@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร รากบุญ2 ตอน รอยรักแรงมาร ตอนที่ 4 วันที่ 11 ก.ค. 57

อ่านละคร รากบุญ2 ตอน รอยรักแรงมาร ตอนที่ 4 วันที่ 11 ก.ค. 57

ทั้งสามคนสะดุ้งตกใจ หันกลับไปมอง เห็นเจติยา นวัช และนิษฐา ยืนมองพวกตนอยู่
คุกกี้ตั้งสติได้ก่อนเพื่อนทำเสียงดังเข้าข่ม “จะไม่รู้อะไรก็เรื่องของพวกหนู ไม่เกี่ยวกับพวกพี่ พวกพี่เป็นแค่เจ้าหน้าที่มูลนิธินะคะ ไม่ใช่ตำรวจซะหน่อย”

“สองคนนี่ เจ้าหน้าที่มูลนิธิ แต่ผม เป็นตำรวจ” นวัชพูดพร้อมกับหยิบบัตรตำรวจออกมาโชว์
ทั้งสามคนตกใจหน้าซีดเผือด ที่เห็นตำรวจ
มิ้นกลัวมาก แก้ตัวเสียงสั่น “พวกเราไม่เกี่ยวนะคะ ปลาฆ่าตัวตายเอง เราไม่ได้ทำอะไร...”
“มิ้น” เดตวาดดุใส่มิ้น


เจติยาเตือน “พี่ว่าพูดความจริงมาเถอะจ้ะ พวกน้องรู้อะไรเกี่ยวกับการตายของปลากันแน่”
นิษฐาพูด “ตอนพวกเธอเข้ามาในวัด พี่เห็นพวกเธอไปทำบุญซื้อโลงให้ศพไร้ญาติ พี่ก็เลยตามไปดู พวกเธอเขียนชื่อปลาลงไปในใบทำบุญ ถ้ามันไม่มีอะไร พวกเธอจะเขียนทำไม”
คุกกี้รู้สึกเครียดหนักทนไม่ไหวระเบิดคำพูดออกมา “ก็แค่เรื่องในเฟซบุ๊กเท่านั้นเอง แล้วก็ไม่ใช่มีแต่พวกเราทำซะหน่อย คนที่ทำมีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องมาจ้องจับผิดแค่เรา 3 คนด้วย”
นวัช นิษฐา และเจติยา หันมองหน้ากัน งงกับเรื่องที่เด็กกลุ่มนี้พูด

เจติยาเปิดประตูห้องนอนปลาเข้าไป โดยมีนวัช และนิษฐา ตามเข้าไปพร้อมกับพ่อแม่ปลาที่พูดโวยวายกระทบกระเทียบตลอดเวลา
พ่อแดกดันด้วยความโมโห “มาทีไรก็บอกครั้งสุดท้ายทุกที สงสัยต้องเก็บค่าเข้าเยี่ยมชมซะแล้ว”
นวัชจ๋อย “ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับ ผมเข้าใจว่าพวกคุณอยากอยู่เงียบๆ แต่เราจำเป็นที่ต้องหาสาเหตุการตายของลูกสาวคุณให้ได้”
แม่หน้าบึ้ง “ปลามันฆ่าตัวตายไงล่ะ พวกคุณก็ชันสูตรเองไม่ใช่เหรอะ”
นิษฐาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “พวกเรารบกวนเวลาไม่นานหรอกค่ะ ถ้ายังไงเชิญข้างล่างก่อนดีกว่านะคะ แป๊บเดียวจริงๆค่ะ”
นิษฐากล่อมพ่อแม่ปลาจนยอมออกจากห้องไป แต่แม่ก็ยังค้อนประหลับประเหลือก
นวัชพูดกับเจติยา “เต็มที่เลยนะเจ พี่จะช่วยฐารับหน้าไว้ก่อน”
“ขอบคุณมากค่ะ”
นวัชออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตู
เจติยาตรงไปที่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค แล้วเปิดเครื่องแต่ปรากฏโน๊ตบุ๊คของปลาเข้ารหัสล็อกไว้ ไม่สามารถใช้งานได้ “ใส่รหัสไว้อีก... นึกออกแล้ว” เจติยาลองพิมพ์ใส่รหัสไป “เกิดวันเดือนเดียวกับพ่อเราเป๊ะ จำได้ ขอให้ใช่ทีเถ๊อะ”
คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเข้าใช้งานได้..เจติยาดีใจเสียงดังออกมา แต่ทันใดนั้น วิญญาณของปลา ก็ยื่นมือมาจับมือของเจติยาไว้ ไม่ให้ใช้คอมฯมากไปกว่านี้ ปลาหน้าขาวซีด ดวงตาถมึงทึง น่าสะพรึงกลัว
“ปลากลัวอะไร ปลาต้องการให้พี่บอกความจริงเกี่ยวกับการตายของปลาไม่ใช่เหรอ”
ปลากลายสภาพเป็นเด็กสาวหน้าซีดๆ น้ำตาไหลซึมออกมา
เจติยาอึ้ง “ร้องไห้ทำไมจ๊ะปลา หรือว่าปลากลัวว่าพี่จะรู้ความจริง”
ปลายิ่งร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม
“พี่เข้าใจถูกใช่มั้ย ปลาถึงดูลังเลมาตลอด ไม่ให้ข้อมูลอะไรกับพี่เลย”
“หนูขอโทษ หนู...” ปลาพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
เจติยาจับมือของปลาไว้ ยิ้มบางๆให้กำลังใจ “ไม่ต้องขอโทษ ปลาไม่ได้ทำอะไรผิด ใครๆ ก็ลังเลได้ทั้งนั้น แต่ความจริงเรื่องนี้จะทำให้ปลาหลุดพ้นจากที่นี่ เชื่อพี่นะ อย่าลังเลที่จะต้องเปิดเผยความจริง เพื่อตัวของปลาเองนะ”
ปลาหน้าเศร้าลง ก่อนจะเลือนหายไป เจติยาเข้าไปในอินเตอร์เน็ตเพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับการตายของปลาทันที

