็หันมาหยิบกล่องใส่มะนาวฝานเดินออกไป

คล้อยหลังสุริยง แม่บ้านเดินเข้ามาทำความสะอาดห้อง เช็ดโต๊ะ และเห็นแจกันวางหลบอยู่ แม่บ้านหยิบมันมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะก้มลงกวาดพื้น

เขมชาติเดินผ่านโต๊ะทำงานสุริยงกำลังจะเข้าไปในห้องทำงาน แต่พลันสายตาก็เห็นดอกไม้ในแก้ว เขมชาติชะงักกึก หันขวับมาดู เขมชาติเดินเข้ามาที่ช่อดอกไม้ หยิบขึ้นมาทั้งแก้ว

จังหวะนั้นสุริยงเดินเข้ามาพอดี สุริยงรู้สึกปวดหัวจึงนวดขมับเบาๆ แต่พอเดินเข้ามาถึงหน้าโต๊ะทำงานก็ชะงักเท้า เชมชาติยืนถือแก้วดอกไม้อยู่ ทันใดนั้นเขมชาติก็ปาแก้วน้ำเข้าที่กำแพงไม่ห่างจากสุริยงมากนัก

แก้วกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรงเพล้ง !!!! สุริยงสะดุ้ง น้ำในแก้วกระจาย เศษแก้วแตกเต็มพื้น

พนักงานแถวนั้นโผล่หน้ามาดูด้วยความตกใจ เขมชาติหันไปมองทุกคนจึงรีบหลบกลับไปทำงาน

“ไม่มีใครบอกหรือไงว่าผมเกลียดดอกไม้!!”

“มีค่ะ...แต่”

“มี!! แสดงว่ารู้!! รู้ว่าผมเกลียด! แล้วเอามันมาทำไม?” เขมชาติเค้นเสียงหนักๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน “ไหนบอกว่าอยากลืม ไม่ให้จำ แล้วจะมาตอกย้ำทำไม???”

“ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะวางให้ผู้อำนวยการเห็น”

“ผมผิด ที่เห็นมันรึไง หะ?? คิดหรือว่ารู้ไม่ทัน ตั้งใจจะรื้อความทรงจำเก่าๆ รึไง จะบอกให้นะ ต่อให้ขนดอกไม้มาเป็นสวน ผมก็ไม่สน!!!”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/2 วันที่ 3 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3