หลายเดือนก่อน ที่ตึกเรียนในมหาวิทยาลัย บอล ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาซึ่งเป็นนักศึกษาที่เดียวกับปลา กำลังให้เพื่อนดูเฟซบุ๊กในสมาร์ทโฟนของตน
เพื่อนเห็นรูปเด็กสาวในมือถือ ก็เอ่ยปากชม “โห น่ารักสุดๆ”
บอลเล่าให้เพื่อนฟังด้วยความปลาบปลื้ม “นิสัยก็โอ มุกก็ทันกัน ที่สำคัญแคร์ข้ามากๆ ตอนป่วยก็ส่งกระเช้าผลไม้มาให้กำลังใจ ตอนวันเกิดก็ส่งของขวัญมาให้อีก”
“น่าอิจฉาว่ะ ไม่เห็นมีงี้มาขอรีเควสเป็นเพื่อนข้ามั่งเลยวะ”
เพื่อนๆ พากันพูดคุยขำๆ กัน ปลาแอบดูบอลแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
บอลมีสีหน้าหลงใหลได้ปลื้ม คาดหวังไว้สูง “ถึงเวลาต้องนัดเจอตัวแล้วล่ะ สวยๆ ยังงี้ ขืนชักช้าเดี๋ยวโดนตัดหน้า”
ที่มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย บอลกำลังโวยวายใส่ปลายกใหญ่ด้วยความโมโห “นี่ถ้าเพื่อนเราจับไม่ได้ว่ารูปที่เธอใช้เป็นรูปจากเว็บ เราก็คงเป็นไอ้โง่ให้เธอหลอกไปเรื่อยๆ ใช่มั้ย”
“เราขอโทษ เราไม่ได้อยากหลอกบอลนะ แต่เรากลัวว่าถ้าใช้รูปจริง บอลจะไม่รับเราเป็นเพื่อน”
“ถ้าจะเป็นเพื่อนกัน หน้าตาจะเป็นยังไงมันไม่เกี่ยวหรอก แต่ถ้าหลอกกันอย่างงี้ เรารับไม่ได้ หน้าตาก็ดูไม่ได้แล้วนิสัยยิ่งแย่อีก” บอลเดินหนีไปด้วยความหงุดหงิด
ปลามองตามแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจกับเรื่องครั้งนี้มาก

ที่ห้องนอน ปลากำลังนั่งอ่านข้อความในเฟซบุ๊กของมหาวิทยาลัย โดยมีคนเข้ามาเม้นท์เต็มไปหมด
ปลาอ่านไปก็ร้องไห้ไป
“ไม่รู้หลอกผู้ชายติดกับไปกี่คนแล้วเนี่ย น่าด้านดีเนอะ” คุ้กกี้โพสวิจารณ์
“โดนแฉยังงี้แล้วจะกล้าไปเรียนอีกเหรอ” มิ้นโพสตอบ
“กล้ามาก็อย่างหนาแล้วล่ะ เป็นฉันกัดลิ้นตายเลยดีกว่า” เดวิจารณ์ต่อ
“ที่เอามาโพสต์ ไม่ได้อยากประจานหรอกนะครับ แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ คงต้องจบแล้วกับคนๆนี้ ไม่มีความ จริงใจเลย” บอลโพสตอบเพื่อนๆ
“คิดใหม่เถอะ คนเราเค้าไม่ได้ชอบกันแค่ที่หน้าตาหรอก”
“ยกเว้นเรา อิอิ”
“บอล แปะรูปยัยนั่นหน่อยสิ ผู้ชายจะได้รู้กันทั้งคณะ เดี๋ยวจะตกเป็นเหยื่ออีก” มิ้นโพสถามด้วยความอยากรู้
“แกไม่รู้จักเหรอ ฉันเคยเห็นหนังหน้าแล้ว สมควรแล้วล่ะที่ต้องใช้รูปคนอื่น 55555” คุ้กกี้วิจารณ์ต่อด้วยความสนุก
“ศัลยกรรมคงช่วยไม่ไหว ต้องตายแล้วเกิดใหม่เท่านั้น” เดทับถมเข้าไปอีก
ปลาซบหน้าลงกับโต๊ะ ร้องไห้ไม่ยอมหยุด ทั้งเสียใจทั้งอับอายจนถึงขีดสุดเมื่อได้อ่านข้อความที่เพื่อนๆโพสวิจารณ์กันอย่างสนุกสนาน

เจติยา นิษฐา นวัช กำลังคุยกับพ่อแม่ปลาอยู่ที่โถงบ้านปลา พ่อปลากำลังหงุดหงิดเมื่อได้ยินเรื่องที่เจติยาบอกเล่า
“นี่น่ะเหรอะ ความจริงที่พวกคุณอยากหากันนัก มีแต่จะทำให้พวกเราอับอายหนักขึ้นสิไม่ว่า”
แม่เซ็ง “ปลานะปลา เดี๋ยวก็ขโมยของ เดี๋ยวก็เที่ยวหลอกชาวบ้าน ขนาดตายแล้วยังไม่วายทิ้งเรื่องไว้อีก ไม่เห็นเหมือนพี่ๆ บ้างเลย”
นิษฐาไม่พอใจ “ที่ไม่เหมือน เพราะคุณป้าคอยแต่เปรียบเทียบปลากับพี่ๆตลอดเวลามากกว่าคะ”
“ฐา” นวัชเรียกด้วยความตกใจกับสิ่งที่นิษฐาพูดออกมา
“ฐาทนไม่ไหวแล้วค่ะผู้กอง ลูกตายทั้งคน ห่วงแต่หน้าตาตัวเอง ฐาไม่แปลกใจเลย ทำไมเด็กถึงฆ่าตัวตาย”
แม่ไล่ “หมดธุระแล้วก็เชิญค่ะ ฉันไม่มีเวลารับแขกที่ไม่ได้เชิญทั้งวันหรอกนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนคุณ... “ พ่อมองหน้านิษฐา “เธอกำลังหาว่าที่ปลาตาย เพราะเราเป็นต้นเหตุงั้นเหรอะ”
“ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็มีส่วนค่ะ” เจติยาพูดเสริมในสิ่งที่นิษฐาพูด พ่อแม่ปลามองมาทางเจติยาแทน “ลูกทุกคนอยากเป็นคนโปรด อยากให้พ่อแม่ชื่นชมกันทั้งนั้นล่ะค่ะ”
“ใช่ค่ะ เมื่อปลาทำดีแล้วสู้พี่ๆไม่ได้ เค้าก็เรียกร้องความสนใจด้วยการทำเรื่องอื่นที่พี่ไม่ทำ ถึงจะต้องแลกกับการโดนดุโดนด่าแต่ก็คุ้ม ที่อย่างน้อยพ่อกับแม่ก็หันมาสนใจตัวบ้าง เหมือนตอนที่เคยไปขโมยของในห้างไงคะ หนูทำงานที่มูลนิธิ เจอปัญหาแบบนี้บ่อยค่ะ” นิษฐาอธิบายสภาพจิตใจของปลาให้พ่อแม่ฟัง
พ่อกับแม่ปลาเริ่มเงียบๆ อย่างคิดตามในสิ่งที่นิษฐาและเจติยาพูด
เจติยาเสริม “ถ้าทางบ้านมีความเข้าใจให้ปลามากกว่านี้ หนูเชื่อว่าปลาจะไม่คิดสั้นแบบนั้นเด็ดขาด ถ้าลูกยังปรึกษาพ่อแม่ไม่ได้ ก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้วล่ะค่ะ”
พ่อและแม่ของปลาหน้านิ่งไป เจติยาสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนมีคนมากระซิบข้างหู...วิญญาณของปลาค่อยๆ ปรากฏแจ่มชัดขึ้นข้างๆ เจติยาพยักหน้ารับก่อนพูดกับพ่อแม่ปลา “หนูเข้าใจว่าคุณพ่อกับคุณแม่โกรธมาก ที่ปลาทำให้อับอายแล้วก็เสียชื่อ แต่หนูอยากรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่เสียใจกับการตายของปลาแล้วคิดถึงปลาบ้างมั้ยคะ”
นวัชและนิษฐาดูงงเล็กน้อยกับคำถามของเจติยา ทั้งคู่หันมองเพื่อน
แม่ปลาฟังเจติยาพูดถึงกับน้ำตาท่วมตวาดใส่เจติยา “ลูกฉันตายทั้งคนทำไมฉันจะไม่เสียใจ ไม่คิดถึงถามอะไรบ้าๆ” แม่น้ำตาไหลพราก ฟูมฟาย “ฉันอุ้มท้องลูกฉันมา ประคบประหงมกว่าจะโต ทำไมฉันจะไม่รัก”
เจติยาหันมองไปทางปลา...ปลาร้องไห้ออกมา แต่เป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ พ่อปลาน้ำตาคลอตาม โอบกอดภรรยาเอาไว้
เจติยาพูดแทนความรู้สึกปลา “วิญญาณปลาคงดีใจมากที่ได้ยินแบบนี้”
ปลาเดินไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อกับแม่ ปลาร้องไห้น้ำตานองหน้าก้มกราบเท้าพ่อกับแม่ “ยกโทษให้ปลาด้วยนะคะ”
เจติยามองดูน้ำตาคลอๆ ตื้นตันใจตาม
แม่ปลามีสีหน้าตกใจหันไปถามสามีเมื่อได้กลิ่นที่คุ้นเคย “คุณได้กลิ่นน้ำหอมที่ปลาใช้ประจำมั้ย”
พ่อปลาพยักหน้ารับ “สงสัยลูกจะมาหาเรานะคุณ”
แม่ปลาร้องไห้โฮสวมกอดกับพ่อเอาไว้ วิญญาณของปลาขยับตัวเข้าสวมกอดพ่อกับแม่เอาไว้อย่างที่เธออยากทำไม่มีโอกาสได้ทำตอนมีชีวิตอยู่ วิญญาณปลาหันมายิ้มให้กับเจติยาทั้งน้ำตา เจติยายิ้มตอบไปพร้อมยกมือขึ้นซับน้ำตา
ที่มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย เดเดินหน้าเครียดมาที่จุดนัดพบ พอมาถึงก็เห็นบอล มิ้น และคุกกี้ กำลังยืนคุยหน้าเครียดกันอยู่
“นี่พวกแกก็มาด้วยเหรอ มีคนใช้เฟซบุ๊กของปลานัดพวกแกออกมาเหมือนกันใช่มั้ย”
มิ้นกลัวมากทำท่าจะร้องไห้ “ต้องเป็นผียัยปลาแน่ๆ ปลามันจะแก้แค้นพวกเรา”
คุ้กกี้ทนไม่ไหวตวาดใส่เพื่อนด้วยความเครียด “เลิกบ้าซะทีเถอะน่ะ ผีที่ไหนมันจะใช้เฟซบุ๊กได้ มีคนคิดจะเล่นตลกกับเรามากกว่า”
เจติยา นวัช และนิษฐา เดินเข้าไปพวกบอล
เจติยาบอก “พวกเราเป็นคนนัดพวกเธอมาเอง แล้วก็ไม่ได้คิดจะเล่นตลกอะไรด้วย”
เดโมโห “พวกคุณอีกแล้วเหรอะ จะเอาไงกันแน่”
“พี่ใช้เฟซบุ๊กของปลา เข้าไปในกลุ่มของพวกเธอเห็นทุกข้อความที่ทุกคนด่าปลาหมดแล้ว”
มิ้นหันไปต่อวาบอลทันที “ทำไมบอลไม่ลบโพสท์”
“เราพยายามลบแล้ว แต่ลบไม่ได้”
นิษฐายิ้มสมน้ำหน้า “วิญญาณปลาคงไม่อยากให้ใครลบมันมั้ง”
เพื่อนๆ ดูแหยๆ กลัวๆไปเหมือนกัน..มิ้นจับมือเดแน่น หน้าซีดๆกลัวๆ
คุกกี้ไม่ยอมรับผิด “เราก็แค่ด่า แต่ปลาดันไปฆ่าตัวตายเอง ไม่ใช่ความผิดพวกเราซะหน่อย”
นวัชประชด “ใช่ครับ ปลาฆ่าตัวตายเอง แต่สาเหตุก็มาจากที่พวกคุณทั้งด่า ทั้งประจาน มันมีผลกดดันให้เค้าฆ่าตัวตาย ถ้าเป็นบางประเทศ พวกคุณโดนข้อหาฆ่าคนตายไปแล้ว”
คุกกี้ มิ้น และเด กลัวจนหน้าซีดเผือด
บอลเครียดหนัก “ปลาต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด ถ้าเค้าไม่โกหก เรื่องทั้งหมดมันก็ไม่เกิดขึ้นหรอก”
“ปลาผิดที่โกหก แต่การเอาเค้ามาประณามให้อับอายจนเค้าทนใช้ชีวิตอยู่ต่อไม่ได้ ไม่ผิดและโหดร้ายกว่าเหรอ” นิษฐาอดไม่ได้ที่จะพูดโต้ตอบ
ทุกคนอึ้งกันไปหมด เถียงไม่ออก มิ้นเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น “แล้วพวกคุณจะเอายังไง ฉันทนกับเรื่องนี้ไม่ไหวแล้วนะ”
“พวกพี่ไม่ได้คิดจะทำอะไรพวกน้องหรอกนะ ปลาเองก็เหมือนกัน สิ่งที่ปลาต้องการ ก็แค่อยากให้พวกน้องได้รู้ความจริงแล้วต่อไปก็อย่าสนุกกับการให้ร้ายทับถมคนอื่นแบบนี้อีก” เด็กทุกคนดูจ๋อยๆไป เจติยาพูดเตือนต่อ “โลกในโซเชี่ยลเน็ทเวิร์คมันกว้างไม่มีขีดจำกัด ถึงบางทีเราจะไม่รู้จัก ไม่เห็นหน้ากันก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ โดยที่ไม่ต้องรับผิดชอบคำพูดและผลที่ตามมา ก่อนจะว่าร้ายใครต้องคิดให้เยอะ คนเราทนรับความกดดันได้ไม่เท่ากัน ให้เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียน อย่าให้เกิดซ้ำขึ้นอีก”
ทั้งสี่คนซึมไปอย่างเห็นได้ชัด เจติยา นวัช และนิษฐา หันไปมองหน้ากันยิ้มบางๆ พอใจที่สามารถไขข้อเท็จจริงได้แต่ก็รู้สึกเศร้าๆ เพราะเรื่องนี้จบลงด้วยความสูญเสีย
เจติยากำลังเช็กเฟซบุ๊กผ่านสมาร์ทโฟนของตนอยู่ โดยมีปลายืนอยู่ใกล้ๆ

อ่านละคร รากบุญ2 ตอน รอยรักแรงมาร ตอนที่ 4 วันที่ 11 ก.ค. 57

ละครรากบุญ2 บทประพันธ์โดย : ช่อมณี
ละครรากบุญ2 บทโทรทัศน์โดย : เอกลิขิต
ละครรากบุญ2 กำกับการแสดงโดย : ธรธร สิริพันธ์วราภรณ์
ละครรากบุญ2 ผลิตโดย : บริษัท ทีวีซีน แอนด์ พิคเจอร์ จำกัด
ละครรากบุญ2 ควบคุมการผลิตโดย : ณัฏฐนันท์ ฉวีวงษ์
ละครรากบุญ2 ออกอากาศทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครรากบุญ2 เริ่มออกอากาศตอนแรก วันอังคารที่ 8 กรกฎาคม 2557 นี้
ที่มา ไทยรัฐ